Ο πίνακας εκτίθεται στο Musée Bonnat-Helleu στο Μπαγιόν της Γαλλίας.
Η Ασπασία, ο Σωκράτης κ η λήθη της γυναικείας σοφίας
Στην κλασική Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ., η φιλοσοφία κ η ρητορική αναδύθηκαν ως οι δύο πνευματικοί πυλώνες του ελληνικού κόσμου. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η μορφή του Σωκράτη δεσπόζει ως σύμβολο της αναζήτησης της αλήθειας μέσα από τον διάλογο. Όμως, πίσω από αυτή τη μορφή, στέκει μια γυναίκα που συχνά παραλείπεται ή παρουσιάζεται μόνο επιφανειακά: η Ασπασία της Μιλήτου.
Η Ασπασία δεν ήταν σύζυγος του Σωκράτη, ήταν σύντροφος του Περικλή, του σπουδαιότερου πολιτικού της Αθήνας. Ωστόσο, οι αρχαίες πηγές, όπως ο Πλάτωνας κ ο Ξενοφών, καταγράφουν πως ο Σωκράτης εκτιμούσε βαθιά τη σοφία κ τη ρητορική δεινότητά της. Στον Μενέξενο του Πλάτωνα, ο Σωκράτης δηλώνει πως διδάχτηκε την τέχνη του λόγου από την Ασπασία , τη γυναίκα που, κατά τον ίδιο, συνέγραψε τον περίφημο επιτάφιο λόγο του Περικλή.
Αυτό δεν πρέπει να ιδωθεί ως απλή φιλολογική φάρσα. Ο Πλάτωνας, μέσα από τον λόγο του Σωκράτη, αναγνωρίζει την πνευματική δύναμη μιας γυναίκας .
Η Ασπασία υπήρξε, με σύγχρονους όρους, μια δασκάλα, διανοούμενη κ ρήτορας, που άσκησε επιρροή όχι μόνο στον Περικλή αλλά κ στους φιλοσοφικούς κύκλους της Αθήνας.
Κι όμως, η φήμη της επισκιάστηκε από αιώνες λήθης. Σταδιακά, καθώς ο ελληνικός κόσμος πέρασε από τον ελεύθερο φιλοσοφικό στοχασμό στην επιβολή του χριστιανικού δόγματος, πολλά στοιχεία της αρχαίας παιδείας κ του γυναικείου ρόλου μέσα σε αυτήν χάθηκαν ή αποσιωπήθηκαν. . . .
