Δημ. Κούβελας: Οι εξουσίες μας εγκλωβίζουν στο "Παράθυρο του Overton"

Ο Δημήτρης Κούβελας,  καθηγητής Ιατρικής - Κλινικής Φαρμακολογίας στο ΑΠΘ και επικεφαλής της πολιτικής κίνησης "Πνοή Δημοκρατίας",  μίλησε σήμερα στον 98.4 με αφορμή το άκρως ανησυχητικό ως προς τα ερωτήματα του δημοσίευμα , του 

The  Spectator στην έκδοση της Αυστραλίας , με τίτλο :" Οι επιστήμονες «σοκαρισμένοι» και «ανήσυχο» με το τι υπάρχει στις λήψεις mRNA" . 

Σημειώνεται πως το  The Spectator είναι ένα εβδομαδιαίο  ειδησεογραφικό περιοδικό για την πολιτική, τις επιστήμες και τον πολιτισμό , που εκδόθηκε για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 1828, καθιστώντας το το παλαιότερο εβδομαδιαίο περιοδικό στον κόσμο. 

Όμως ο κ. Κούβελας , με αφορμή μια συζήτηση που δεν γίνεται παρά μόνο ελεγχόμενα γύρω από τα εμβόλια , ούτε επιστημονικά , ούτε πολιτικά ,  για την δημόσια υγεία, προχώρησε σε επισημάνσεις πάνω στη καυτή επικαιρότητα των ημερών από τις φυσικές καταστροφές στην Ελλάδα , μέχρι τον τρόπο που κινείται το πολιτικό σύστημα πάνω σε κρίσιμα , κοινωνικά και εθνικά θέματα. 

Όπως είπε, τα διάφορα συστήματα εξουσίας, έχουν αναπτύξει πλήρως και σε διαφορετικές εκφάνσεις την θεωρία του περίφημου "Παραθύρου του Overton", εγκλωβίζοντας τους πολίτες σε ένα επικοινωνιακό αφήγημα εκτός πραγματικότητας, ως δήθεν την κανονικότητα τους. 

Το “παράθυρο του Overton” και η σύνδεση με τις πλημμύρες

«Όταν διαχωρίσουμε το ταμπού από το αποτέλεσμα, μπορούμε να ανοίξουμε το παράθυρο και να δούμε αυτό που θέλουν να δούμε οι εξουσιαστές».

Τι είναι το “Το παράθυρο Overton και η χειραγώγηση των μαζών”; «Είναι μια θεωρία που περιγράφει πώς μπορεί να αλλάξει η κοινή γνώμη έτσι ώστε να γίνουν αποδεκτές ιδέες και πρακτικές που κάποτε θεωρούνταν τρελές, απαγορευμένες και ακραίες. 

Σύμφωνα με τη θεωρία, ζούμε σε ένα δωμάτιο και είμαστε γεμάτοι ταμπού. Όταν διαχωρίσουμε το ταμπού από το αποτέλεσμα, μπορούμε να ανοίξουμε το παράθυρο και να δούμε αυτό που θέλουν να δούμε οι εξουσιαστές».

Με αυτά τα λόγια εξηγούν οι επαΐοντες τη θεωρία του μοντέλου Overton: Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη θεωρία, θέματα όπως η αιμομιξία, η παιδεραστία, η ομοφυλοφιλία, ο κανιβαλισμός, ζητήματα που η ελληνική κοινωνία δεν τα δέχεται, θα μπορούσε να τα αποδεχτεί, με τη χρήση του “Παράθυρου Overton”...

Ο Βασίλης Λύκος, δρ. Ολοκληρωμένης Περιβαλλοντικής Διαχείρισης του Πανεπιστημίου Κρήτης και υποψήφιος πλέον περιφερειακός σύμβουλος από την Εύβοια στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, με τον συνδυασμό του Απόστολου Γκλέτσου “Ενωτική Περιφερειακή Κίνηση για τη Στερεά Ελλάδα”, μίλησε χθες στον 98,4 για τις απανωτές καταστροφές που οδηγούν σε αφανισμό 4 περιφερειακές ενότητες στην Κεντρική Ελλάδα, την απελπιστική κατάσταση στην Εύβοια, ιδίως στο βόρειο τμήμα του νησιού, αλλά και τον σχεδιασμό για τις ανάγκες μεγάλων εταιρειών κι όχι των κατοίκων της περιοχής, σημειώνοντας ότι πλέον είναι ευθύνη των ίδιων των πολιτών, με μικρά έστω βήματα, να βγουν από το “παράθυρο του Όβερτον”, που διάφορα συστήματα εξουσίας και τοπικά εγκλωβίζουν τις κοινωνίες σε αποφάσεις που σε τίποτα δεν έχουν να κάνουν με τις ανάγκες τους.

Εγκλωβίζοντας τους πολίτες 

Στην ίδια σελίδα, ο Δημήτρης Κούβελας, καθηγητής Ιατρικής-Κλινικής Φαρμακολογίας στο ΑΠΘ και επικεφαλής της πολιτικής κίνησης “Πνοή Δημοκρατίας”, τοποθετήθηκε στον 98,4 με αφορμή το άκρως ανησυχητικό ως προς τα ερωτήματά του δημοσίευμα, του “The Spectator” στην έκδοση της Αυστραλίας, με τίτλο «Οι επιστήμονες “σοκαρισμένοι” και “ανήσυχο” με το τι υπάρχει στις λήψεις mRNA». 

Σημειώνεται πως το “The Spectator” είναι ένα εβδομαδιαίο ειδησεογραφικό περιοδικό για την πολιτική, τις επιστήμες και τον πολιτισμό, που εκδόθηκε για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 1828, καθιστώντας το παλαιότερο εβδομαδιαίο περιοδικό στον κόσμο. 

Όμως ο κ. Κούβελας, με αφορμή μια συζήτηση που δε γίνεται παρά μόνο ελεγχόμενα γύρω από τα εμβόλια, ούτε επιστημονικά, ούτε πολιτικά, για τη δημόσια υγεία, προχώρησε σε επισημάνσεις πάνω στην “καυτή” επικαιρότητα των ημερών από τις φυσικές καταστροφές στην Ελλάδα, μέχρι τον τρόπο που κινείται το πολιτικό σύστημα πάνω σε κρίσιμα, κοινωνικά και εθνικά θέματα. 

Όπως είπε, τα διάφορα συστήματα εξουσίας έχουν αναπτύξει πλήρως και σε διαφορετικές εκφάνσεις τη θεωρία του περίφημου “παραθύρου του Overton”, εγκλωβίζοντας τους πολίτες σε ένα επικοινωνιακό αφήγημα εκτός πραγματικότητας, ως δήθεν την κανονικότητά τους.

----------------------

Το Παράθυρο Overton και πώς σε ένα νέο “άνοιγμα” μπορεί η παιδοφιλία και ο κανιβαλισμός να γίνουν ιδέες αποδεκτές

Γράφει η Γιάννα Μυράτ

Όταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν πρωθυπουργός της Ελλάδας, ουδείς θα μπορούσε να διανοηθεί ότι στη χώρα μας θα ψηφιζόταν νόμος που θα επέτρεπε να παντρεύονται ομόφυλα ζευγάρια. Τριάντα χρόνια μετά, ο γιος του Κυριάκος Μητσοτάκης, έφερε τον νόμο στη Βουλή προς ψήφιση κι αυτός εγκρίθηκε.

Αυτό σημαίνει ότι το Παράθυρο Overton “άνοιξε” περισσότερο, ή ακόμα μετακινήθηκε, προκειμένου να συμπεριλάβουν πολιτικοί και νομοθέτες μια ιδέα που μέχρι πριν μερικά χρόνια ήταν μη κοινωνικά αποδεκτή.

Τι είναι ακριβώς το Παράθυρο Overton; Το παράθυρο του Overton είναι το εύρος των πολιτικών που γίνονται αποδεκτές από τον κύριο πληθυσμό σε μια δεδομένη στιγμή. Ο όρος πήρε το όνομά του από τον Αμερικανό αναλυτή πολιτικής Joseph Overton, του οποίου η θεωρία έλεγε ότι μια πολιτική πρόταση μπορεί να γίνει αποδεκτή από τον κόσμο, μόνο αν βρίσκεται εντός πλαισίου του παράθυρου, και όχι εκτός αυτού.

Σύμφωνα με τον Overton, το παράθυρο πλαισιώνει το φάσμα των προτάσεων ενός πολιτικού, χωρίς να βάλει σε κίνδυνο την δική του υπόσταση, για να κερδίσει ή να διατηρήσει τα δημόσια αξιώματα του ανάλογα με το κλίμα της κοινής γνώμης της εκάστοτε εποχής.

