Από την αρχή του πολέμου στην Ουκρανία, η ελληνική διπλωματία ακροβατεί πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί έχοντας να αντιμετωπίσει δύο σοβαρά ζητήματα.
Το πρώτο είναι ζήτημα αρχών. Ο ελληνισμός, η Κύπρος και η Ελλάδα έχουν υποστεί από το 1974 μια επίθεση της Τουρκίας στην Κύπρο, που είχε αποτέλεσμα την κατάληψη του βόρειου τμήματος του νησιού.
Η παράνομη -κατά το Διεθνές Δίκαιο- ενέργεια αυτή της Τουρκίας συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η Ελλάδα, δηλαδή, δεν θα μπορούσε ποτέ να στηρίζει νομικά, ηθικά, πολιτικά και διπλωματικά μια ενέργεια, όπως η εισβολή μιας χώρας σε μια άλλη.
Είναι ο ίδιος λόγος που υπαγορεύει στην Ελλάδα να μην αναγνωρίζει την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, το οποίο αποσκίρτησε από τον σερβικό κορμό, όπως ήταν θεσμικά κατοχυρωμένος στο Σύνταγμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας του Τίτο, αλλά και στο συνταγματικό καθεστώς της Δημοκρατίας της Σερβίας ως συνιστώσα του κράτους της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Στη διεθνή πολιτική υπάρχουν ζητήματα, τα οποία δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν συναισθηματικά ή στη βάση ιστορικών δεσμών και διαχρονικών σχέσεων.
Είναι δεδομένη η ιστορική σχέση του ελληνισμού με το ρωσικό στοιχείο.
Αυτή η σχέση άρχισε πολύ νωρίς, όταν ο εκχριστιανισμός των Ρώσων επί Βλαδίμηρου του Α' του Κιέβου έδωσε τη σκυτάλη στη δημιουργία της ρωσικής γραφής από τους απεσταλμένους του Βυζαντίου, Μεθοδίου, αλλά και του τότε εκτελούντος χρέη υπουργού Εξωτερικών με σύγχρονα δεδομένα, Κυρίλλου.
Η στιβαρή αυτή σχέση κρατά μέχρι σήμερα, παρά τις αναποδιές της ιστορίας. Ήταν τα Ορλωφικά μία σοβαρή κρίση σε αυτήν τη διμερή ιστορική σχέση το 1870, ήταν αυτά που επακολούθησαν της έκρηξης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα.
Όλα αυτά τα ιστορικά ζητήματα, που άφησαν πίσω τους τραύματα, ερωτήματα αλλά και πληγές, ξεπεράστηκαν. Είναι οι πολιτισμικές σχέσεις, είναι η καθημάς Ανατολή, είναι η Ορθοδοξία.
Όλα αυτά που ειπώθηκαν παραπάνω εξηγούν το ένα μέρος της εξίσωσης. Διότι, το άλλο τμήμα αυτής της εξίσωσης έχει να κάνει με τον πολυσύνθετο και πολυεπίπεδο κόσμο μας.
Είναι φανερό πως η Δύση υπέπεσε σε ένα κορυφαίο αξιακά και πολιτικά ατόπημα. Μολονότι δεσμεύτηκε, το 1994, διά της υπογραφής των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας να μην επεκταθεί το ΝΑΤΟ και άρα η απειλή προς τη Ρωσία, η Δύση σε μία εκδήλωση απίστευτης πολιτικής αναξιοπιστίας και ιδιαίτερα επιθετικής νοοτροπίας επέκτεινε το ΝΑΤΟ περικυκλώνοντας τη Ρωσία από Δυσμάς.
Όμως, στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας υπήρχε και υπάρχει ένας χώρος, τον οποίο κανένας Ρώσος πολιτικός, Δεξιός ή Αριστερός, δημοκρατικός ή απολυταρχικός, τσαρικός ή σοβιετικός δεν θα μπορούσε να αγνοήσει. . . .
