Η Ελλάδα ζει στο κενό

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Για να λειτουργήσει μια ευρωπαϊκή χώρα στις μέρες μας χρειάζεται έναν αστικό μύθο, ο οποίος να υπηρετείται όσο γίνεται αρμονικότερα από ένα ολοκληρωμένο σύστημα οικονομίας, παιδείας και κοινωνικής οργάνωσης.
Η κατάρρευση της Ελλάδας αποδεικνύει την αναντιστοιχία του «εκσυγχρονιστικού μύθου» σε σχέση με τα υπόλοιπα τρία βασικά συστατικά, που διαμορφώνουν την δυναμική ανάπτυξης των σύγχρονων κοινωνιών.

Με άλλα λόγια, ο αστικός λόγος στην Ελλάδα εξελίχθηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια μέσω κενών σημαινόντων. Δημοκρατία, εκσυγχρονισμός, ανεξάρτητες αρχές, αποκέντρωση, διαβούλευση, ισχυρή Ελλάδα κλπ, ήταν όροι δίχως σημαινόμενα στην ελληνική κοινωνία, ή ορθότερα, δίχως κοινά σημαινόμενα για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Ο πολιτικός λόγος υπήρξε μία ανερμάτιστη αερολογία.

Σήμερα παρατηρώ το φαινόμενο....

Το ΔΝΤ σε παράκρουση και η τρόικα σε αμηχανία

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Μπαστούνια τα βρίσκει το ΔΝΤ στην Ελλάδα και άρχισαν τα αλληλοκαρφώματα και η φαγωμάρα μεταξύ των επιμέρους φορέων του «μηχανισμού», καθώς παρατηρούν το μνημόνιο να μην επιφέρει τα αποτελέσματα που φαντάζονταν. 

Αφού αλληλοκατηγορήθηκαν όλον τον Αύγουστο, τώρα στρέφουν τα πυρά τους εναντίον του Γιώργου και του πολιτικού συστήματος, θεωρώντας ότι η κυβέρνηση είναι ανίκανη να βρει την κατάλληλη ισορροπία ανάμεσα στις πρόνοιες του μνημονίου (των μνημονίων για την ακρίβεια).
Το πρόβλημα, κατά το ΔΝΤ, είναι η αδυναμία της κυβέρνησης στην είσπραξη φόρων και στον περιορισμό της παραοικονομίας. Την περασμένη Παρασκευή, μάλιστα, έγινε ο κακός χαμός στην Ουάσιγκτον κατά την συνεδρίαση του Εκτελεστικού Συμβουλίου του Ταμείου, κατά την οποία τα άκουσε ο φουκαράς Παναγιώτης Ρουμελιώτης, που εκπροσωπούσε την ελληνική πλευρά.
 
Στα συμπεράσματα αυτής της συνεδρίασης τίθεται ουσιαστικά σε αμφισβήτηση ολόκληρη η στρατηγική που υιοθέτησε το ελληνικό κοινοβούλιο με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ, του ΛΑΟΣ και της κ. Μπακογιάννη, για την έξοδο από την κρίση . ...

Γιατί βρίσκεται σε σύγχυση η κυβέρνηση…

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Είναι μάλλον ορατό στους περισσότερους ότι η κυβέρνηση επέστρεψε από τις διακοπές της σε κατάσταση σύγχυσης, η οποία δεν φαίνεται να οφείλεται αποκλειστικά στον ανασχηματισμό. Μοιάζει η σύγχυση να πηγάζει από τον πρωθυπουργό και το περιβάλλον του και να διαχέεται σε ολόκληρη την οργανωτική δομή του υπουργικού συμβουλίου. 

Ο καλοπροαίρετος παρατηρητής θα μπορούσε να θεωρήσει την σύγχυση αυτή φυσιολογική, στον βαθμό που το νέο κυβερνητικό σχήμα θα χρειαστεί από τρεις έως πέντε μήνες για να μονταριστεί πλήρως και να λειτουργήσει όπως ενδεχομένως έχει στο μυαλό του αποκλειστικά ο ....

πρωθυπουργός – αν πράγματι έχει και ο ίδιος αντίληψη των αρμοδιοτήτων των συνεργατών του και μιας, ενδεχομένως, ιδανικής οργανωτικής μορφής του υπουργικού συμβουλίου.

Κάνοντας αυτήν την σκέψη, ο ίδιος καλόπιστος πολίτης θα αναρωτιόταν:

Επιτέλους …τέλος στην κυβερνητική λιτότητα!

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Με ανακούφιση πληροφορούμαι την απόφαση του πρωθυπουργού να προχωρήσει με 48μελές σχήμα σε εκλογές. Καλώς δεν κράτησε ο πρωθυπουργός ούτε αυτήν την προεκλογική του υπόσχεση για «λιτό, ευέλικτο και επιτελικό σχήμα». Δεν είναι δυνατόν να οδηγηθεί η χώρα από την ανάγκη - και όχι φυσικά από τον ίδιο - σε εκλογές με λιτό κυβερνητικό σχήμα. Έπρεπε να δώσει το σύνθημα ότι η λιτότητα βρίσκεται στο τέλος της, καθώς τώρα χαράζει μια νέα εποχή. Η εποχή της αφθονίας. Έτσι, σημειολογικά, από σήμερα μπαίνουμε στον αστερισμό τον πληθωρικών οργάνων της πολιτείας.

Πάρε κόσμε υπουργούς, υφυπουργούς, συμβούλους και παρασυμβούλους να έχεις να πορεύεσαι. Να σχολιάζεις και να σκανδαλίζεσαι! Πάρε και άλλους actors στην πολιτική σκηνή! Ζήτω το θέαμα και η παραπολιτική, καθώς η πραγματική πολιτική μπορεί να περιμένει το ΠΑΣΟΚ να βρει τον τέταρτο δρόμο του, η ΝΔ ένα καινούργιο Καραμανλή, το ΛΑΟΣ θέση σε μια κυβέρνηση Εθνικής Ανάγκης, το ΚΚΕ θέση στα βιβλία της αρχαιολογίας της πολιτικής, ο ΣΥΡΙΖΑ να βρει τρόπο να ανοίξει το κλουβί με τις τρελές, η Ντόρα τον νέο γερμανό της και ο Κουβέλης τα ποσοστά του Λεωνίδα.
Μέχρι τότε θα ζούμε large καταστάσεις και ....

Το στρατήγημα του Γιώργου: "Η μόνη βεβαιότητα... είναι η αβεβαιότητα..."

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Σήμερα, μετά από έναν σχεδόν χρόνο κυβερνητικής εξουσίας του ΠΑΣΟΚ υπό τον Γιώργο Παπανδρέου, μπορούμε εύλογα να συμπεράνουμε ότι ο ηγέτης αυτός και το κόμμα του δεν διέθεταν καμία απολύτως στρατηγική εξουσίας ή ότι εξαπάτησαν το εκλογικό σώμα υποτασσόμενοι σε μια στρατηγική που διαμορφώθηκε έξω από τα σύνορα της Ελλάδας. 

Άρα έχουμε να κάνουμε με δύο διακριτά πράγματα σε επίπεδο εφαρμοσμένης πολιτικής: το ένα αφορά στην στρατηγική της πολιτικοοικονομικής ελίτ που εμπλέκεται στην διαμόρφωση του εξουσιαστικού φαινομένου στην ελληνική συγκυρία, ενώ το δεύτερο αφορά στο στρατήγημα του Γιώργου ώστε να μην χαθεί και τυπικά η πολιτική νομιμοποίηση που θα οδηγούσε αναπόδραστα στην απώλεια της νομιμότητας της κυβέρνησης.

Σε ότι αφορά στο πρώτο, ο συντάκτης αυτών των γραμμών έχει αφιερώσει πολλά κριτικά σχόλια με απομυθοποιητικές διαστάσεις. Ως προς το δεύτερο, όμως, ελάχιστα πράγματα έχω σημειώσει, ενώ τίποτα σχετικό δεν...

Πολιτική ανταπόκριση από τις πύλες του Άδη

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Μόνον οι νεκροί γνωρίζουν το μέλλον. Έτσι πίστευαν οι λαοί την εποχή του παγανισμού. Εκείνοι που δημιούργησαν με πολιτικά μέσα τις σύγχρονες θρησκείες, έδωσαν μια άλλη διάσταση σε αυτήν την δοξασία, δίχως να την ξεριζώσουν εντελώς από την συνείδηση των ανθρώπων.

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι ξέρανε ότι την καλύτερη πρόγνωση για το μέλλον θα την είχαν στο νεκρομαντείο του Αχέροντα. Εκεί, όπου αντάμωναν ο Αχέροντας με τον Κωκυτό, απασχολούντο οι καλύτεροι ψυχαναλυτές της εποχής, με την μορφή των ιερέων του μαντείου της Έφυρας. Η ψυχανάλυση ήταν η μέθοδός τους, η πολιτική ήταν όμως η πραγματική τους γνώση. Μιλώντας με τους νεκρούς, οι ζωντανοί μάθαιναν τον εαυτό τους και λυτρώνονταν από φοβίες και ενοχές, βρίσκοντας παράλληλα το κουράγιο να χαράξουν μια νέα στρατηγική με πολιτικά κριτήρια, στα οποία εμπνέονταν από τους ιερείς. Η προσομοίωση της εμπειρίας του θανάτου και η μυσταγωγία, μέσω της διέγερσης του υποσυνειδήτου, τους έδινε ζωή και ελπίδα ή καλύτερα νομιμοποιούσε την ζωή και τα πολιτικά μέσα, που ήταν σχεδόν έτοιμοι να επιλέξουν για την συνέχεια. ...

Ζητείται πολιτική στην Ελλάδα …

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Σήμερα στη χώρα μας ζητούνται λεφτά, αν και θα έπρεπε να ζητείται πολιτική. Δίχως πολιτική λεφτά δεν βρίσκονται.

Η πολιτική νοηματοδοτεί, κατασκευάζει, σηματοδοτεί κοινωνικά και χρωματίζει το χρήμα. Αν δεν υπάρχει πολιτική σε μια χώρα, τότε η οικονομική διάσταση δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο μηχανισμός που ιδεολογικοποιεί την διακυβέρνηση αποκλειστικά σε ένα νεοφιλελεύθερο πλαίσιο.

Έχουμε να κάνουμε δηλαδή με μια υπόγεια λειτουργία του πολιτικού φαινομένου που επικαλύπτεται έντεχνα από τον ιδεαλισμό του οικονομικού ορθολογισμού. Σε αυτή την περίπτωση το χρήμα παράγεται στην αγορά και καταναλώνεται με όρους αγοράς και όχι κοινωνίας. Το χρήμα, δηλαδή, χρησιμοποιείται για την χειραγώγηση ....

Υπερκομματισμός: η «νέα» μορφή διασκέδασης του πολιτικού…

Σχετικό: ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ : To πορτραίτο του καθεστώτος πολιτικού συστήματος

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Η «νέα» μόδα στην Ελλάδα ακούει στο όνομα υπερκομματισμός (υπερκομματικός, η, ο).  

Το φαινόμενο λαμβάνει πειραματική διάσταση στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά προβλέπω να αποτελέσει το σημείο αναφοράς, ως προς τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις στο τόπο μας, το αμέσως επόμενο διάστημα.

Οι υπερκομματικοί υποψήφιοι στις τοπικές εκλογές αποτελούν συνήθως το προϊόν της  συναίνεσης κομμάτων στο πρόσωπό τους. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δηλαδή, δεν είναι προσωπικότητες, οι οποίες εμφανίζουν μια δική τους ξεχωριστή αντίληψη περί πολιτικής στην τοπική αυτοδιοίκηση, την οποία θέτουν στη κρίση του εκλογικού σώματος, αλλά πολίτες που κερδίζουν την εμπιστοσύνη περισσοτέρων του ενός από τους υφιστάμενους φορείς του πολιτικού μας συστήματος. 

Με αυτή την έννοια, ίσως οι υποψήφιοι τούτοι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «μη κομματικοί» ή «δια-κομματικοί), αλλά ποτέ υπερκομματικοί. Είναι προϊόντα του πολιτικού συστήματος, σε κάθε περίπτωση και δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως πολιτικός αντίλογος  των υφιστάμενων κομματικών σχέσεων και συσχετισμών, που ταλαιπωρούν, σε πολλές περιπτώσεις, τις τοπικές κοινωνίες, ενώ παράλληλα συντηρούν πελατειακές σχέσεις. 


Ο Υπερκομματισμός, με άλλα λόγια,  είναι το φαινόμενο....

Το ΠΑΣΟΚ έχει αρχές…κάθε 3η Σεπτεμβρίου

 Ευθυμογράφημα του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Πανηγύρι τριήμερης διάρκειας, πληροφορούμαι ότι ετοιμάζει το κυβερνόν κόμμα στις εγκαταστάσεις του Τάε Κβον Ντο, για να εορτάσει την επέτειο ίδρυσης του κινήματος και της ενδόξου πορείας του στα κοινά της Ελλάδας, της Μεσογείου, της Ευρώπης και τώρα, του κόσμου ολόκληρου. Ο Γιώργος, όπως μας πληροφορεί το ρεπορτάζ, θα επιδιώξει να μηδενίσει το κοντέρ. Πάλι!
Μέχρι τώρα το έχει μηδενίσει άλλες τρείς φορές: όταν πήρε το δαχτυλίδι, όταν κέρδισε τις εσωκομματικές εκλογές και ασφαλώς όταν επικράτησε στις εθνικές εκλογές. Έτσι τουλάχιστον διαλαλούσε η προπαγάνδα. Άλλη μια φορά επιχείρησε να μηδενίσει το ίδιο όργανο μέτρησης, αλλά αυτό από τα πολλά μηδενίσματα, δεν άντεξε και έσπασε. Είναι ζήτημα αντοχής υλικών…και όχι απλώς αντοχής κοινωνικών υποζυγίων. Ήταν, όταν μεθόδευσε την φτωχοποίηση της χώρας δια του ΔΝΤ.
O Γιώργος Παπανδρέου θα επιδιώξει, λέει, να επαναφέρει κλίμα ασφάλειας στην κοινωνία, δια της διαχύσεως της ...

Η Ελλάδα, το κρύο πιάτο στη Λισαβόνα

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Πυρετωδώς ξεκίνησαν να εργάζονται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για να παρουσιάσουν ένα προσχέδιο οικονομικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ, στη Λισαβόνα, στις 20 Νοεμβρίου. 

Το κείμενο αυτό θα λάβει την μορφή μνημονίου και θα υπογραφεί – αν όλα πάνε καλά μέχρι τότε - τόσο από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, που θα συμμετέχει στη σύνοδο, όσο και από τον πρόεδρο της Ε.Ε. Χέρμαν βαν Ρομπέι και τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο.


Στο μνημόνιο αυτό θα μπαίνουν οι βάσεις για την ευθυγράμμιση της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής με εκείνη των ΗΠΑ, θέτοντας ζήτημα αναθεώρησης του θεσμικού πλαισίου λειτουργίας  της Ευρωζώνης και αναπροσαρμογής του Συμφώνου Σταθερότητας.  Θα προβλέπεται .....

Κράτος εν κράτει η πατρωνία στην Ελλάδα …

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Υπάρχει κάτι χειρότερο από τον καπιταλισμό. Είναι το σύστημα της πατρωνίας. 
Το σύστημα αυτό είναι που δηλητηρίασε το σοσιαλιστικό εγχείρημα, μετά τον πόλεμο στην Ευρώπη και στην Ευρασία και είναι τούτο που διασύρει τις καπιταλιστικές σχέσεις, με όρους πολιτικής οικονομίας και ηγεμονίας.

Με άλλα λόγια, μέσω της πατρωνίας τόσο ο σοσιαλισμός όσο και ο καπιταλισμός  εξευτελίζονται ως μορφές κοινωνικής οργάνωσης, οι οποίες τείνουν να συστήσουν θεσμικά και ιδεολογικά διαφορετικές μορφές  ηγεσίας και ηγεμονίας.

Στην περίπτωση μάλιστα του καπιταλισμού τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα, με την έννοια ότι ο γραφειοκρατικός σοσιαλισμός, τον οποίο γνωρίσαμε, είχε, σε μεγάλο βαθμό, ως οργανικό σκέλος ανάπτυξης την πατρωνία, ενώ στον καπιταλισμό αυτή αποτελεί κραυγαλέα οργανωτική και λειτουργική αντίφαση του συγκεκριμένου κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου – όπως και να το δεις.  
Καπιταλισμός και πατρωνία όταν συνυπάρχουν γεννούν τέρατα: όπως το σύγχρονο ελληνικό κράτος.

Η πολιτική ιστορία της Ελλάδας, είναι η ιστορίας της πατρωνίας σε όλα τα επίπεδα, με την έννοια της πολιτικής, οικονομικής και διοικητικής εξάρτησης της χώρας από τα κυρίαρχα Δυτικά κέντρα και την έννοια της συγκρότησης και λειτουργίας του πελατειακού κράτους, της διαπλοκής και του χειραγωγούμενου πολιτικού προσωπικού.

Σε όσα εθνικά-κράτη κυριάρχησε, σε μεγάλο βαθμό, αυτό το μοντέλο ανάπτυξης οι (δημοκρατικοί) θεσμοί δεν εμπεδώθηκαν και πραγματικός εκσυγχρονισμός στην οικονομία ποτέ δεν επιτεύχθηκε. 

Αυτό είναι το πραγματικό δράμα της Ελλάδας. ...

Τα θαύματα μόλις τελείωσαν…ζήτω τα θαύματα!

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Όταν η πολιτική εξαφανίζεται από τον κοινωνικό ορίζοντα.
Όταν ο λαός υποβαθμίζεται ως έννοια και δημοκρατική πραγματικότητα. 
Όταν το εθνικό συμφέρον υποχωρεί μπροστά στο συμφέρον του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. 
Όταν η εξελισσόμενη διαδικασία πτώχευσης της Ελλάδας βαπτίζεται σωτηρία από την πτώχευση. Όταν ο τέταρτος δρόμος χαράσσεται με οδοστρωτήρα για να καταλήξει στο πολιτικό κενό. Τότε είναι βέβαιο ότι η χώρα ολόκληρη βιώνει την περιδίνηση εντός μιας χυδαίας πολιτικής κουλτούρας που καταλήγει στην μοιρολατρία, με τεχνοκρατικό όμως προσωπείο.  
Είναι η στιγμή που ζητείται και προπαγανδίζεται το «θαύμα», για την έξοδο μας από την κρίση, από αυτούς που πέτυχαν το απόλυτο …θαύμα: την καταστροφή μιας χώρας και μιας κοινωνίας που είχε όλες τις δυνατότητες να πρωταγωνιστήσει στη Νέα Ευρώπη, μετά το 1990. 
Τα θαύματα μας τελείωσαν! Για την ακρίβεια μόλις τελείωσαν, μαζί με τους καραγκιόζηδες θαυματοποιούς. «Θαύμα» θα μπορούσε να θεωρηθεί η μετεξέλιξη ενός κράτους της ευρωζώνης σε προβληματική, διεθνώς, επιχείρηση, με εξευτελισμένα ομόλογα και ανύπαρκτο κύρος, την οποία μάλιστα το καθεστώς κατεδαφίζει αυτή την περίοδο για να δομηθούν στη θέση της…

Ο Τέταρτος Δρόμος του Γιώργου και ο Νέος Λαϊκισμός

 

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Αν επιχειρούσα να χαρακτηρίσω την πορεία του Γιώργου Παπανδρέου και της κυβέρνησής του από την πρώτη μέρα που ανέλαβε την εξουσία μέχρι σήμερα, θα έλεγα ότι αυτή διακρίνεται σε τρεις περιόδους.
Η πρώτη είναι η περίοδος της «διαβουλευτικής δημοκρατίας, α λα ΠΑΣΟΚ». 
Ήταν η εποχή που κυριάρχησε στην κατεστημένη προπαγάνδα η αντίληψη της Seyla Benhabib. Η κυρία αυτή διατύπωσε και οι σύμβουλοι επικοινωνίας και πολιτικής του Γιώργου αντέγραψαν ότι:
«Η νομιμότητα και η ορθολογικότητα των συλλογικών διαδικασιών λήψης αποφάσεων σε μια πολιτεία διασφαλίζονται αν και μόνον αν οι θεσμοί αυτής της πολιτείας και η μεταξύ τους σχέση ρυθμιστούν με τέτοιο τρόπο ώστε η κρίση σχετικά με το τι είναι προς το συμφέρον όλων να διαμορφώνεται μέσα από διαδικασίες συλλογικής διαβούλευσης που διεξάγεται κατά έλλογο και ακριβοδίκαιο τρόπο ανάμεσα σε ελεύθερα και ίσα άτομα.»

Μετά από αυτήν την ιδεαλιστική φάση, ψήγματα της οποίας υφίστανται ακόμη σε κάποιες κορώνες του λόγου που εκφωνεί ο πρωθυπουργός, περάσαμε κάπως απότομα στην ...

Η «Realpolitik» του Γιώργου

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου 

Μετά το τραγικό επεισόδιο των Ιμίων, η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας εισήλθε στη φάση ενός ιδιόμορφου πραγματισμού που κατέληξε να συμπληρώσει το παρελκυστικό δόγμα  «δεν διεκδικούμε τίποτε, δεν παραχωρούμε τίποτε», με την πρακτική «τα συζητάμε όμως όλα». 
Ήταν η απαρχή μιας περιόδου, στην εξωτερική μας πολιτική, κατά την οποία έγινε προσπάθεια να μετατραπούν σχέσεις δομημένες σε hard-politics σε μια μορφή προβληματοποίησης των εθνικών μας θεμάτων στη βάση soft-politics.

Από τότε, δηλαδή, ξεκίνησε η διαφορετική προβληματοποίηση των εθνικών μας θεμάτων και κυρίως η «χαλαρή» προσέγγιση της λανθάνουσας διένεξης της χώρας με την Τουρκία. Η Ελλάδα επί Σημίτη αναγνώρισε δύο φορές, επίσημα, την ύπαρξη συμφερόντων της γείτονος στο Αιγαίο και επεδίωξε να τα διασκεδάσει μέσω της ανάπτυξης μηχανισμών και διακρατικών φορέων χαμηλής πολιτικής. 
Ο Γιώργος Παπανδρέου, ως υπουργός εξωτερικών, θήτευσε ουσιαστικά σε αυτήν την σχολή της νεοελληνικής Realpolitik, την οποία μοιάζει να κατανοεί δογματικά. 
Όταν ο πραγματισμός δεν στηρίζεται σε πραγματικότητες διεθνώς διαπιστωμένες και αποδεκτές, διεθνείς και διμερείς σχέσεις  σχετικά σταθερές και σε μακρόπνοη στρατηγική στην εξωτερική πολιτική, που να υπηρετεί το εθνικό συμφέρον σε μια σταθερή βάση εθνικής ταυτότητας, τότε αυτός αποτελεί φενάκη. Άλλωστε το ζητούμενο σε μια  Realpolitik είναι το μίγμα hard-soft politics και όχι όπως μοιάζει να νομίζει η ελληνική πλευρά, η μετατροπή των πρώτων στις δεύτερες. ...

Η δημιουργική καταστροφή της Ελλάδας

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Μετά το λιβανιστήρι προς τους τρεις, διάσημους πλέον στην Ελλάδα, τύπους της τρόικας, είπα να διαβάσω και  την συνέντευξη ενός από αυτούς στο «Βήμα», για να αντιληφθώ την οικονομική σκέψη τους. 

Το έχω επιχειρήσει άλλες δύο φορές, διαπιστώνοντας ότι …δεν υπήρχε οικονομική σκέψη, παρά μόνον κάποιες οικονομετρικές συνταγές για την νεοφιλελεύθερη μετεξέλιξη του οικονομικού μοντέλου της χώρας.

Σήμερα, όμως, επιτέλους βρήκα την πηγή της σοφίας που μεταλαμπαδεύει το ΔΝΤ στην ελληνική κυβέρνηση! Και αυτό χάρη στον επικεφαλής της αντιπροσωπείας του ΔΝΤ κ. Πόουλ Τόμσεν και στη συνέντευξη του στην εφημερίδα του ΔΝΤ (Το Βήμα). [Δεν θα ήθελα να στεναχωρήσω την «Καθημερινή», αλλά τον τίτλο μάλλον τον κερδίζει επαξίως «Το Βήμα»].

Θα κάνω λοιπόν, ότι δεν κατάλαβα τον σκοπό και το μήνυμα της συνέντευξης, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω είναι: το ΔΝΤ ήρθε για να εγκατασταθεί για πολύ καιρό στην Ελλάδα και θα εστιάσω στο οικονομικό, ας πούμε, σκέλος, το οποίο άλλωστε  προβάλει και η εφημερίδα. ...

Ζητείται ελληνικός λαός…

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Την τελευταία τετραετία τα διαδικτυακά μου σημειώματα περιστρέφονται πεισματικά γύρω από αναζητήσεις για περισσότερη ελευθερία, δημοκρατικά δικαιώματα και δημοκρατική κουλτούρα, εκδημοκρατισμό των θεσμών και ευημερία.

Σήμερα, ομολογώ ότι όλα τούτα δεν πιάσανε τόπο - στον βαθμό τουλάχιστον που περίμενα. Γιατί όλα αυτά δεν βρίσκουν γόνιμο έδαφος στην ελληνική κοινωνία; 

Τι φταίει που οι έλληνες εμφανίζονται διαρκώς εγκλωβισμένοι στους μονόδρομους που κατασκευάζει το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα και ευρύτερα το καθεστώς με τους κρατικοδίαιτους εργολάβους του, που αποτελούν την λεγόμενη εθνική αστική τάξη της πατρίδας μας;

Φταίνε πολλά, μα περισσότερο από όλα ο ίδιος ο λαός. Πριν βιαστείτε να διαπιστώσετε ότι πρόκειται περί ταυτολογίας, αναλογιστείτε ότι λαός δεν είναι στενά το εκλογικό σώμα, αλλά η συλλογική βούληση των πολιτών που δομείται στο πλαίσιο ενός discursive μίγματος εθνικής και κοινωνικής συνείδησης, στην οποία εμπεριέχεται και η συνείδηση του εαυτού μας εντός ιδιαίτερων κοινωνικών ομάδων και στρωμάτων. 

Φταίει με άλλα λόγια, ο τρόπος που μάθαμε να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, την πατρίδα μας, την κοινωνική ομάδα στην οποία γενικά εντασσόμαστε και τον εαυτό μας μέσα σε όλα αυτά, ως αναπόσπαστο τμήμα της συλλογικής βούλησης των Ελλήνων πολιτών. ...

Τα ερπετά και οι λέοντες της διαπλοκής

Σχετικά:

1.  Ο ανασφαλής πολιτικά Παπανδρέου και η επιλεκτική "Δράση του ΣΔΟΕ", στα φτωχομάγαζα, στα "ανώνυμα καπηλειά και στις φτωχογειτονιές"

2.  Eρώτημα: θα αντισταθεί ή θα υποκύψει τελικά και ο τελευταίος δημοκράτης υπουργός;

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου<

Μάλλον λόγω ιδιοσυγκρασίας, δεν φοβάμαι τους λέοντες, αλλά απεχθάνομαι τα ερπετά – με την ανθρωπομορφιστική έννοια ασφαλώς. 

Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνω ότι η blogόσφαιρα, όπως και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, αδυνατεί να αντιληφθεί την λειτουργία των ερπετών της διαπλοκής κι έτσι εστιάζει αποκλειστικά το ενδιαφέρον της στους λέοντες της διαπλοκής.  

Το εντυπωσιακό – άλλα καθόλου περίεργο - είναι ότι σήμερα πλέον, ακόμη και η κοινή γνώμη σε χώρες εταίρων μας, δείχνει να αντιλαμβάνεται καλύτερα από εμάς τους ίδιους τους Έλληνες το φαινόμενο, όπως φάνηκε και από την σχετική ανάλυση της Süddeutsche Zeitung το Σαββατοκύριακο για το ρόλο των ελληνικών ΜΜΕ στην διαφθορά και τη διαπλοκή. 

Σε όσα blog αναρτώνται ή σχολιάζονται κείμενα, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ασχολούνται με το φαινόμενο της διαπλοκής στον τόπο μας, παρατηρώ να υπάρχουν χαρακτηρισμοί και «μπηχτές» για τις εμβληματικές προσωπικότητες της διαπλοκής, κυρίως από τον χώρο της ιδιοκτησίας των ΜΜΕ, της δημοσιογραφίας και της πολιτικής. 
Περισσότερο ασφαλώς από όλους τα ακούν τρεις-τέσσερις τηλεοπτικοί αστέρες, οι οποίοι δεν φαίνεται να καταβάλουν ιδιαίτερη προσπάθεια να αποκρύψουν την σχέση τους με τους λεγόμενους νταβάδες. Παράλληλα κανείς δεν δίνει σημασία στο δίκτυο των μουλωχτών της διαπλοκής, που αποτελούν τα «nodal points» του καθεστώτος. ...

O Γιώργος και η επικοινωνιακή φούσκα

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Μεγάλη προσπάθεια καταβάλλεται από τον μηχανισμό προπαγάνδας που στηρίζει την κυβέρνηση, ο Γιώργος Παπανδρέου να εμφανιστεί ως αντι-λαϊκιστής πρωθυπουργός και η αντιλαϊκή πολιτική του ως προϊόν ανάγκης.
Την ίδια στρατηγική ακολούθησε ο ίδιος γενικός μηχανισμός στην Ελλάδα, διαμορφώνοντας τους όρους νομιμοποίησης της πολιτείας Σημίτη και Καραμανλή. 

Ο μηχανισμός είναι ο ίδιος, η στρατηγική κοινή,  η διαλεκτική προσέγγιση της πραγματικότητας σχεδόν απαράλλακτη και τα αυτονόητα, όπως πάντα…αυτονόητα. 
Μόνο τα πρόσωπα που συγκροτούν αυτόν τον μηχανισμό προπαγάνδας και οι ρόλοι τους διαφοροποιούνται ή/και εναλλάσσονται και μάλιστα σε μικρό βαθμό.

Ας διασαφηνίσουμε από την αρχή ότι φορέας του λαϊκισμού στην πατρίδα μας δεν είναι αποκλειστικά το πολιτικό σύστημα, αλλά κυρίως ο προπαγανδιστικός μηχανισμός, ο οποίος ελέγχεται από πέντε οικογένειες. Από την κυβερνητική περίοδο Σημίτη και εντεύθεν, αυτές οι πέντε οικογένειες δεν ελέγχουν μόνον την πλειονότητα του Τύπου (άμεσα ή έμμεσα) και όλα τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια, αλλά και την ΕΡΤ.


Την επικοινωνιακή διάσταση της πολιτικής της κυβέρνησης, αλλά και της αντιπολίτευσης, την υπαγορεύει άμεσα και έμμεσα αυτός ο μηχανισμός που έχει ένα ενιαίο κέντρο και εμφανίζει ...

Οι Έλληνες υπό καθεστώς ψυχανάλυσης *

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Μετά το «λεφτά υπάρχουν» και το «καύσιμα υπάρχουν», ήταν λογικό να κηρυχτεί επανάσταση από τους «αντιεξουσιαστές που βρίσκονται στην εξουσία»: τους «επαναστάτες του αυτονοήτου». Και επειδή οι καλύτερες επαναστάσεις των κυβερνώντων, μετά την μεταπολίτευση, έχουν σημειολογικά κάποια σχέση με την Κρήτη, από εκεί ξεκινά και η επανάσταση των αυτονοήτων, που κάποιοι τους αποκαλούν ανόητους, ενώ εγώ επιμένω ότι έχουν ευφυές σχέδιο: να μας τρελάνουν!

Πού θα πάει, θα τα καταφέρουν, καθώς έχουν συμμάχους, εκτός από τον Καρατζαφέρη και την Ντόρα και εκείνους που «θέλουν την Ελλάδας μας πίσω». Εγώ ο δόλιος πάντα μπροστά την ήθελα, αλλά από ότι με ενημέρωσαν αρμοδίως ήμουν διαχρονικά  ντεμοντέ, άσε που δεν… πιάνω σωστά και το νόημα του συνθήματος. Θέλουμε την Ελλάδα μας πίσω από το ΔΝΤ, βρε αδελφέ, είναι το μήνυμα! 

Κι εγώ πώς θες να συμφωνήσω με την ορθότητά του, όταν ο ηγέτης της «επανάστασης του αυτονοήτου» μου λέει ότι το μνημόνιο (δηλαδή τα μνημόνια, καθώς κάθε δόση θα συνοδεύεται και από ένα επιπρόσθετο) είναι προϊόν της πολιτικής βούλησης της κυβέρνησης του σοσιαλιστικού κινήματος της χώρας και όχι του ΔΝΤ! «Εφαρμόζουμε την πολιτική της κυβέρνησης και όχι της τρόικας», δεν λέει το τελευταίο δεκαπενθήμερο ο αυτονόητος πρωθυπουργός μας;  Άρα…άρα ας  συνεχίσουμε τον ύπνο, εκπαιδευόμενοι να  ...

«Η Ελλάδα δεν ανήκει στον Σπύρο»! (Πρόταση για μια διαφορετική ηγεσία στην χώρα)

 Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

Τον Μάνο δεν τον ήξερα, τον γνώρισα μέσα από το διήγημα που έγραψε για τον Σπύρο. Τον Σπύρο, όμως, τον ξέρω καλά! Ο τύπος αυτός είναι ο μηχανισμός και ταυτόχρονα το αποτέλεσμα της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Είναι ο κρίκος της πατρωνίας, του μεταπολιτευτικού πελατειακού κράτους, που αποτέλεσε μετεξέλιξη εκείνου που δομήθηκε μετά τον εμφύλιο, μέχρι την χούντα.

Ο Σπύρος είναι ο παραγοντίσκος, στην γραμμή του οποίου αναπτύχθηκε και μακροημέρευσε ο δικομματισμός, σε συνάρτηση με την παθογένεια του κράτους και τον πολιτισμικό εκχυδαϊσμό της ελληνικής κοινωνίας. Αποτελεί την επιτομή ενός επαρχιώτικου ατομισμού, ο οποίος με την αστικοποίηση του φορέα του, υπονομεύει εξ υπαρχής κάθε δυνατότητα ορθολογικής οργάνωσης του αστικού κράτους και κάθε πιθανότητα ανάπτυξης μίας κουλτούρας, η οποία θα μπορούσε να το υποστηρίξει.

Ο Σπύρος ένα πράγμα έμαθε και αυτό μετέδωσε στους απογόνους του: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αλλά όχι μόνον αυτά. Αγιάζει και αυτούς που κάθε φορά έχουν τα μέσα και τις ηγεσίες που του δίνουν τα μέσα για να ικανοποιήσει τα ιδιοτελή συμφέροντά του, τα οποία αποτελούν τον μοναδικό σκοπό της ύπαρξής του. Είναι γέννημα-θρέμμα του σύγχρονου μικροαστισμού στην Ελλάδα και στοιχείο διαιώνισης της φαυλότητας, την οποία υπηρέτησε το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, μέσω νοσηρών συνταγματικών πρωτοβουλιών, ακόμη νοσηρότερων πολιτικών πρακτικών, αντιδημοκρατικών εκτρωμάτων με την μορφή εκλογικών νόμων που διέσυραν την έννοια της αναλογικότητας, ελεεινής προπαγάνδας και τραυματικής διαπλοκής. ...