Εκείνο το βράδυ κατάλαβα τι είναι η αληθινή αγάπη!!!

ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ... τι είναι η αληθινή αγάπη.

Απέχει πολύ από τον ρομαντισμό, δεν έχει να κάνει με τον ερωτισμό ή με το σεξ, μάλλον συνδέεται με τη δουλειά, τη συμπλήρωση, τη φροντίδα και, κυρίως, με την αληθινή αγάπη που δηλώνουν δύο πραγματικά αφοσιωμένους ανθρώπους».....

"Οι γονείς μου ήταν παντρεμένοι για 55 χρόνια.

Ένα πρωί, η μαμά μου κατέβαινε τις σκάλες για να φτιάξει το πρωινό του μπαμπά, έπαθε καρδιακή προσβολή και έπεσε κάτω.

Ο πατέρας μου την σήκωσε όσο καλύτερα μπορούσε και σχεδόν την έσυρε στο αυτοκίνητο. Με μεγάλη ταχύτητα , χωρίς να υπολογίζει τα φανάρια, την οδήγησε στο νοσοκομείο.

Όταν έφτασε, δυστυχώς δεν ήταν πια μαζί μας.

Κατά τη διάρκεια της κηδείας, ο πατέρας μου δεν μίλησε. το βλέμμα του χάθηκε. Δύσκολα έκλαψε.

Εκείνο το βράδυ, ενώθηκαν μαζί του τα παιδιά του. Μέσα σε κλίμα πόνου και νοσταλγίας, θυμηθήκαμε όμορφα ανέκδοτα και ο πατέρας μου ζήτησε από τον αδερφό μου, θεολόγο, να του πει πού θα ήταν η μαμά εκείνη τη στιγμή. Ο αδερφός μου άρχισε να μιλά για τη μετά θάνατον ζωή και να μαντεύει πώς και πού θα ήταν.

Ο πατέρας μου άκουγε προσεκτικά. Ξαφνικά μας ζήτησε να τον πάμε στο νεκροταφείο.

Μπαμπά!» απαντήσαμε, «είναι 11 το βράδυ, δεν μπορούμε να πάμε στο νεκροταφείο τώρα!».

Ύψωσε τη φωνή του και με βλέμμα δακρυσμένο είπε:

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, «Υπαρξιακές ερωταποκρίσεις»

Τι ωραίος που ήταν ο έρωτας!

Πολιορκούσε χωρίς ενοχές

πολεμούσε χωρίς αιχμές, χωρίς φιλοδοξίες.

Λιοπύρι τα μεσάνυχτα

καλοκαιριά στον πάγο

έρωτας, το αντίθετο του αληθινού

έδινε στο πραγματικό ουσία.

Ήταν ωραία η ευωδιά του ιδρώτα

σοφά τα συμπεράσματα της σάρκας τότε

της σάρκας, της πιο παραμελημένης θεάς.

Τη ζωή μου βλέπω τώρα

σαν ένα ντοκιμαντέρ

που δείχνει σπάνια της φύσης πουλιά

ξεχασμένες του κόσμου ακτές

απλησίαστες κορφές.

Τις κινήσεις της ψυχής μου

παρακολουθώ στην οθόνη.

Ποια μέθοδο ακολουθεί άραγε η ψυχή

για να επιζήσει για λίγο ακόμη χωρίς μέλλον;

Το ψέμα; Την αλήθεια;

Ή αφήνεται στη φυσικότητα του είναι;

Ποιανού «είναι»;

Πώς μπορεί να υπάρξει «είναι» χωρίς μέλλον;

Όταν πια μόνο μια κάποια ιδέα οδηγεί στο σώμα

μόνο τ’ όνειρο φέρνει το πάθος;

Όσο για τον έρωτα τον τελευταίο

είναι σαν τον πρώτο:

βλασταίνει στο χωράφι του Πλάτωνα.

Felice Casorati, Conversazione Platonica, 1925

Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ (22 Φεβρουαρίου 1939 – 21 Ιανουαρίου 2020)

https://kostasvakouftsis.blogspot.com/2020/01/blog-post_22.html

=====================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"