Ο Κρόνος τρώει τα παιδιά του….

Γράφει η Vicky Zar

Ιστορίες φρίκης , καθημερινής τρέλας και τραγωδίες που ξεκινούν στα βάθη των αιώνων και καταλήγουν σε μια κοινωνία που εκδικείται τα προβλήματά της με αυτοκτονικές τάσεις τιμωρώντας τον ίδιο της τον εαυτό μέσα στην παράνοια. 

Το αποτρόπαιο κρούσμα κανιβαλισμού στη Ρωσία όπου δύο νεαροί μαγείρεψαν και έφαγαν μια δεκαεξάχρονη σε κάνει να αναρωτιέσαι και να αηδιάζεις που είχες την τιμή να λέγεσαι άνθρωπος…

..

Από τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του στην αρχαιότητα αλλά και σε πολλές πρωτόγονες φυλές που οι πηγές πρωτεϊνών σπάνιζαν το φαινόμενο δεν είναι ξένο.

Ο όρος κανιβαλισμός δόθηκε αρχικά από τους Ισπανούς θαλασσοπόρους στους ανθρωποφάγους της Καραϊβικής (Cannibal από το Caribal, που σημαίνει Καραϊβικός)– είναι μια πανάρχαια συνήθεια, που θυμίζει την μικρή απόσταση που έχει ο άνθρωπος από τη ζωώδη φύση του. 

Από την αρχή της εξέλιξης μέχρι σήμερα με την έξαρση της βίας να χτυπάει κόκκινο οι άνθρωποι έχουν βγει από τα όρια και έχουν οδηγηθεί να κανιβαλίζουν τις ίδιες τους τις σάρκες κυριολεκτικά και μεταφορικά. 

Με κάθε έλλειψη μέτρου ο κανιβαλισμός έχει επεκταθεί από την προσωπική μας ζωή μέχρι το πεδίο της πολιτικής , θάψε για να σωθείς , λοιδόρησε για να επιβιώσεις τρώγοντας τις σάρκες...

Eμπρός ξανασταυρώνεσαι….!!!

Γράφει η Vicky Zar

Η εβδομάδα των παθών ξεκίνησε κι όμως μέσα στην καρδιά μας ο καθένας κουβαλάει τον δικό του προσωπικό Γολγοθά που εδώ και καιρό τώρα μας φέρνει προ των πυλών της μιζέριας και της οικονομικής εξαθλίωσης.

Οι μέρες των βασανιστηρίων έγιναν μήνες και οι μήνες έγιναν χρόνια ,αφού οι ισχνές αγελάδες ήρθαν για να μείνουν και η μέρα της δικής σου ανάστασης αργεί ακόμα…

Οι δρόμοι γέμισαν επαίτες ,πρόσκαιρους κλέφτες και χρήστες που μέσα από τις ψευδαισθήσεις και τα πολιτικά πρότυπα διδάχτηκαν τις κλοπές από τους πιο επιδέξιους και κρατερούς …..

Αναλύσεις επί αναλύσεων στον ξένο τύπο προσπαθούν να μας ψυχαναλύσουν σαν έθνος για να καταλάβουν αν είμαστε απατεώνες ή απλά κορόιδα που επιμένουν να πιστεύουν σε φρούδες ελπίδες

Αυτός που τιμωρείται αυτός είναι ο ένοχος , άρα με την εις άτοπον επαγωγή εμείς ήμασταν που ρίξαμε την Ελλάδα στο γκρεμό και χρόνια τώρα κυβερνήσεις και αντιπολίτευση τη βρίσκουν αβοήθητη κάτω θέλουν να τη σώσουν…

...Έτσι είναι γιαγιά μη με κοιτάς , έριξες την Ελλάδα στο γκρεμό και το ξέχασες …

 
Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Ο ΓΚΡΕΜΟΣ ….!!!

Γράφει η Vicky Zar

Τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρωπότητας γίνονται πάντα για το κοινό καλό στο όνομα μιας δικαιοσύνης που μόνο όσοι επικαλούνται καταλαβαίνουν

….Αναλύσεις επί αναλύσεων στον ξένο τύπο προσπαθούν να μας ψυχαναλύσουν σαν έθνος για να καταλάβουν αν είμαστε απατεώνες ή απλά κορόιδα που επιμένουν να πιστεύουν σε φρούδες ελπίδες.

Παραλάβαμε καμένη γη λένε οι μεν , βρήκαμε την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού λένε οι δεν και ποιος την έσπρωξε και δε μπορεί να σηκωθεί από το γκρεμό;
 Αυτό όλοι ξεχνούν να το αναφέρουν όλοι κάτω τη βρήκανε ,ποιος παραποίησε τα στατιστικά που θύμωσαν τόσο τους φίλους Ευρωπαίους ,ποιος έκλεψε και κολλήσαμε τη ρετσινιά σαν έθνος…;

Τα ταμεία είναι άδεια , οι συντάξεις και τα επιδόματα στον αέρα αλλά όλοι ξέρουν το καλό μας πάγωμα των μισθών και περικοπές πρέπει όλοι να βοηθήσουμε να σηκωθεί η Ελλαδίτσα από το γκρεμό για το καλό μας είναι...

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΛΕΡΑΣ

Γράφει η Vicky Zar

Πάντα έχω στα αυτιά μου τον ήχο της μητέρας μου που αγωνιούσε να <<τακτοποιηθώ >> όπως έλεγε μια δουλειά ,ένα σπίτι ,ένα αυτοκίνητο κι εγώ που ήθελα να κάνω την επανάστασή μου και να πάω στην Κούβα ….Στην Ελλάδα του σήμερα δεν υπάρχει μονιμότητα ούτε το αίσθημα της ασφάλειας ,υπάρχει μόνο η νέα πραγματικότητα το κίνημα των νεόπτωχων
Το << σπίτι των ονείρων σου >> έγινε ένα χρέος που θα ξεπληρώνουν μέχρι και τα εγγόνια σου αν έχει μείνει τίποτα από την ακριβή διακόσμηση και το αυτοκίνητο δεν έχει βενζίνη ούτε για το διπλανό τετράγωνο…. Καθηλώθηκε κι αυτό με τις ελπίδες που σε κάνουν να περπατάς με δεκανίκια σε μια χώρα που παραπαίει ανάμεσα σε εταίρους που θέλουν το καλό της . Μπήκες κι εσύ σε αυστηρή επιτήρηση γιατί τα λάθη πληρώνονται και η αποχή πάντα υποδηλώνει συνενοχή….

Την περασμένη εβδομάδα συνάντησα ένα συμμαθητή μου στο δρόμο περπατούσε σκεφτικός με μια εφημερίδα στο χέρι….
Εμφανώς αλλαγμένος και με λιγότερα μαλλιά μου είπε ότι έψαχνε δουλειά αλλά ήταν δύσκολο να βρει είχε τελειώσει πολιτικές επιστήμες και ήθελε να εργαστεί σαν αθλητικογράφος όμως η εφημερίδα που έγραφε έκλεισε κι επειδή ήταν εδώ και μήνες άνεργος σκεφτόταν σοβαρά την αγγελία που είχε δει για αποθηκάριος στα ΙΚΕΑ… 

Μάλλον ξέχασαν να του αναφέρουν στο Πανεπιστήμιο ότι για να πετύχεις αρκεί να είσαι πλατινέ κυρία με μεγάλες γνωριμίες και φτωχό λεξιλόγιο….

Οι ισχνές αγελάδες έφτασαν, το να ζεις με δανεικά έγινε μόδα και το μέλλον γενικά φοβίζει αφού ακόμα και οι σωτήρες κρυφτήκαν…. Κι εγώ για το μόνο που δε μετανιώνω τελικά είναι που ποτέ δεν είχα μέλλον και η τάξη μου φέρνει ακόμα αλλεργία, τελικά το να είσαι αποτυχημένος λειτουργεί λυτρωτικά στα χρόνια της χολέρας …..

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

ΧΩΡΙΣ ΠΑΤΡΙΔΑ………

Γράφει η Vicky Zar

Οι άνθρωποι είναι σαν τα δέντρα ταγμένοι σε έναν αέναο αγώνα για επιβίωση ,προσπαθούν να ριζώσουν και να απλώσουν τα φύλλα τους στο φως. Τι γίνεται όμως όταν δε μπορείς να βγάλεις ρίζα πουθενά , όταν παλεύεις με σκιές και αναμνήσεις και κάθε σήμερα προσπαθεί να διαγράψει το χτες ; Τότε ανήκεις παντού και πουθενά πρόσφυγας σε ένα αδιέξοδο που ξέχασαν να σου δείξουν την έξοδο κινδύνου ….

Έλληνας είναι αυτός που μετέχει της ελληνικής παιδείας είπε ο Ισοκράτης και οι αιώνες πέρασαν άλλοι συμφώνησαν κι άλλοι διαφώνησαν ,τα σύνορα γκρεμίστηκαν κι ακόμα οι <<σοφοί>> ψάχνουν απαντήσεις …Εμένα μη με ρωτάς είμαι μικρή δε ξέρω , κρίνω μόνο αυτά που βλέπω… και το θέμα καίει… Θυμάμαι στην Πάτρα που περπατούσαμε στο λιμάνι και βλέπαμε τους λαθρομετανάστες να τρέχουν να μπουν στα πλοία και να τους κυνηγάει το λιμενικό μια σκηνή που ακόμα κι αυτή για πολλούς κατάντησε ρουτίνα ….σε έναν κόσμο που η ανθρώπινη ζωή δεν κοστίζει πια τίποτα ….Το σύγχρονο δουλεμπόριο δε σταματάει πουθενά… γιατί τα μεγαλύτερα εγκλήματα γίνονται κάτω από το τραπέζι με τις πιο νόμιμες διαδικασίες .

Σε μια διαδρομή Θεσσαλονίκη-Αθήνα.....!!!

Vicky Zar

Οι άνθρωποι χώνονται μέσα στις ταχείες ,όμως δεν ξέρουν τι γυρεύουν. Τους πιάνει λοιπόν ανησυχία και αδημονούν…>> (Μικρός Πρίγκιπας ).

Έτσι βρέθηκα κι εγώ να περιμένω έξω από την ταχεία 501 για Αθήνα χωρίς να ξέρω τι γυρεύω με μόνη συντροφιά το βιβλίο του μικρού πρίγκιπα και μια παλιά φωτογραφία.
Λένε ότι οι φωτογραφίες είναι οι μεγαλύτεροι δικτάτορες φυλακίζουν τις στιγμές και σε κάνουν πάντα κοινωνό όσων με τόσο κόπο προσπαθείς να αποκηρύξεις, λέγοντας αλήθειες που δεν υπάρχουν λόγια να τις πεις…

Μάνος Χατζιδάκις ~ Το βαλς των χαμένων ονείρων

...Για όσους παραμένουμε ακόμη παιδιά

Η αυλαία πέφτει σε ένα θέατρο που δεν έχει θεατές, η μελωδία του Χατζηδάκη σε ταξιδεύει σε εποχές που ήσουν αθώος σε ένα κήπο με όνειρα όταν ακόμα έγραφες γράμμα στον αι Βασίλη και δεν κοιμόσουν μέχρι να βεβαιωθείς ότι θα έρθει…

Σε πέντε μέρες ο χρόνος θα φύγει ,το κουδούνι χτύπησε πρέπει να βγεις στη σκηνή να βάλεις τη μάσκα του ευτυχισμένου, του καλού οικογενειάρχη να προσποιηθείς ότι δεν αισθάνεσαι μόνος μέσα σε κόσμο….

Να γιορτάσεις για τον ίδιο λόγο που γιόρτασες και πέρσι χωρίς να θυμάσαι αν τότε σου είχαν αποκαλύψει ποιος είναι αυτός….

Σε περιμένει η αυλή που με τόσο κόπο έχεις χτίσει να γιορτάσετε ότι έγινες κάποιος και επειδή είναι γιορτές να αγαπήσεις αυτούς που αγνοούσες την ύπαρξη τους μια βδομάδα πριν…

Μην περάσεις όμως μπροστά από τον καθρέφτη να ελέγξεις αν το Burberry πουκάμισο σου παραμένει ατσαλάκωτο γιατί τότε θα εμφανιστούν τα χαμένα όνειρα που πρόδωσες και ο έρωτας στην υγρή πόλη που για λίγο μόνο τόλμησες να ζήσεις ..…

Πάντα προσπαθούσα να καταλάβω γατί με θλίβουν οι γιορτές και δε με θάμπωναν οι λάμψεις του χριστουγεννιάτικου δέντρου ίσως γιατί είναι οι μέρες που ποινικοποιείται η μοναξιά το δωμάτιο μικραίνει και οι Ερινύες πολλαπλασιάζονται…..

Οι μνήμες ζητάνε εκδίκηση για τους ανθρώπους που είχες και έχασες, για τις ελπίδες που έφυγαν και για ένα στόχο ζωής που πάντα παραμένει ένας στείρος επίλογος σε μια ευχετήρια κάρτα…

Το δεύτερο κουδούνι χτύπησε πρέπει να βγεις στη σκηνή να ξεχάσεις ότι είσαι αναγκασμένος να παραμείνεις στο κρεβάτι γιατί τα παιδιά σου σε εγκατέλειψαν, ο καρκίνος σε θυμήθηκε και η τηλεόραση παίζει ακόμα τους <<Δέκα Μικρούς Μήτσους >> του ’90 σε επανάληψη να σου κάνουν συντροφιά…

Δεν είσαι μόνος απλά κουράστηκες να υποκρίνεσαι και για σένα δεν έχει φέτος δώρο…

Τρίτο κουδούνι κι έμεινε να σας πω μια ιστορία που θυμάμαι από παλιά για ένα κορίτσι που είχε κατάθλιψη και ζούσε σε ένα σπίτι που μαζεύονταν να παίξουν το ρόλο της <<αγίας οικογένειας >> για να μην γκρεμιστεί το όνειρο της κόρης που ζούσε μόνο για τις γιορτές….

Πρέπει να φύγω τώρα η αυλαία πέφτει πάντα όμως θα χω στα αυτιά μου το βαλς των χαμένων ονείρων …..αλλά ξέχασα ξεθώριασε κι αυτό όπως οι παιδικές μας φωτογραφίες ….!!!

Vicky Zar

Υ.Γ Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι αληθινή, το αφιερώνω σε όλους αυτούς που τολμάνε να βλέπουν τον εαυτό τους μέσα στο κείμενο….

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Τα όνειρα της Κυριακής κοστίζουν ακριβά…

Vicky Zar

<< Η ομορφιά είναι βαρετή γιατί είναι προβλέψιμη ,ακόμα και οι εικόνες που συμπεριέλαβα ήταν στα περιθώρια των ζωγραφιών και στα περιθώρια της παράδοσης ….>> δήλωσε ο Ουμπέρτο Έκο σε μια συνέντευξη του σχετικά με την εικονογραφημένη επιτομή του <<>> που περιλαμβάνει εικόνες από σφαγές και ακρωτηριασμούς…. Είναι από τις λίγες φορές που η τέχνη θα ξεμπροστιάσει τη ζωή που πάντα θέλουμε να δείχνουμε σ ‘ ένα ροζ περιτύλιγμα .Όταν ήμουν στην εφηβεία θυμάμαι τη μητέρα μου να με πηγαίνει στον οφθαλμίατρο για να βάλω τα γυαλιά που αρνιόμουν πεισματικά να αποκτήσω και να μου λένε και οι δυο πόσο όμορφα θα ένιωθα όταν θα έβλεπα πως είναι ο κόσμος μέσα από αυτά .Αυτό ήταν και το τέλος αφού συνειδητοποίησα πόσο άσχημα ήταν όλα χωρίς τα κενά στις εικόνες που συμπλήρωνε η φαντασία μου…

