Η υφέρπουσα βία του οικονομισμού

Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης

Σπανίως, σχεδόν ποτέ, κάποιες απόψεις μου συμπίπτουν, έστω και επιφανειακώς, με εκείνες του επιφυλλιδογράφου της καθεστωτικής εφημερίδας 
>Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ< Χρήστου Γιανναρά. Σε άρθρο του (Κυριακή 31 Μαΐου 2015) με τον ηχηρό, αλλά άστοχο τίτλο, "Δεν είναι κρίση, αλλά παρακμή" ο συντάκτης του προβαίνει σε κάποιες εύστοχες παρατηρήσεις: κυρίως, όσον αφορά, το κεντρικό ζήτημα της ιστορικής συγκυρίας – το χρέος και την αποπληρωμή του. 

Η ευστοχία του συγκεκριμένου κειμένου αφορά στην εστίαση του ενδιαφέροντος του αρθρογράφου στο ζήτημα του “οικονομισμού”: η πρώτη αράδα του δίδει ένα είδος “ορισμού” του φαινομένου - “ονομάζουμε >οικονομισμό< την υποταγή της πολιτικής στην οικονομία: ο πολιτικός προβληματισμός και οι πολιτικές στοχεύσεις δεν αντλούνται από τις ανάγκες της κοινωνίας και δεν αποβλέπουν σε αυτές”.

Ωστόσο, δεν είναι αυτή η κοινότοπη διαπίστωση, που κινητοποίησε τα αντανακλαστικά μου. Μια άλλη φράση, δύο αράδες παρακάτω, έχει τεράστια σημασία: “Σήμερα οι δανειστές της Ελλάδας επιβάλλουν στην καταχρεωμένη χώρα μας εκβιαστικά, τον οικονομισμό” - υπογραμμίζω το επίρρημα “εκβιαστικά”, το οποίο αναδεικνύει τον “οικονομισμό” ως μορφή έμπρακτης βίας . Η χρήση του θέτει επί τάπητος το ερώτημα για το είδος του εκβιασμού εις βάρος της χώρας μας και, κοντά σε αυτό, το ακόμη πιο σημαντικό ερώτημα: μήπως, εν τέλει, ο οικονομισμός δεν είναι παρά μια μορφή βίας, άλλοτε συγκαλυμμένης και άλλοτε ολοφάνερης;

Η αναφορά του Χρήστου Γιανναρά, σε εκβιαστική επιβολή, για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται οι δανειστές απέναντι στους Έλληνες/τις Ελληνίδες, συμπίπτει με τη φαινομενολογική ανάλυση για το ζήτημα της πατερναλιστικής βίας στις διανθρώπινες σχέσεις: ο οικονομισμός, στο φαινομενολογικό πλαίσιο περιγραφής, καταγράφεται ως μορφή βίας – ένας τύπος βίας, ο οποίος δεν εκδηλώνεται άμεσα, αλλά ακολουθεί...

H πρώτη Ελληνίδα βουλεύτρια και το φασιστικό παρελθόν της

Κείμενο: 
Όμηρος Ταχμαζίδης*

Η  Ελένη Σκούρα ήταν η πρώτη γυναίκα μέλος της Βουλής των Ελλήνων.  Γεννήθηκε το 1895 στο Βόλο και απεφοίτησε από τη νομική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά την αποφοίτησή της ήλθε στην Θεσσαλονίκη, όπου άσκησε το επάγγελμα της δικηγόρου.

Η δικηγορία στην Θεσσαλονίκη ήταν εκείνη την εποχή για τους νέους δικηγόρους σαν την “άγρια δύση”, μια δύσκολη υπόθεση σε μια πολυεθνική και πολύγλωσση πόλη, αλλά και γεμάτη ευκαιρίες εξ αιτίας της πολιτικής-εθνικής αλλαγής που επέβαλλε αναγκαστικά και το νομικό πολιτισμό του νέου ελλαδικού κράτους στη θέση εκείνου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η  προσάρτηση της ευρύτερης περιοχής στο Ελληνικό Βασίλειο προσήλκυσε παλιούς και νέους δικηγόρους στην πόλη της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι ήλθαν να αναζητήσουν καλύτερη τύχη στην επαγγελματική σταδιοδρομία τους.

Οι πληροφορίες, ωστόσο, που έχουμε για την Ελένη Σκούρα και τη ζωή της στο μεσοπόλεμο είναι ελάχιστες. Την περίοδο του φασιστικού καθεστώτος της “4^ης  Αυγούστου”, υπό τον δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, η Ελένη Σκούρα διετέλεσε “Περιφερειακή Διοικήτρια” “Εθνικής Οργανώσεως Νεολαίας”.  [ Βλ. το δημοσίευμα «Ευχαριστίες προς την ΕΟΝ Θηλέων», το οποίο δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, την Τρίτη 14 Ιανουαρίου 1941, σ. 1. Πρόκειται για την περίοδο του Ελληνο-ιταλικού πολέμου και λίγο πριν το θάνατο του Ιωάννη Μεταξά. ...

Η διαφθορά ως συνέπεια της οικογενειοκρατίας

[Φιλοσοφική νυκτηγορία με τον Όμηρο Ταχμαζίδη στο καφέ ΓΑΖΙΑ (Καρόλου Ντηλ 22-Θεσσαλονίκη) την Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014 στις 21.15 με θέμα: «Κοσμοπολιτική: προσωπική ευθύνη και μέριμνα για το μέλλον»]

Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης

Εισαγωγικά: Η διαφθορά θρυμματίζει το λόγο, διαβρώνει τη γλώσσα και απομυζά το νόημα των λέξεων: πρόκειται για μια αργή διαδικασία νάρκωσης – ο διεφθαρμένος ενδύεται το μανδύα της κανονικότητας, αντιγράφει τον μέσο όρο για να διασφαλίσει ανοσία απέναντι σε κάθε κριτική προς το πρόσωπό του. Έχει και η διαφθορά τις κλιμακώσεις της: το κακό δεν εμφανίζεται πάντοτε με την ίδια μορφή και δεν εμφανίζεται παρόμοιο σε παρόμοιες περιστάσεις – το κακό είναι μοναδικό στις επινοήσεις του. 

Οι «αποκαλύψεις»: Ο ελληνικός τύπος «ζει» για τις αποκαλύψεις: η ανύπαρκτη στη χώρα μας ερευνητική δημοσιογραφία έχει το υποκατάστατο της, τη μαχητική δημοσιογραφία των «αποκαλύψεων» - δεν είναι πάντοτε άστοχοι οι «μαχητικοί» δημοσιογράφοι, αν και τις περισσότερες φορές χάνονται μέσα στην άβυσσο της υπερβολής, που επιζητούν οι ίδιοι, αλλά και που απαιτούν τα μέσα με τα οποία συνεργάζονται. ...

H Coca Cola αποδοκιμάζεται και από τους φοιτητές

_{Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης}
 

Οι απεργοί: Οι απεργοί βρέθηκαν «παντού», συνομίλησαν με εργαζόμενους και εργαζόμενες, με άνεργους και άνεργες, με συνταξιούχους, με σπουδαστές και σπουδάστριες, με φοιτητές και φοιτήτριες. Μοίρασαν ενημερωτικό υλικό σε όλες τις πόλεις της βόρειας Ελλάδας και σε πολλές πόλεις της υπόλοιπης χώρας. Επανειλημμένα εξέδραμαν στην Αθήνα και προχώρησαν σε αφισοκολλήσεις και διανομή φυλλαδίων.  
Την Τρίτη 7-1-2014 συμπληρώνονται εκατό ημέρες (100) απεργιακού αγώνα. Κάποιοι θέλησαν να τους βάλουν φίμωτρο, για να σωπάσουν, να αποσυρθούν από τον αγώνα, να πουν «ευχαριστώ» στην εταιρία και να αποχωρήσουν με σκυμμένο το κεφάλι. Αρνήθηκαν και για αυτό τους πρέπει ο σεβασμός μας.

Οι καταναλωτές: Με το μποϊκοτάζ των προϊόντων της θυγατρικής της αμερικανικής πολυεθνικής Coca Cola επισήμαναν τη σημασία του αγώνα σε όλους τους Έλληνες και όλες τις Ελληνίδες: και αυτοί ανταποκρίθηκαν, συμμετείχαν και συμμετέχουν, υπενθυμίζοντας στους σχεδιαστές της πολιτικής της πολυεθνικής εταιρίας, ότι ο καταναλωτής δεν άγεται και φέρεται από τη διαφήμιση - στάθηκαν έμπρακτα δίπλα στους απεργούς. Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά: η πολυεθνική σιωπά για την πτώση των πωλήσεων - αλλά έχει χάσει τη μεγάλη μάχη στα σούπερ μάρκετ κατά τη διάρκεια των γιορτών (οι απεργοί ομιλούν για πτώση των πωλήσεων που υπερβαίνει το 50% της αντίστοιχης περυσινής χριστουγεννιάτικης περιόδου).

Οι πολίτες:

Εν-οχλείται η Coca Cola από τη φωνή του τηλεβόα

«Διαταράσσετε τους καθιερωμένους ρυθμούς ζωής μιας ολόκληρης πόλης προκαλώντας σύγχυση μέσω αυτοκινήτων που φέρουν τηλεβόες και διαδίδουν συκοφαντικά κατά της εταιρείας μας μηνύματα»

Από την «εξώδικη-διαμαρτυρία-όχληση» της Coca Cola κατά των απεργών

Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης

[Την Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013 (21.15) θα πραγματοποιηθεί η έκτη φιλοσοφική νυκτηγορία (β΄ περίοδος) με τον Όμηρο Ταχμαζίδη στο καφέ ΓΑΖΙΑ (Καρόλου Ντηλ 22 – Θεσσαλονίκη) με θέμα: «Ο εγωισμός ως δύναμη πολιτισμού». Η είσοδος

είναι ελεύθερη]

Επανέρχεται η Coca Cola: Νέα επίθεση κατατρομοκράτησης των εργαζομένων από τη διεύθυνση της Coca Cola 3 E με «εξώδικη δήλωση διαμαρτυρία-όχληση» σε συνέχεια της «αγωγής» [Βλέπε το άρθρο Όμηρος Ταχμαζίδης, Δεν εισάγεται Coca Cola από το Κοζλοντούι] με την οποία ζητούσε αποζημίωση για ηθική βλάβη 250.000 ευρώ: με την νέα προσφυγή η πολυεθνική δημοσιοποιεί εμμέσως την αδυναμία της να καταστείλει την αντίδραση των απολυμένων απεργών της Θεσσαλονίκης –  προτείνει… στους εργαζόμενους να εγκαταλείψουν τον αγώνα τους και να προσφύγουν στα δικαστήρια για να λύσουν το πρόβλημά τους!

Από το νέο νομικό κείμενο προκύπτει σαφώς ότι η αγωγή και η απαίτηση 250 χιλιάδων ευρώ αποσκοπούσε στον εκφοβισμό των απεργών: και μιας και αυτοί δεν… συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις, για να θυμηθούμε και την ιδιόλεκτο άλλων εποχών, τα στελέχη της Coca Cola επανήλθαν  για να περισώσουν ότι μπορεί να περισωθεί από την προδιαγραφόμενη αποτυχία τους – υπενθυμίζουν στους απεργούς, ότι η εταιρία «έχει ήδη προσφύγει στην Δικαιοσύνη προκειμένου να καταδικαστούν και να μην επαναληφθούν στο μέλλον απεργιακές κινητοποιήσεις και λοιπές συμπεριφορές…».

Οι λόγοι:

Η κατάσταση απαιτεί επειγόντως μια γλώσσα εμπιστοσύνης

Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης

Η δοκιμασία της γλώσσας: Στη γενική αμηχανία και σαστιμάρα που έχει προκαλέσει η παγίδα του χρέους, δέχεται και η γλώσσα τη δική της σκληρή δοκιμασία: τα στόματα αφρίζουν μέσα σε διαρκή έξαρση προπαγανδιστικής ρητορείας στις οθόνες των τηλεοράσεων – η παραπλάνηση του εαυτού μας και των άλλων γίνεται μέσω της καταστροφής του όποιου κοινού παρονομαστή.

Το πρόβλημα είναι ο «άλλος», ο «απέναντι», δεν είμαστε εμείς: οι αντίπαλοι και υπαίτιοι για τα δεινά μας απλώνονται με τη «φαντασία» μας στο χώρο και το χρόνο – δεν «ευθύνονται» μόνο για το σήμερα, «ευθύνονται» και για το «χθες» και για το «αύριο». Το «χθες» και το «αύριο». Το «χθες» παρουσιάζεται ως αστοχία και απρονοησία, το «αύριο» ως κίνδυνος, το «σήμερα» ως διαρκής παρεκτροπή: εννοείται πάντοτε του «άλλου», του «απέναντι» - δεν υπάρχει καν περιθώριο για την  ελάχιστη υποψία, ότι ίσως να είμαστε και εμείς μέρος του προβλήματος. Εμείς με την αβλεψία μας, τις εμμονές μας, τα μικρά και μεγάλα μας πάθη, τις απρονοησίες μας, τις ανοησίες μας, την ανεπάρκειά μας: