Η χώρα δεν ανήκει σε κανέναν Πρωθυπουργό, ώστε να την παζαρεύει εν λευκώ, για την υστεροφημία του

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος: Τα αυτάρεσκα φλερτ κάποιων πολιτικών με την Ιστορία εγκυμονούν εθνικούς κίνδυνους.

Μέχρι πού φτάνει η εκτελεστική αρμοδιότητα μιας κυβέρνησης; Μπορεί να αποφασίσει για θεμελιώδη ζητήματα, για τα οποία δεν έχει λαϊκή εντολή σαν να πήρε λευκή επιταγή; Αρκεί η ψήφος εμπιστοσύνης της Βουλής για επιλογές της που αλλάζουν π.χ. τον εξωτερικό προσανατολισμό της χώρας;

Μπορεί ο εκάστοτε Πρωθυπουργός να άρει εθνικά και πολιτικά απαραβίαστα, που είχαν αποδεχθεί οι προκάτοχοί του; Τον εξουσιοδοτεί το Σύνταγμα να διαχειριστεί κρίσιμα θέματα που δεν υπήρχαν κατά την εκλογή του, χωρίς να καταφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία;  

Υπάρχει ένα πρόσφατο παράδειγμα που δείχνει ότι αν ένας Πρωθυπουργός θεωρήσει ότι μπορεί να προεξοφλήσει την τύχη της χώρας – πέρα από το κυβερνητικό του πρόγραμμα που έλαβε λαϊκή επικύρωση – η συνέχεια είναι καταστροφική: Ο Γιώργος Παπανδρέου εξελέγη, το 2009, με βάση ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, που έθεσε υπόψη του εκλογικού σώματος και εγκρίθηκε αντί για ένα άλλο πρόγραμμα,που είχε καταθέσει ο αντίπαλος του, Κώστας Καραμανλής.

Λίγο μετά την εκλογή του, είπε ότι ανακάλυψε δημοσιονομική εκτροπή και πριν περάσουν έξι μήνες είχε θέσει τη χώρα υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Έκτοτε, ισχυρίζεται ότι πήρε αυτές τις αποφάσεις για λόγους «σωτηρίας» της χώρας. Όμως κανείς δεν του είχε αναθέσει να τη «σώσει». Η εντολή του αφορούσε στην υλοποίηση όσων εξήγγειλε προεκλογικά.  

Αν, για κάποιο λόγο, η κατάσταση που παρέλαβε, δεν το επέτρεπε, δεν όφειλε να ζητήσει νέα εντολή; Ή, έστω, ενισχυμένη έγκριση της Βουλής – όπως του προτάθηκε και το απέρριψε;

Πού οδηγήθηκαν τα πράγματα με την απόφαση να υπογράψει Μνημόνιο εκχώρησης κυριαρχίας, χωρίς ειδική εξουσιοδότηση επ’ αυτού, το ξέρουμε. Ακόμη και αν τυπικά είχε δικαίωμα να το κάνει, πολιτικά και εθνικά, δεν όφειλε να το θέσει υπόψη των ενδιαφερομένων, που για άλλο λόγο του εκχώρησαν την Εκτελεστική Εξουσία;

Κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησής του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αναφερόμενος στα ελληνοτουρκικά, είπε σε μια αποστροφή του λόγου του:

Επιστροφή ΣΥΡΙΖΑ στο 2012 ή οδεύει προς το 3% - Νέες εκλογές με όσους ηττήθηκαν στις δυο προηγούμενες είναι χαμένες...

Ο Τσίπρας ότι είναι να κάνει, πρέπει να το κάνει ως τις επόμενες εκλογές - δηλαδή μέσα σε μερικές εβδομάδες. Α, και να το κάνει με αποφάσεις που θα πάρει μόνος του. Έτσι είναι η ηγεσία… 

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος

Ας μου επιτραπεί μετεκλογικά ως εισαγωγή, μια προσωπική αναφορά σε όσα έγραφα επιμόνως, λίγο πριν τις εκλογές: αυτός που κρίνεται πρωτίστως δεν είναι ο Μητσοτάκη, αλλά ο Τσίπρας. 

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εμφανίσει νέα κυβερνώσα ομάδα θα ηττηθεί -και όπως έλεγε ο Κολοκοτρώνης: «Οποιος απομείνει ας ακούει των γυναικών τα μοιρολόγια».

Εκεί βρισκόμαστε τώρα. Στα μοιρολόγια... 

Το 2019 ο Αλέξης Τσίπρας έχασε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά όχι και τόσο. Ο στόχος που περιέγραφε γλαφυρά τότε ο Βαγγέλης Βενιζέλος « να ηττηθεί στρατηγικά», απέτυχε. «Είμαστε ακόμη ζωντανοί - στη σκηνή» τραγουδούσαν οι Συριζαίοι. 

Αλλά ξέχασαν να κάνουν αυτό από το οποίο ξεκινούν, την επομένη μιας ήττας, τα σοβαρά κόμματα: αυτοκριτική. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: η τετραετής ακινησία του ΣΥΡΙΖΑ. 

Δεν άλλαξε τίποτε στη φυσιογνωμία του κόμματος και κυρίως δεν εμφανίσθηκαν στη μαρκίζα νέα ονόματα. Χωρίς νέα πρόσωπα, νέα στελέχη και πρωτίστως νέα εν δυνάμει κυβερνητική ομάδα, πήγε στις εκλογές πατώντας στα σπασμένα γυαλιά του.. 

Αντί για ανανέωση και μετασχηματισμό, οι «παλιοί» - ο σκληρός πυρήνας του 3% και κάτι πρώην Πασόκοι του Άκη και του Σημίτη κυρίως - διαμόρφωσαν Βαβυλωνιακή κατάσταση, με συσπειρώσεις σε αντιμαχόμενες φράξεις. . . .