Αυτός είναι ο επίσημος ορισμός. Όμως… κότα-αυγό ή αυγό-κότα; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα που τίθεται, το πώς διαμορφώνεται η κοινή γνώμη στην εκάστοτε εποχή; Όντως οι πολιτικοί προτείνουν ιδέες βάσει του ήδη διαμορφωμένου κλίματος, ή μήπως κάθε φορά ανοίγουν όλο και λίγο περισσότερο το παράθυρο Overton, τόσο όσο να μην υποστούν πολιτική βλάβη, για να περάσουν τις απόψεις τους, ή εκείνες που τους υπαγορεύουν τα κέντρα παγκόσμιας διακυβέρνησης;

Ας δούμε μερικά παραδείγματα: Πριν τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη, θα ήταν αδιανόητο για τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ κι όλου του κόσμου να μας “τραγουδήσουν”, «Κάμερες, κάμερες παντού, και τα μυαλά στις κάμερες, του ανύποπτου κοινού…» Τώρα το τραγουδούν, και μάλιστα δυνατά και φάλτσα, κι εμπίπτει στον άλλο κανόνα κοινωνικής μηχανικής, “Μην αφήνεις ποτέ μια καλή κρίση να πάει χαμένη”.

Άλλο παράδειγμα είναι η Συμφωνία των Πρεσπών που “έφαγε” τον ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με κάτι ΟΧΙ που έγιναν ΝΑΙ, κι ο κόσμος ποτέ δεν συγχώρεσε τέτοια ανοίγματα του παράθυρου Overton. Τώρα το επόμενο άνοιγμα με την επιλογή Κασσελάκη, τα παίζει όλα για όλα, το δε timing να περάσει αυτή την χρονική περίοδο το νομοσχέδιο για τους γάμους των ομόφυλων το αφήνω απλά στην κρίση του αναγνώστη, και… στον “συνωμοσιολογικό” δείκτη του καθενός.

Πάμε τώρα στο δια ταύτα: Τα τελευταία “ταμπού” που απομένουν στην παγκόσμια κοινωνία, είναι η παιδοφιλία/παιδεραστία και ο κανιβαλισμός.

Αν επισκεφθείτε την βικιπαιδεία θα διαβάσετε: Ως παιδοφιλία αναφέρεται μία μορφή ψυχικής ασθένειας. Τελεία. Κάποτε το “παράθυρο Overton” την θεωρούσε έγκλημα. Τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει ψυχική ασθένεια, την κατατάσσουν στη λίστα των παραφιλικών διαταραχών, την ξεχωρίζουν από την παιδεραστία στην οποία βάζουν ηλικιακά όρια και “απαιτούμενη συναίνεση” – η κάθε χώρα ξεχωριστά.

Κι αν το παράθυρο Overton ακόμα όλα αυτά τα διατηρεί εκτός πλαισίου, βλέπουμε ολοένα να τρίζουν τα μάνταλα του παράθυρου προς τα έξω. Βλέπουμε μεγαλύτερες ποινές σε κακοποιητές ζώων, παρά παιδιών. Βλέπουμε μια παιδόφιλη και παιδεράστρια γυναίκα να γίνεται η Πρώτη Κυρία στη Γαλλία. Βλέπουμε να “αυτοκτονεί” ο καταδικασμένος Έπσταϊν κάτω από περίεργες συνθήκες πριν αποκαλύψει ηχηρά ονόματα. Βλέπουμε η Μαίρη Πόππινς και το Όσα Παίρνει ο Άνεμος να χαρακτηρίζονται ως μη “πολιτικά ορθά” βιβλία και ταινίες, αλλά όχι η Λολίτα που ακόμα θεωρείται “αριστούργημα”. Βλέπουμε να καταχειροκροτείται η ταινία Poor Things, παρότι η ηρωίδα ντύνεται και συμπεριφέρεται ως παιδούλα.

Βλέπουμε επίσης ένα debate παιδεραστών -κυρίως στο εξωτερικό- που ισχυρίζονται ότι… “έτσι γεννηθήκαμε, και τι να κάνουμε τώρα;” να υποστηρίζεται από νομοθέτες και επιστήμονες.

Και βλέπουμε έναν Μπιλ Γκέιτς, που τον χώρισε η γυναίκα του όταν έμαθε για την σχέση του με τον παιδόφιλο και διακινητή ανηλίκων Έπσταϊν να συνεχίζει να εμφανίζεται στα διεθνή ΜΜΕ και να μας λέει πώς θα μας σώσει από τις πανδημίες, την πείνα και την κλιματική αλλαγή. Όλα καλά στον πλανήτη Γη και το παράθυρο του Overton.

Όσο για τον κανιβαλισμό, για ψάξτε το λίγο. Δεν υπάρχει παγκόσμιος νόμος που να τον απαγορεύει. Δεν υπάρχει επίσημη κατακραυγή από τον ΟΗΕ. Τι απαγορεύεται; Ο φόνος προκειμένου να ακολουθήσει κανιβαλισμός και η προσβολή μνήμης νεκρού. Κατά τα άλλα, παίζουν ρόλο οι συνθήκες που έγινε η πράξη, γι’ αυτό και οι επιζώντες του αεροπορικού δυστυχήματος στις 13 Οκτωβρίου 1972, που έφαγαν του συνεπιβάτες και φίλους τους, όχι μόνο δεν καταδικάστηκαν ποτέ, αλλά πρόσφατα έγιναν και ταινία στο Netflix, «Society of the Snow».

Στην ταινία παρουσιάζονται οι ίδιοι, με προσωπικές μαρτυρίες που μας “εξηγούν” όχι μόνο πως πάρθηκε η απόφαση, αλλά και ποιος θα ήταν ο πρώτος που θα φαγωθεί: Ο πιλότος γιατί δεν χειρίστηκε σωστά το αεροπλάνο. Συνειδητά, κι εκδικητικά θα έλεγε κανείς, όπως ο Χάνιμπαλ έφαγε τον φλαουτίστα επειδή του ξέφυγαν κάποιες νότες.

Και ποιοί είμαστε εμείς που θα τους κρίνουμε, από τη στιγμή που δεν είμαστε στα παπούτσια τους; Εμείς, όχι. Οι πεινασμένοι της Γάζας, μπορούν να τους κρίνουν, που δεν τρώγονται μεταξύ τους, και οι πεινασμένοι της Αφρικής που δεν είναι κανίβαλοι, όπως ελάχιστες φυλές και στο παρελθόν.

Θα σας συμβούλευα, λοιπόν, να πάτε και πάλι μια βόλτα στο αγγλόφωνο Wikipedia ‘Human cannibalism’, αλλά… να πάρετε πρώτα υπογλώσσιο.Ξεχωρίζει τον κανιβαλισμό σε διαφορετικές μορφές, ο ένας και πάλι είναι “ψυχική διαταραχή”, αλλά άλλος θεωρείται “επιβίωση”. Τον ορίζει μάλιστα ως “ανθρώπινο” χωριστά από το λήμμα για τον κανιβαλισμό των άλλων ζώων, στο οποίο μάλιστα τονίζονται και τα “περιβαλλοντικά οφέλη”. Θέμα χρόνου είναι αυτά τα οφέλη να μεταπηδήσουν και στο λήμμα του ανθρώπινου κανιβαλισμού, ειδικά όταν μας έχουν πρήξει με το θέμα κατανάλωσης κρέατος και πόσο βλαβερές είναι οι αγελάδες για τον πλανήτη.

Το Παράθυρο Overton, ανοίγει και κλείνει, πάει δεξιά ή αριστερά, ανάλογα με τις εκάστοτε επιθυμίες της παγκόσμιας ελίτ. ΜΜΕ, βιομηχανία θεάματος, εκπαίδευση, ελεγχόμενες οργανώσεις και “εξέχουσες προσωπικότητες”, παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στη διαμόρφωση της γνώμης του κοινού, που ολοένα βρίσκεται εκτεθειμένο στον παγωμένο αέρα που μπάζει το παράθυρο, και καλείται να το κλείσει αποφασιστικά στα μούτρα εκείνων που θέλουν να ορίζουν το άνοιγμα, και να θέσει το δικό του πλαίσιο.

Θέμα αξιοπρέπειας, αυτοσεβασμού, αλλά κι επιβίωσης πλέον…

* Η φωτογραφία των πουλιών είναι του Κρητικού φωτογράφου Μανώλη Τσαντάκη

--------------------------

Ο διάσημος Ρώσος σκηνοθέτης Νικήτα Μιχαλκώβ εξηγεί πως με το «παράθυρο του Overton» μια αρχικά απαράδεκτη ιδέα, την κάνεις κοινωνικά αποδεκτή (βίντεο)

Το παράθυρο Overton πήρε το όνομα του από το άτομο που ανέπτυξε την ιδέα τον Joseph Overton, γεννήθηκε το 1960 και πέθανε το 2003 σε αεροπορικό δυστύχημα. 

Ο Joseph Overton Διετέλεσε αντιπρόεδρος του μεγαλύτερου Ινστιτούτου Πολιτικής Έρευνας στις Ηνωμένες Πολιτείες, του Κέντρου Δημόσιας Πολιτικής Mackinac, που βρίσκεται στο Μίτσιγκαν.

Ο Overton χρησιμοποίησε τη μετακίνηση του παραθύρου για να εξηγήσει την ιδέα, πως μπορούμε μέσα σε ένα στενό και καλά καθορισμένο χώρο, να δούμε κάποια πράγματα και κάποια όχι. Αυτό είναι μια θεωρεία που εξηγεί την δομή που κατασκευάζεται σκόπιμα και στρατηγικά από κάποιον για να κάνει προπαγάνδα.

Για παράδειγμα, δεν είναι το ίδιο να βάλουμε ένα παράθυρο με θέα στη θάλασσα, με το να το βάλουμε με θέα στην εσωτερική αυλή. Όποιος το χτίζει και το τοποθετεί σε ένα μέρος, το κάνει με συγκεκριμένη πρόθεση.

Στην περίπτωση της δημόσιας τάξης και των απόψεων των ανθρώπων σχετικά με αυτήν, οι άνθρωποι που κατασκευάζουν το παράθυρο είναι οι ομάδες που έχουν ένα ορισμένο επίπεδο εξουσίας και πολιτικό έλεγχο. Δηλαδή, αυτές οι ομάδες κατασκευάζουν και μετακινούν τα παράθυρα μέσω των οποίων παρατηρούμε ότι συμβαίνει γύρω μας.

Για παράδειγμα θα μπορούσαμε να παρουσιάσουμε μια ιδέα που, αν και αρχικά φαίνεται απαράδεκτη, μπορεί να υπερασπιστεί και να πλαισιωθεί έτσι ώστε να γίνει σταδιακά μια ιδέα που έστω μπορεί να συζητηθεί. Η γνώμη εκείνων που επηρεάζονται ή ενδιαφέρονται για αυτή την ιδέα μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα στα περιθώρια του παραθύρου και στα συμφέροντα ορισμένων πολιτικών ομάδων.

Αυτές οι πολιτικές μπορούν να παρουσιαστούν σε ένα περισσότερο ή λιγότερο στενό εύρος, ανάλογα με το πόσο ποικίλλει η γνώμη της κάθε κοινωνίας. Κατά γενικό κανόνα, το σχήμα του παραθύρου κάνει όσους πιστεύουν σε ορισμένες ιδεολογικές τάσεις να δίνουν προσοχή μόνο σε αυτές τις ιδέες και να αγνοούν ή να υποβαθμίζουν τη σημασία των αντιτιθέμενων.

Κατ ‘αρχήν, κάτι που φαίνεται αδύνατο η κοινωνία να το δεχθεί επειδή αποτελεί ταμπού. Σταδιακά, η θεωρία παραθύρων του Overton υποστηρίζει ότι αυτό μπορεί να συμβεί στα πάντα. Για να δούμε ποια είναι τα διαφορετικά στάδια του παραθύρου Overton, θα επικεντρωθούμε σε ένα συγκεκριμένο ταμπού, για παράδειγμα τον κανιβαλισμό.

Ο διάσημος Ρώσος σκηνοθέτης Νικήτα Μιχαλκώβ (Nikita Mikhalkov), σε ένα βίντεο απο το 2014, εξηγεί με το καλύτερο τρόπο πως λειτουργεί το «παράθυρο του Overton». Πως μια ιδέα που δεν είναι καθόλου αποδεκτή απο την κοινωνία (πχ ο κανιβαλισμός), την παρουσιάζεις με τρόπο ώστε να γίνει σταδιακά μια ιδέα που έστω μπορεί να συζητηθεί.

Δείτε το  βίντεο μεταφρασμένο στα ελληνικά απο την Ξένια Στεφανίδου και κάντε εγγραφή στο νέο κανάλι του youtube anazitiseis.gr

Μετάφραση Ξένια Στεφανίδου. Δείτε περισσότερα https://anazitiseis.gr/o-diasimos-ros... Με ποιο τρόπο μπορείς να πάρεις μια φαινομενικά απαράδεκτη ιδέα και να την κάνεις κοινωνικά αποδεκτή, σαν παράδειγμα χρησιμοποιεί τον κανιβαλισμό.

Σε αυτό το άρθρο εξηγούμε τι αποτελείται το  Παράθυρο Overton και γιατί ήταν μια πολύ σημαντική ιδέα να καταλάβουμε πώς μπορεί μια ομάδα ανθρώπων να καταλήξει να υιοθετεί μια ιδέα.

Το  παράθυρο Overton είναι μια θεωρία που βοηθά να εξηγηθεί πώς νομιμοποιούνται ορισμένες ιδέες πριν από την κοινή γνώμη και πώς, από αυτό, μια ομάδα πολιτών προσαρμόζεται σε αυτές τις ιδέες. Πρόκειται για μια μεταφορά που ανέπτυξε ο Joseph Overton, ο οποίος οδήγησε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα δημόσιας πολιτικής στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το  παράθυρο Overton: τι είναι?

Το παράθυρο Overton είναι γνωστό από το άτομο που ανέπτυξε την ιδέα: Joseph Overton (1960-2003). Διετέλεσε αντιπρόεδρος του μεγαλύτερου Ινστιτούτου Πολιτικής Έρευνας στις Ηνωμένες Πολιτείες, του Κέντρου Δημόσιας Πολιτικής Mackinac, που βρίσκεται στο Μίτσιγκαν..

Ο Overton χρησιμοποίησε τη μεταφορά του  παραθύρου με σκοπό να μεταφέρει την ιδέα του σε ένα στενό και καλά καθορισμένο χώρο, μέσω του οποίου μπορούμε να δούμε κάποια πράγματα και όχι άλλα. Όπως κάθε  παράθυρο, πρόκειται για δομή που κατασκευάζεται σκόπιμα και στρατηγικά από κάποιον.

Για παράδειγμα, δεν είναι το ίδιο να βάλουμε ένα παράθυρο με θέα στη θάλασσα, με το να το βάλουμε με θέα στην εσωτερική αυλή. Όποιος το χτίζει και το τοποθετεί σε ένα μέρος, το κάνει με συγκεκριμένη πρόθεση.

Στην περίπτωση της δημόσιας τάξης και των απόψεων σχετικά με αυτούς, οι άνθρωποι που κατασκευάζουν το  παράθυρο είναι οι ομάδες που έχουν ένα ορισμένο επίπεδο εξουσίας και πολιτικό έλεγχο. Δηλαδή, αυτές οι ομάδες κατασκευάζουν και μετακινούν τα  παράθυρα μέσω των οποίων παρατηρούμε ότι συμβαίνει γύρω μας.

Η ιδέα είναι να παρουσιάσουμε μια ιδέα που, αν και αρχικά απαράδεκτη, μπορεί να υπερασπιστεί και να πλαισιωθεί έτσι ώστε να γίνει σταδιακά μια εφικτή ιδέα. Έτσι, η γνώμη εκείνων που επηρεάζονται ή ενδιαφέρονται για αυτή την ιδέα μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα στα περιθώρια του  παραθύρου και στα συμφέροντα ορισμένων πολιτικών ομάδων.

Μια πολιτική θεωρία

Αυτό που πρότεινε ο Overton μέσω αυτής της μεταφοράς, είναι αυτό: Οι πολιτικές που θεωρούνται βιώσιμες θεωρούνται κατά κύριο λόγο σύμφωνα με την ευκολία των πολιτικών, πέρα από τα ατομικά τους συμφέροντα.

Αυτές οι πολιτικές μπορούν να παρουσιαστούν σε ένα περισσότερο ή λιγότερο στενό εύρος, ανάλογα με το πόσο ποικίλλει η γνώμη της κοινωνίας. Έτσι, κινούνται σε κάθετη κλίμακα ανάλογα με το αν η αποδοχή τους μπορεί να επεκταθεί ή να μειωθεί. Κατά γενικό κανόνα, το σχήμα του  παραθύρου κάνει όσους πιστεύουν σε ορισμένες ιδεολογικές τάσεις να δίνουν προσοχή σε ορισμένες ιδέες και να αγνοούν ή να ελαχιστοποιούν τη σημασία των αντιτιθέμενων.

Το  παράθυρο Overton μπορεί να μετακινηθεί σύμφωνα με το τρέχον ενδιαφέρον και τη δυνατότητα αποδοχής από την πλειοψηφία. Τα όριά του μπορούν να γίνουν ευρύτερα ή στενότερα, ανάλογα με την ιδέα που θέλει να δικαιολογηθεί πριν από την κοινή γνώμη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι επίσης γνωστός ως “παράθυρο ευκαιρίας” και “παράθυρο αποδοχής”.

Η κοινή γνώμη και οι πολιτικές ιδέες

Ομοίως, αυτή η πολιτική θεωρία εξηγεί ότι, πέρα ​​από τις μεμονωμένες αναφορές που έχουμε για τους πολιτικούς, τείνουμε να αποδεχόμαστε την πολιτική βιωσιμότητα των ιδεών τους επειδή παρουσιάζουν ένα πολύ στενό φάσμα δυνατοτήτων..

Αυτό το εύρος σημαίνει ότι μια δημόσια πολιτική (για παράδειγμα, μέτρο που υιοθετείται για τη διαχείριση της μετανάστευσης από το Μεξικό στις Ηνωμένες Πολιτείες) μπορεί να αλλάξει από το να θεωρείται “αδιανόητο” ως “αποδεκτό”, τότε “λογικό”, “δημοφιλές” τέλος, ως απαραίτητη πολιτική.

Με τη σειρά του, αυτό το φάσμα των δυνατοτήτων προσαρμόζεται ανάλογα με τα χαρακτηριστικά των πολιτών και την τρέχουσα κατάσταση της κοινής γνώμης, έτσι ώστε το πρόσωπο που τις προτείνει να θεωρείται ως αρμόδιος πολιτικός, ή τουλάχιστον όχι πολύ ριζοσπαστικός.

Στρατηγικά, κάποιες ιδέες μπορούν να παρουσιαστούν ως ριζοσπαστικές, έτσι ώστε αυτό που είναι “έξω από το παράθυρο” θεωρείται μέτριο και αποδεκτό. Έτσι, το  παράθυρο μπορεί να τροποποιήσει τα όριά του και τον τόπο στον οποίο γυρίζουμε, και ακόμη και την ίδια την αντίληψη του τι παρατηρούμε.

Μπορεί να εφαρμοστεί για να κατανοήσει τον τρόπο με τον οποίο οι κοινωνίες υιοθετούν και εγκατάλειψαν κάποιες ιδέες με την πάροδο του χρόνου, μέσω της υπεράσπισης με λογικά, ηθικά και συναισθηματικά κριτήρια από την ενδιαφερόμενη πολιτική ομάδα. Μέσα από αυτή τη μεταφορά μπορείτε να αναλύσετε διαφορετικά κοινωνικά γεγονότα και πώς νομιμοποιήθηκαν ιδανικά και πρακτικές κάθε είδους, πολλά από τα οποία είναι επικίνδυνα.

Δημοτικότητα και συναφή έργα

Παρόλο που το  παράθυρο Overton είναι σήμερα μια πολύ δημοφιλής θεωρία, είναι επίσης μια αρκετά πρόσφατη ιδέα. Έγινε μόνη της μια θεωρία μετά το θάνατο του Joseph Overton ως αποτέλεσμα των τραυματισμών που προκλήθηκαν σε αεροπορικό δυστύχημα.

Ο συνάδελφός του, ο Joseph Leman, ήταν ένας από τους ανθρώπους που το βάφτισαν και το διέδωσαν κατά τη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Με βάση αυτή την ιδέα, υπάρχει ακόμη και ένα μυθιστόρημα που ονομάζεται Το  παράθυρο Overton, ένα από τα καλύτερα έργα πώλησης του αμερικανικού και πολιτικού σχολιαστή Glenn Beck κατά την τελευταία δεκαετία.

Τα στάδια του  παραθύρου Overton

Κατ ‘αρχήν, φαίνεται αδύνατο η κοινωνία να δεχθεί μερικά από τα συζητούμενα ταμπού. Ωστόσο, η θεωρία παραθύρων του Overton υποστηρίζει ότι αυτό μπορεί να συμβεί. Για να δούμε ποια είναι τα διαφορετικά στάδια του  παραθύρου Overton, θα επικεντρωθούμε σε ένα συγκεκριμένο ταμπού, για παράδειγμα τον κανιβαλισμό.

Στάδιο 1: από το αδιανόητο μέχρι το ριζικό

Στο πρώτο στάδιο, ο κανιβαλισμός είναι κάτω από το χαμηλότερο επίπεδο αποδοχής του παραθύρου Overton. Η κοινωνία θεωρεί ότι αποτελεί σωστή πρακτική ανήθικων ή κοινωνιοπαθητικών. Αυτή η ιδέα θεωρείται αηδιαστική και ξένη προς όλη την ηθική. Σε αυτό το σημείο, το  παράθυρο είναι κλειστό και δεν κινείται.

Αρχίζοντας με την αλλαγή της άποψης, η ιδέα μεταφέρεται στον επιστημονικό τομέα, καθώς για τους επιστήμονες δεν θα πρέπει να υπάρχουν θέματα ταμπού. Έτσι, η πνευματική κοινότητα θα αναλύσει τις παραδόσεις και τα τελετουργικά ορισμένων φυλών, δημιουργώντας παράλληλα μια ριζοσπαστική ομάδα κανιβάλων που προειδοποιούνται από τα ΜΜΕ..

Στάδιο 2: από το ριζικό έως το αποδεκτό

Μετά το στάδιο 1, η ιδέα έχει πάει από το να είναι αδιανόητο να συζητηθεί. Στο δεύτερο στάδιο, επιδιώκεται η αποδοχή της ιδέας. Με τα συμπεράσματα των επιστημόνων, όσοι αρνούνται να αποκτήσουν γνώσεις σχετικά με το αντικείμενο μπορούν να χαρακτηριστούν ως αδιάλλακτοι..

Οι άνθρωποι που αντιστέκονται θα αρχίσουν να φαίνονται σαν φανατικοί που αντιτίθενται στην  επιστήμη. Η μισαλλοδοξία καταδικάζεται δημοσίως, καθώς η ιδέα χάνει τις αρνητικές της σημασίες, αλλάζοντας το όνομα του κανιβαλισμού από ανθρωποφαγία σε κάτι δίκαιο και αποδεκτό. Με λίγα λόγια, τα μέσα ενημέρωσης θα κάνουν το γεγονός που κάποιος τρώει ανθρώπινη σάρκα να θεωρηθεί ως κάτι αποδεκτό και αξιοσέβαστο.

Στάδιο 3: από το αποδεκτό έως το λογικό

Κάνοντας την κατανάλωση ανθρώπινης σάρκας ένα κοινό δικαίωμα, θα μπορούσε κανείς να πάει από μια απαράδεκτη ιδέα σε μια λογική. Εν τω μεταξύ, Όσοι εξακολουθούν να αντιτίθενται στην ιδέα θα συνεχίσουν να επικρίνονται. Αυτοί οι άνθρωποι θα θεωρηθούν ριζοσπάστες που αντιτίθενται σε ένα θεμελιώδες δικαίωμα.

Από την άλλη πλευρά, η επιστημονική κοινότητα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης θα επιμείνουν ότι η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη με περιπτώσεις κανιβαλισμού, χωρίς αυτό να είναι περίεργο για αυτές τις αρχαίες κοινωνίες.

Στάδιο 4: από το λογικό στο δημοφιλές

Σε αυτές τις στιγμές, ο κανιβαλισμός γίνεται ένα αγαπημένο θέμα. Η ιδέα αρχίζει να προβάλλεται στις ταινίες, στις τηλεοπτικές σειρές και σε οποιαδήποτε άλλη μέθοδο ψυχαγωγίας ως κάτι θετικό. Ταυτόχρονα, τα ιστορικά στοιχεία που σχετίζονται με αυτές τις πρακτικές έχουν επαίνους. Το φαινόμενο είναι ολοένα και πιο γεμάτο και συνεχίζει να ενισχύει τη θετική του εικόνα.

Στάδιο 5: από το λαϊκό στο πολιτικό

Τέλος, το  παράθυρο Overton, κλειστό στην αρχή, άνοιξε ευρύτατα. Σε αυτό το τελευταίο στάδιο αρχίζει να προετοιμάζεται ο νομοθετικός μηχανισμός που θα νομιμοποιήσει το φαινόμενο. Οι υποστηρικτές του κανιβαλισμού εδραιώνονται στην πολιτική και αρχίζουν να αναζητούν περισσότερη εξουσία και εκπροσώπηση.

Έτσι, μια ιδέα που κατ ‘αρχήν ήταν αδιανόητη και ανήθικη σε όλες τις πτυχές της, έχει καθιερωθεί στη συλλογική συνείδηση ​​ως δικαίωμα μέσω μιας θεωρίας που μπορεί να αλλάξει την αντίληψη του κοινού για οποιαδήποτε ιδέα, όσο τρελή μπορεί να είναι

 

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"