Έφτασα στο Λιανοκλάδι, στον όμορφο σταθμό που έρχεται από το παρελθόν. Ατμόσφαιρα περασμένων δεκαετιών, ησυχία, καθαρός αέρας, ένα εκκλησάκι δίπλα, φύση, μια ατελείωτη ομορφιά. Ένα νερό να πιεις, το έβρισκες, γιατί είχε ψύκτη. Πέραν τούτου, όμως, ουδέν. Κυλικείο κλειστό, ούτε ένα περίπτερο στο Λιανοκλάδι ανοιχτό τέτοια ώρα. Και λογικό είναι. «Ξέρετε, ποτέ δεν έχει νύχτα πάνω από 4-5 άτομα. Μην κοιτάτε απόψε που είναι επιστροφή από το Πάσχα κι έχει κάποιο κόσμο», είπε ο ευγενέστατος νεαρός φύλακας.
Το τρένο είχε καθυστέρηση, ο αέρας έξω ήταν ψυχρός και η αίθουσα αναμονής δεν πρόσφερε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είχα ήδη μιλήσει με την κυρία που τη βολεύει να παίρνει συχνά το ...