Όλοι κρύβουμε σκελετούς στην ντουλάπα μας ,κοιμόμαστε το βράδυ με το φως ανοιχτό για να μην ανοίξουμε ξαφνικά τα μάτια και γυρίσουμε πίσω…. Ξυπνάμε δακρυσμένοι και μετά συνεχίζουμε να ζούμε πίσω από τα φώτα που κρύβουν τη ντροπή… Υπάρχουν παιδιά όμως που όσο και να κρυφτούν μέσα στα φώτα τα σημάδια στο κορμί και την ψυχή τους είναι πιο δυνατά δεν εξαφανίζονται πίσω από τα δανεικά ρούχα και από τα υποκριτικά χαμόγελα… Είναι τα πρόσωπα που έχουν πάψει να χαμογελάνε γιατί η ψυχή τους γέρασε όταν έμαθαν να αναπνέουν με το φόβο και να ζουν με τύψεις γιατί γεννήθηκαν χωρίς κανείς να τους ρωτήσει αν θέλουν… Γι ’αυτά δεν υπάρχουν γιορτές μόνο μια στείρα επανάληψη που σου επιβάλει να είσαι ευτυχισμένος χωρίς να μπορείς να κλάψεις όταν οι άλλοι γελάνε… Μια διαδρομή στη σιωπή χωρίς όνειρα παρά μόνο με εφιάλτες ….

.Όταν διαπράττεις φόνο η δικαιοσύνη σε στέλνει φυλακή όταν σκοτώνεις μια παιδική ψυχή ποιο είναι το τίμημα…; Μάθαμε να βαφτίζουμε ληστές ,κακοποιούς ,ναρκομανείς ,τρελούς όσους παρεκκλίνουν από το νόμο ποιος όμως μας λέει ότι πριν δεν τους είχε σκοτώσει κάποιος άλλος στα δέκα την ψυχή …Για κάθε δράση υπάρχει μια αντίδραση όταν είσαι νεκρός δεν μπορείς να αναπτύξεις οίκτο και συναισθήματα σφίγγεις τα δόντια και προχωράς…

Ακούγοντας τα ίδια τα θύματα να μιλάνε αρχίζεις να ντρέπεσαι που εσύ τουλάχιστον είχες την ευχέρεια να λέγεσαι άνθρωπος… Χαρακτηριστική η μαρτυρία κοριτσιού που έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης για πρώτη φορά στην ηλικία των 6 χρόνων. «Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε έγινε πρώτη φορά... Ο πατέρας της φίλης μου έπαιρνε το χέρι μου και το έβαζε στην τσέπη του για να πάρω γλυκίσματα... Παίζαμε συνέχεια μέσα στο σπίτι... Ο πατέρας της ερχόταν κι αυτός, να παίξει μαζί μας... Έσβηνε τα φώτα και μας έλεγε να προσποιηθούμε ότι ήρθε η ώρα για ύπνο... Όπως ήταν σκοτάδι, μπορούσε να με "πιάσει" χωρίς να βλέπει η κόρη του».

Παιδιά ενός κατώτερου θεού μαθαίνουν ότι ακόμα και στη γέννα υπάρχουν προνόμια μπορεί να μιλάς ,να ντύνεσαι και να μοιάζεις με άνθρωπο αλλά δεν έχεις δικαίωμα να είσαι γιατί τα όνειρα της Κυριακής κοστίζουν ακριβά….

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Χαμένη Ατλαντίδα……

Γράφει η Vicky Zar

Όταν παύεις να θυμάσαι ποιος είσαι λένε ότι είσαι νεκρός ,όταν οι αναμνήσεις σου έχουν γίνει σκιές στο πέρασμα της λήθης τότε είσαι απλά άλλο ένα γρανάζι που δουλεύει χωρίς να ξέρει το λόγο… Είναι η αρρώστια μιας κοινωνίας που πάσχει από αλτσχάιμερ…. Κοιτάω πολλές φορές τη γιαγιά μου που κοιτάει τρομαγμένη το δωμάτιο χωρίς να ξέρει ποια είναι και γιατί βρίσκεται εκεί προσπαθώντας πάντα να βρει ένα παράθυρο να αποδράσει από την άγνοια. Γι ‘αυτήν δεν υπάρχουν εποχές ,ονόματα ,πρόσωπα πάντα παλεύει να γράψει σε μια σελίδα που επιμένει να παραμένει λευκή… Μετά κοιτάω τους άλλους αυτούς που έχουν συνοδοιπόρο τη μνήμη κι όμως βλέπω στα μάτια τους το ίδιο τρομαγμένο βλέμμα ίσως γιατί αυτοί σε αντίθεση προσπαθούν να ξεχάσουν τις πράξεις τους που δε σβήνουν….

Τι είναι η ζωή μας…; Μια σειρά από σκόρπιες εικόνες που ο νους επιλέγει να κρατήσει κι αν μια μέρα ξυπνήσεις κι αυτές λείπουν έχεις γίνει ένα ανδρείκελο χωρίς ταυτότητα…. Όσο μπορείς και θυμάσαι οφείλεις να απαιτείς και να παλεύεις να μην σου κλέβουν το δικαίωμα να ζεις. Πέφτεις ,σηκώνεσαι ,προχωράς μια αέναη συμφωνία με τον εαυτό σου που σε περιμένει στη γωνία να τον προδώσεις κι αυτόν όπως και τη σωτηρία που άργησε να έρθει. Κάθε φορά που μου κρατάει το χέρι η γιαγιά μου θυμίζει ότι έχω ευθύνη να διασφαλίσω να μη μ’ αφήσει κανένας να ξεχάσω …..να μην μετατραπώ σε ένα ακόμα τίποτα χωρίς ιστορία και σκοπό. Οι δικές μας σελίδες μπορούν και οφείλουν να μην είναι λευκές γιατί ακόμα και αν ο νους σταματήσει να παλεύει θα θυμάται η καρδιά ότι άξιζε που έψαξε να βρει τη χαμένη Ατλαντίδα….

Υ.Γ Το κείμενο είναι αφιερωμένο σ’ αυτούς που πάσχουν από αλτσχάιμερ και θυμούνται με την καρδιά…

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Τα τείχη…….

Vicky Zar

<<Καταπίνουμε με απληστία κάθε ψέμα που μας κολακεύει ,αλλά την αλήθεια που μας φαίνεται πικρή την παίρνουμε με μικρές γουλιές….>> ο Ντιντερό μ ’αυτή του τη φράση αντικατοπτρίζει την ελαστικότητα της κοινωνίας μας στην ελευθερία του λόγου ….Η ελευθερία τελειώνει εκεί που κάποιος έρχεται να αμφισβητήσει τις ιδέες μας και να σπείρει μέσα μας την αμφιβολία ότι ο γυάλινος κόσμος στον οποίο μεγαλώσαμε μπορεί να κρύβει ψεγάδια. Καταδικάζουμε τη λογοκρισία , μαχόμαστε για την ελευθεροτυπία αρκεί να βρισκόμαστε εμείς στο απυρόβλητο αφού πάντα έχουμε το αλάθητο του Πάπα…

Πατρίδα , σημαία , θρησκεία ,ιδεολογίες ,προσωπικά δεδομένα …. λέξεις που αγγίζουν ένα άβατο που ακόμα κι η σάτιρα καταδιώκεται όταν τολμάει να θίξει… Όμως πως γίνεται να διατηρήσουν την αξία τους οι έννοιες αυτές όταν δε δεχόμαστε τον αντίλογο ; Το χειρότερο είναι να έχεις παρωπίδες και να καλλιεργείς τον φανατισμό σε ημιμαθείς τραμπούκους ….Μάθαμε να φοβόμαστε τα λόγια όταν μας έχουν προσπεράσει οι πράξεις γιατί μας θυμίζουν το τίποτα που δημιουργήσαμε. Θέλεις να διαψεύσεις μια αλήθεια που σε θίγει μην τη φιμώνεις μάθε να την ανατρέπεις δημιουργώντας ζωή.

Το μεσαίωνα καίγανε τα βιβλία γιατί τους δημιουργούσαν το φόβο ότι ο κόσμος θα άρχιζε να σκέφτεται και κάποιος που αρχίζει να σκέφτεται είναι πάντα επικίνδυνος .Στην δικτατορία κατέβαιναν θεατρικά έργα απαγορευόταν ταινίες γιατί μέσα από την τραγωδία όπως έλεγε ο Αριστοφάνης ο άνθρωπος φτάνει στη λύτρωση και η λύτρωση με τη σειρά της ξυπνάει το πνεύμα και τις μνήμες… Σήμερα η ελευθερία του λόγου είναι τεκμηριωμένη και αδιαμφισβήτητη αλλά ακόμα έχει τη δύναμη να ενοχλεί αυτούς που είναι μικροί κι αδύναμοι να καταλάβουν ότι τα τείχη δε περιφρουρούν τις Θερμοπύλες αλλά εγκλωβίζουν αυτούς που τα χτίζουν ….


========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Ο Οδυσσέας ψάχνει τη δική του Ιθάκη……….

<<Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι ,όποιος δεν διακινδυνεύει την βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο…..>> Μ ’ αυτή τη φράση του Πάμπλο Νερούντα μόνο μπορούμε να περιγράψουμε τη νωχελικότητα μιας κοινωνίας στην οποία η έννοια της ιδεολογίας έγινε ταυτόσημη με μικροκομματικά συμφέροντα…. Που χάθηκαν άραγε οι ονειροπόλοι του τίποτα ….;

Υποτίθεται ότι οι πολιτικές παρατάξεις αντλούν την στρατηγική τους από ένα ιδεολογικό υπόβαθρο αλλά το μόνο που έμεινε να συσπειρώνει πλέον τα κόμματα είναι το συμφέρων. Δεν έχει σημασία τι υποστήριζες , σε ποιον εναντιώθηκες κι αν για κάποια στιγμή πίστεψες ότι θα αλλάξεις κάτι…. όλα είναι προς πώληση για μια θέση στον ήλιο…. Γιατί αλλιώς πως ερμηνεύεται το γεγονός ότι πάλαι ποτέ δημιουργοί κομμάτων διεκδικούν την προεδρία του κόμματος από το οποίο έφυγαν ως διαφωνούντες… ; Φαίνεται ότι η εξουσία είναι τόσο ελκυστική που στην Ελλάδα είμαστε καταδικασμένοι να κυβερνούν η οικογενειοκρατία και η απληστία…

Ο εκσυγχρονισμός έφερε την εμπορευματοποίηση των πάντων το να έχεις οράματα είναι πλέον αστείο κακόγουστο και ξεπερασμένο …..Όλοι κινούνται όπου πάει ο άνεμος αρκεί να ικανοποιείται η μεγαλομανία τους σ’ ένα σύμπαν χωρίς ταυτότητα… Δεν υφίστανται κοσμοϊστορικές αλλαγές σε παλιό μοτίβο , αν δεν ξεκινήσεις από το μηδέν σπάζοντας κάθε παλιό και τετριμμένο , παρά μόνο στείρα ανακύκλωση …..Όσοι μιλάνε για αλλαγές απλά βαυκαλίζονται σε μια κεκαλυμμένη επανάληψη παλεύοντας μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας κι όσοι ελπίζουνε μάταια σε από μηχανής θεούς γίνονται απλά σιωπηλοί συνένοχοι….

Ποια είναι όμως η σωτηρία όταν το αύριο γίνεται χτες χωρίς να γίνει σήμερα ; Η απάντηση είναι απλή να σταματήσουμε να αργοπεθαίνουμε με τη νοοτροπία ότι <<στο βασίλειο των τυφλών επικρατεί ο μονόφθαλμος >> και να διεκδικήσουμε το δικαίωμα να μην αφήνουμε να ευνουχίζουν τις σκέψεις μας… Μπορούμε και οφείλουμε να μην είμαστε έρμαια. Αφού εν κατακλείδι σ’ ένα κρεσέντο παρακμής και παθητικότητας στην Ελλάδα ο Οδυσσέας είναι καταραμένος να ψάχνει ακόμα τη δική του Ιθάκη….

Vicky Zar

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"