Της Πέπης Γρηγοριάδου - pegri@naftemporiki.gr
Πέρασε ένας χρόνος - και μία ημέρα - ακριβώς από την εμφάνιση του πρώτου καταγεγραμμένου κρούσματος κορωνοϊού στην Ελλάδα.
Ήταν 26 Φεβρουαρίου του 2020 όταν ανακοινώθηκε ότι αυτή η περίεργη νέα νόσος που ονομάστηκε Covid-19 έφτασε στη χώρα μας καθώς μία 38χρονη από τη Θεσσαλονίκη - που είχε ταξιδέψει στη Βόρεια Ιταλία - βρέθηκε θετική.
Ακολούθησαν και άλλα κρούσματα αρχικά από το εξωτερικό και στη συνέχεια εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Ελλάδα, οδηγώντας στα περιοριστικά μέτρα και τους κανόνες ασφαλείας και υγιεινής που όλοι πλέον γνωρίζουμε.
Μία πρωτόγνωρη κατάσταση που βιώσαμε όλοι περνώντας ημέρες δύσκολες γεμάτες ανησυχία και φόβο. Μέσα στην πανδημία πολλοί έχασαν συγγενείς και φίλους αλλά και όλοι οι υπόλοιποι είχαν κάποιας μορφής απώλεια, από την εργασία έως την κοινωνικότητα και κάποιες προσωπικές ελευθερίες.
Η πανδημία -όπως για πρώτη φορά την κήρυξε και ο ΠΟΥ στις 11 Μαρτίου του 2020 - γέννησε ή γιγάντωσε και άλλες πανδημίες.
Από τις πιο σοβαρές, όπως η ενδοοικογενειακή βία, ο αλκοολισμός, η χρήση ναρκωτικών και ψυχοφαρμάκων, η κατάθλιψη και άλλες διαταραχές της ψυχικής υγείας έως λιγότερο επικίνδυνες, όπως η ζωή στην εικονική πραγματικότητα, η έλλειψη επαφής και επικοινωνίας με γιαγιάδες, παππούδες, συγγενείς και φίλους, η αίσθηση της παραίτησης, της κόπωσης και ίσως και μία μικρή καθημερινή παραβατικότητα από αρκετούς δίκην διεξόδου σε μία άχρωμη καθημερινότητα που επαναλαμβάνεται.
Αξίζει επίσης να σταθούμε όλοι στο ότι οι φτωχές χώρες έγιναν φτωχότερες και εκατομμύρια παιδιά έμειναν εκτός σχολείου. Μικρά αγόρια οδηγήθηκαν στην εργασία, ενώ τα κορίτσια σε έναν κανονισμένο γάμο.
1. Η ενδοοικογενειακή βία . . .
