Μια χώρα που διοικείται από ερασιτέχνες και δειλούς παρτάκηδες είναι μια χώρα καταδικασμένη να ζήσει σε δουλεία και σε κατοχή. Να ζήσει σαν τα ανήλικα που ζουν ελπίζοντας στα φουστάνια των μανάδων τους.
Είναι μια χώρα που εξευτελίζεται συλλογικά από το 1996 και δώθε διαρκώς, έχοντας εγκαταλείψει τον υπ αριθμόν ένα κανόνα ύπαρξης των κρατών: Την υπεράσπιση της κυριαρχίας της. Ας μην αιτιάται την Τουρκία για τα παθήματά της. Αυτή η ίδια φταίει.
Φταίει, γιατί οι κυβερνήτες της, είτε βρίσκονται στις κυβερνήσεις είτε στις καθηγητικές έδρες, διδάσκουν την προτεραιότητα του ατόμου επί της κοινωνίας, έχοντας έτσι απαξιώσει την κοινωνική και συλλογική συνείδηση. Αποθεώνοντας την ατομική. Την πάρτη.
Απαξιώνοντας την κοινωνική συνείδηση, η ζωή του ατόμου έχει γίνει πολυτιμότερη από τη ζωή της κοινωνίας. Του συνόλου. Η γειτονιά, το χωριό, η επαρχία, η Πόλη, η πατρίδα έχουν γίνει αξίες υποδεέστερες του εαυτού. Που έχει μετατραπεί σε εαυτούλη.
Η ευμάρεια και η ατομική απόλαυση αγαθών έχει γίνει η νέα πατρίδα. Και τα αγαθά με την αξία του εαυτούλη, η νέα σημαία. Όλα είναι φράγκα. Ο νεοφιλελευθερισμός θέλει λιγότερη πατρίδα για να επιβάλει την παγκοσμιοποίηση. Η νεοαριστερά θέλει λιγότερη πατρίδα για να επιβάλει τον οικονομικό διεθνισμό των μεροκάματων. Ο άνθρωπος, είτε έτσι είτε αλλιώς, είναι φράγκα. Τίποτε άλλο. Και ως κοινή διαφήμιση εμφανίζεται η Ελευθερία. Τρίχες. ...
