16 Νοέμβρη 1973 - 16 Νοέμβρη 2011...

"...αυτήνη η πατρίδα δε λευτερώθη με παραμύθια, λευτερώθη με άρματα και θυσίες..."

Γιάννης Μακρυγιάννης

«Η θύμηση του παρελθόντος μπορεί να είναι η απαρχή επικίνδυνων διαισθητικών γνώσεων και η παγιωμένη κοινωνία δείχνει να φοβάται τα ανατρεπτικά περιεχόμενα της μνήμης»

Herbert Marcuse (1898-1979)

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Η Μέλπω του πολυτεχνείου, σε μία συνέντευξη φωτιά: "από το Πολυτεχνείο του 73 στην εσχάτη προδοσία του σήμερα"

Η Μέλπω Λεκατσά 20 χρονών τότε φοιτήτρια της φαρμακευτικής έζησε από κοντά τα γεγονότα της Νομικής , μπήκε στην παρανομία,  βρέθηκε κυνηγημένη για μήνες, αποκλεισμένη από τους γονείς της, συμμετείχε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου αφού εκείνη ήταν υπεύθυνη για το φαρμακείο που είχε στηθεί ,  περιποιήθηκε τους τραυματίες, φίλους της, συναγωνιστές και μετά μπήκε και πάλι στην παρανομία.
Η αγωνία της για να μην συλληφθεί από το ΕΑΤ ΕΣΑ τελείωσε στις 24 Δεκεμβρίου του 1973 οπότε και συνελήφθη. Έμεινε στην φυλακή 3,5 μήνες έδωσε αγώνα για να επιβιώσει  και τα κατάφερε. Δεν έχει ξεχάσει τίποτε κι ας πέρασαν 38 χρόνια.
Δύσκολα μιλάει για εκείνα τα χρόνια όχι γιατί δεν θέλει να θυμάται αλλά γιατί «κάθε χρόνο η επέτειος του Πολυτεχνείου με βαραίνει ακόμη περισσότερο γιατί από την μια δικτατορία που πολεμήσαμε για να βρούμε την ελευθερία μας  υποδουλωθήκαμε σιγά- σιγά σε κάτι πιο ύπουλο και πιο αθόρυβο» λέει η ίδια. 
Η συνέντευξη έγινε στο σπίτι της κόρης της, της ηθοποιού Δώρας Χρυσικού αποκλειστικά για τα ΑΛΗΘΙΝΑ ΨΕΜΑΤΑ.
Την ώρα που γύρισε το χρόνο πίσω στο 1973 θέλησε την  κόρη της δίπλα της… «πολλά από αυτά που σας λέω σήμερα πρώτη φορά τα ακούει και η Δώρα» λέει με τρυφερότητα.
Η  αφήγηση της (video) είναι συγκλονιστική:

ΕΚΘΕΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ 1973 (Εγκρίθηκαν στην 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, Ιούλης 1976)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Η πολιτική κατάσταση και το λαϊκό κίνημα στη διάρκεια του 1973

1.1. Η κρίση της δικτατορίας βαθαίνει

Στη διάρκεια του 1973, - αν και η δικτατορία έκλεινε τα έξι χρόνια της, - κάθε άλλο παρά άρχιζε να κερδίζει κάποια σταθερότητα, σαν καθεστώς, να αποκτάει κάποια λαϊκή βάση. Αντίθετα μάλιστα. Η κρίση του χουντικού καθεστώτος συνεχιζόταν. Τέλη 1972, και κυρίως το 1973, η κρίση βάθυνε πολύ. Είχε αρχίζει πια να κορυφώνεται. Στα ντοκουμέντα του ΚΚΕ η διαπίστωση αυτή φαίνεται εντελώς καθαρά. Η απόφαση της 17ης Ολομέλειας (Δεκέμβρης 1972) τόνιζε: «Παρά τις προσπάθειες της χούντας να παρουσιάσει το καθεστώς της σταθεροποιημένο..., τα βάθρα, πάνω στα οποία στηρίζεται, εξακολουθούν να είναι εξαιρετικά αδύνατα, και οξύνονται οι αντιθέσεις του καθεστώτος. Η χούντα, παρά τη δημαγωγία της, δεν μπόρεσε να δημιουργήσει βάσεις και στηρίγματα στην εργατική τάξη και στα άλλα εργαζόμενα στρώματα του λαού... Ένα τέτοιο καθεστώς, που προκαλεί την γενική λαϊκή αντίθεση προς αυτό, δεν μπορεί να είναι σταθερό, η αστάθειά του, παραμένει κύριο γνώρισμα» (η υπογράμμιση τωρινή). Αυτές οι διαπιστώσεις υπάρχουν και στις ανακοινώσεις του ΠΓ στη διάρκεια του 1973. Και η εισήγηση στο 9ο Συνέδριο (η αναφορά σε αυτή έχει σημασία, γιατί είναι γνωστό ότι ετοιμαζόταν πριν από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και συνόψιζε τις τελευταίες, μέσα στο 1973, εξελίξεις) υπογράμμιζε: