Έχουν περάσει ήδη δυο χρόνια από τις μεγάλες κινητοποιήσεις των στρατιωτικών
(Φθινόπωρο 2012/Άνοιξη
2013) στην Αθήνα - Θεσσαλονίκη και σε άλλες μεγάλες πόλεις της πατρίδας μας. Αλλά και μια δραματική εξαετία από την αρχή της πρωτόγνωρης σε ποιότητα και ένταση επίθεσης που δέχεται ολόκληρη η ελληνική κοινωνία από τους «δανειστές» μας και από τους γηγενείς υποστηρικτές τους.
Αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι η καταστροφή συνεχίζεται ατέρμονα. Οι προβλέψεις για καλυτέρευση των οικονομικών δεδομένων είναι δυσοίωνες και όσο αυτός ο λαός θα αντιστέκεται από ανάγκη, αυτοί θα μας γδέρνουν οικονομικά, θα μας τσακίζουν ψυχολογικά μέχρι εξόντωσης και θα μας εξορίζουν κοινωνικά (ανεργία, αποδημία της νεολαίας, περιθωριοποίηση κ.ά.).
Η απονεύρωση - καθήλωση, διάσπαση - κατακερματισμός, η υποταγή και η διάλυση του πολιτισμού ενός περήφανου έθνους είναι το ζητούμενο γι’ αυτούς. Η κοινωνική συνεκτικότητα, η αγάπη για την οικογένεια, την πατρίδα, την δημιουργία, την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ειρήνη είναι το οραματικό μας μέλλον.
Δεν είναι μονόδρομος το αφήγημά τους. Είμαστε δυο κόσμοι αντίθετοι και δεν έχουμε παραδοθεί ακόμα. Ο πλούτος της εργασίας και της δημιουργίας μας είναι δικός μας, ο πλούτος των ασφαλιστικών μας ταμείων είναι δικός μας, η ιστορία και ο πλούτος της πατρίδας μας είναι δικά μας, τα όνειρα και το μέλλον είναι δικά μας. Πάντως δεν θα τα χαρίσουμε στους προστάτες μας χωρίς μάχη, χωρίς αντίσταση μέχρι τη δικαίωση – μέχρι τη νίκη!
Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις και τα αποτελέσματά τους έχουν δημιουργήσει απογοήτευση και σύγχυση στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Οι ανέξοδες υποσχέσεις, η εμπορία των ελπίδων και των αυταπατών μας, εγκλώβισαν την πλειοψηφία των κοινωνικών δυνάμεων στη στρατηγική της συνθηκολόγησης, της μοιρολατρικής αποδοχής της πραγματικότητας και της υποταγής. Ο φόβος για πιο αντιδραστικές, φασιστικές κοινωνικά λύσεις γίνεται ακόμα πιο δυνατός, με επιπτώσεις που είναι αδύνατον να εντοπισθούν σήμερα.
Αυτό όμως που παλεύει κοινωνικά δεν είναι οι εκλογικοί αριθμοί και η εύθραυστη, προσωρινή νίκη της κλεψιάς, της αγυρτείας και της απαξίωσης. Αυτά δείχνουν την διαμορφούμενη πραγματικότητα της πάλης. Αυτό που αγωνίζεται καθημερινά και ασταμάτητα είναι οι ιδέες, οι απόψεις, η συλλογική μνήμη μέσα από προσωπικά βιώματα, τα κρυφά νοήματα των μεγάλων απελευθερωτικών ποιητών και κοινωνικών δημιουργών μας. Κι αυτά δεν ενέδωσαν, δεν λύγισαν, δεν ηττήθηκαν. Είναι εδώ παρόντα και μας καλούν ξανά για μαχητική και ενωτική αντίσταση, για αναμέτρηση.
Αναμέτρηση με τις προβλέψεις του τρίτου μνημονίου και όλων των εφαρμοστικών μέτρων που πηγάζουν από αυτό. Αναμέτρηση με την αντιδραστική δικαίωση όλων των προηγούμενων μνημονιακών δεσμεύσεων. Αναμέτρηση με αυτούς που τα ευαγγελίζονται.
Οι νέες μαζικές παρεμβάσεις μας, οι κλαδικές αλλά και αυτές μαζί με τον υπόλοιπο αγωνιζόμενο ελληνικό λαό συγκεντρώσεις, είναι ένα πρώτο αναγκαίο, δυναμικό παρόν σε αυτά που θα έρθουν. Είναι μια κραυγή από το μέλλον των απαιτήσεών μας που λέει ότι τα νέα καταστροφικά μέτρα δεν θα περάσουν τελικά.
Μέτρα όπως περαιτέρω μειώσεις στις συντάξεις, κλοπή και διάλυση των Μετοχικών μας Ταμείων, υποβάθμιση της υγειονομικής-φαρμακευτικής περίθαλψης και των στρατιωτικών νοσοκομείων μας, δεν θα γίνουν αποδεκτά.
Απαιτούμε άμεσα, σαν πρώτη κίνηση καλής θέλησης της κυβέρνησης:
Πετρέλαια Βενεζουέλας:
