Οι 3 ντροπιαστικές στιγμές της συνάντησης Μητσοτάκη-Ερντογάν κα ο νεο-ραγιαδισμός μας! Θέμης Τζήμας

Οι ντροπιαστικές για την Ελλάδα στιγμές των δηλώσεων Μητσοτάκη-Ερντογάν…Τις περιγράφει ο κ. Θέμης Τζήμας δικηγόρος, διδάκτορας δημοσίου δικαίου και πολιτικής επιστήμης του ΑΠΘ και μεταδιδακτορικός ερευνητής. Δύσκολο να αμφισβητηθούν:

•Στιγμή πρώτη, όταν το Κυπριακό μετατρέπεται με δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού ως μία…διαφωνία που έχουμε με την Τουρκία

•Στιγμή δεύτερη η κατηγορία Ερντογάν ότι εκπαιδεύαμε τρομοκράτες στο Λαύριο!!! Η δήλωση έμεινε αναπάντητη και περιττό να υπενθυμίσουμε ότι ο Ερντογάν αναφερόταν σε Κούρδους που έτσι κι αλλιώς η σημερινή κυβέρνηση έδιωξε κακήν κακώς από το Λαύριο!

•Στιγμή τρίτη η «απολογία» Μητσοτάκη ότι η Ελλάδα τηρεί τη νομιμότητα στη Θράκη ,ειδικά στο θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας την οποία ο Ερντογάν αποκάλεσε τουρκική.

Ο κ.Τζήμας αναλύει όσα ειπώθηκαν και όσα γράφτηκαν στην «Διακήρυξη των Αθηνών» και μιλά για τον «νεο-ραγιαδισμό» που μας έχουν επιβάλλει από το 1996 και μετά. Κατακεραυνώνει την κυβερνητική πολιτική αλλά και την σιωπή της αντιπολίτευσης. Εξηγεί γιατί  ο κ.Μητσοτάκης ασκεί αυτή την άκρως επικίνδυνη εξωτερική πολιτική και γιατί τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ουσιαστικά κοιτούν αλλού.

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Θέμης Τζήμας: Παγκόσμιος Πόλεμος με εκλογές σε Ελλάδα – Τουρκία και έξωθεν εξαρτήσεις πολιτικών μας

 

Θέμης Τζήμας: Παγκόσμιος Πόλεμος με εκλογές σε Ελλάδα – Τουρκία και έξωθεν εξαρτήσεις πολιτικών μας Εκπομπή «Παραθέσεις». Ο προσκεκλημένος είναι Διδάκτωρ Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου, Πολιτικής Επιστήμης και Διδάσκων Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Συζητά με τον σύμβουλο του Neocleous Πτέραρχο ε.α. Χρήστο Πουγκιάλη.

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Ποιοι μιλούν για αντιναζισμό

Όσοι παλεύουν όντως τον ναζισμό ξέρουν ότι το μείζον μέτωπο συνίσταται στην ξεδιάντροπη στράτευσή του υπό την ομπρέλα του ιμπεριαλισμού και των αστικών ολιγαρχιών.

Σε θέματα αρχών, οι συμπάθειες ή οι αντιπάθειες με κόμματα και πρόσωπα δεν μπορεί και δεν θα έπρεπε να παίζουν ρόλο. 

Δυστυχώς, ούτε στην Ελλάδα, ούτε και αλλού συμβαίνει κάτι τέτοιο. 

Ο αντιναζισμός δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τη διάχυτη χειραγώγηση. 

Ο αντιναζισμός αποτελεί για κάθε αστικό κράτος σημαία ευκαιρίας. 

Οι αδιαφανείς χρηματοδότες των συστημικών κομμάτων είναι συνήθως χρηματοδότες και ναζιστικών κομμάτων. 

Οι ναζιστές πάντα και χωρίς καμία εξαίρεση δουλεύουν για το αστικό σύστημα και την ολιγαρχία του. Αυτό συνέβαινε και με τη Χρυσή Αυγή, μέχρι του σημείου που πλέον αποτελούσε περισσότερο βάρος παρά πλεονέκτημα.

Για να μη γυρνάμε όμως έστω και στο κοντινό παρελθόν, καλό είναι να θυμηθούμε ποιους στηρίζει η ελληνική πολιτική και πολιτειακή ηγεσία στο πλαίσιο του πολέμου στην Ουκρανία. 

Για παράδειγμα, . . .

Ο Σαμαράς και η βλακεία

Γράφει ο Θέμης Τζήμας

Κάποτε συζητώντας μαζί μου, ένας καθηγητής μου διατύπωσε τον εξής έξοχο ορισμό της βλακείας: «Βλάκας είναι εκείνος που κάνει κακό στον άλλον χωρίς να ωφελείται ο ίδιος».

Η παρέμβαση Σαμαρά και της κυβέρνησής του προκειμένου να μη μεταδοθεί η ομιλία Τσίπρα στη ΔΕΘ, που προκάλεσε την παραίτηση των μελών του ΔΣ ακόμα και αυτού του καθαρά προπαγανδιστικού και απαξιωμένου εργαλείου που λέγεται ΝΕΡΙΤ αποδεικνύει την επικίνδυνη, ακροδεξιά βλακεία της κυβέρνησης.

Σε καμιά χώρα του αναπτυγμένου κόσμου η κυβέρνηση οποιουδήποτε κόμματος εν καιρώ δημοκρατίας δε θα είχε επιβιώσει του μαύρου στην ΕΡΤ ή της υπόθεσης Μπαλτάκου. Στα καθ' ημάς ωστόσο, με όπλο το απόλυτα διαπλεκόμενο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο και προς όφελος του πλέον αντικοινωνικού οικονομικού κατεστημένου των τελευταίων δεκαετιών, η σχετικοποίηση της σημασίας και του ρόλου των θεσμών έχει φτάσει στα όρια της ολοσχερούς ακύρωσής τους ενώ το λούμπεν ακροδεξιό περιβάλλον έχει ποτίσει συνολικά την κυβερνητική δράση. ...

Στο βούρκο του κόμματος Βενιζέλου

"Είναι αστεία και συνάμα εξοργιστική η προσπάθεια πολιτικά και νομικά να φορτωθεί η υπόθεση μόνο στον Παπακωνσταντίνου, ώστε να τη γλυτώσει ο Βενιζέλος και άρα η συγκυβέρνηση"

Του Θέμη Τζήμα

Υπάρχουν ορισμένες στιγμές και συμπεριφορές που ζωγραφίζουν ανάγλυφα την παρακμή και τον αμοραλισμό σε ένα χώρο. Που καταδεικνύουν πώς το αίσθημα προσωπικής επιβίωσης του ενός και της ομάδας του, με την εγγύηση των πλέον παρασιτικών δυνάμεων του κατεστημένου επικυριαρχεί των στοιχειωδεστέρων κανόνων συλλογικής λειτουργίας, νομιμότητας, ακόμα και κοινής λογικής. Μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή της τόσο κακόγουστης προσπάθειας του Βενιζέλου, της ομάδας του, της συγκυβέρνησης και της διαπλοκής να εμφανίσουν το σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ ως σκάνδαλο μόνο Παπακωνσταντίνου.

Είναι σαφές ότι ο Γ. Παπακωνσταντίνου είναι απολύτως έκθετος και πρέπει να παραπεμφθεί για διενέργεια τυχόν ποινικών ευθυνών του. Διαχειρίστηκε κρίσιμο υλικό σε συνθήκες αδιαφάνειας και προσωπικών παρεμβάσεών του- ο ίδιος άλλωστε παραδέχθηκε ότι έστειλε ορισμένα μόνο ονόματα προς διερεύνηση στις αρμόδιες αρχές- συνέδραμε στην εξαφάνιση και άρα στη μη αξιοποίηση της λίστας. Ανέδειξε την πλέον σάπια εκδοχή προστασίας τμήματος του παρασιτισμού, εν μέσω μάλιστα πρωτοφανούς κρίσης και καταστροφικών πολιτικών των οποίων ο ίδιος υπήρξε βασικός εμπνευστής. Από εκεί και πέρα όμως είναι αστεία και συνάμα εξοργιστική η προσπάθεια πολιτικά και νομικά να φορτωθεί η υπόθεση μόνο στον Παπακωνσταντίνου, ώστε να τη γλυτώσει ο Βενιζέλος και άρα η συγκυβέρνηση. ...

Θέμης Τζήμας: "Τρώγοντας" δυο πρωθυπουργούς

Ο Β.Βενιζέλος αποτελεί κομβικό παράγοντα στην προσπάθεια ανασύνταξης αυτού που παλιότερα θα περιγράφαμε ως αστικό μπλοκ δυνάμεων. Δηλαδή των δυνάμεων που βρίσκονται σε σχέση εξάρτησης από το κατεστημένο της χώρας, από εκείνους που ώθησαν την Ελλάδα στη χρεωκοπία.

Μετά την απρόσμενης έκτασης ήττα της μνημονιακής, νεοφιλελεύθερης στρατηγικής στις εκλογές της 6ης Μάη ακολούθησε η παλινόρθωσή της στις εκογές της 17ης Ιούνη μέσα από την άνοδο της ΝΔ και τη μικρή περαιτέρω πτώση του φερομένου ως ΠΑΣΟΚ- πλέον “κόμματος Βενιζέλου”.
Πολλοί θεώρησαν ότι ο Β.Βενιζέλος θα έκανε κάτι, προκειμένου να ανατάξει τη διαρκώς συρρικνούμενη εκλογική επιρροή του κόμματός του. Έπραξε το ακριβώς αντίθετο: έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να μικρύνει όσο μπορούσε το ΠΑΣΟΚ, ξεκινώντας από τον αντιδημοκρατικό και ενδεικτικό της φοβικότητάς του, αποκλεισμό των άλλων υποψηφίων προέδρων του ΠΑΣΟΚ και συνεχίζοντας με τη συστηματική πρόσδεση του φαντάσματος του ΠΑΣΟΚ στο χώρο που είχε αποπειραθεί να καλύψει παλιότερα το ΚΟΔΗΣΟ: αυτόν της δεξιάς, συστημικής σοσιαλδημοκρατίας. Χώρο που επίσης προσπαθεί να καλύψει και η ΔΗΜΑΡ.
Ο σχεδιασμός Βενιζέλου δεν είναι τυχαίος, ούτε προσωπικός μόνο. Σαφώς βέβαια έχει και προσωπικά κίνητρα καθώς γνωρίζει ότι σε ένα μεγάλο, όντως σοσιαλιστικό κόμμα δε θα είχε θέση, πολύ περισσότερο αυτήν του προέδρου. Επιπλέον όμως είναι μια τακτική απολύτως στοιχισμένη με τις επιταγές του ντόπιου παρασιτικού κατεστημένου και του ξένου...

Θέμης Τζήμας: Ο λαός φοβήθηκε και το πληρώνει

Ας είμαστε ειλικρινείς: ο ελληνικός λαός στις 6 Μάη έκανε ένα ριζοσπαστικό εκλογικό βήμα απεμπλοκής από τη μνημονιακή στρατηγική του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού βυθίζοντας τα τρία κόμματα των κυβερνήσεων της περιόδου 2009- 2012. 
Και μετά από ένα μήνα φοβήθηκε και έκανε δύο βήματα πίσω: δημιούργησε τις εκλογικές συνθήκες για την παλινόρθωση της μνημονιακής πολιτικής.
Βεβαίως ευθύνονται οι ανεπάρκειες της αριστεράς, που ίσως τις πληρώσει ακριβότερα από όσο φαντάζεται αν δεν τις αναλύσει και αντιμετωπίσει επαρκώς.
 Φυσικά ευθυνόμαστε και όλοι όσοι σταθήκαμε από όποιο μετερίζι επιλέξαμε απέναντι στη μνημονιακή πολιτική,αναλόγως του δημοσίου ρόλου και βήματος κάθε ενός, λόγω των ανεπαρκειών μας. Σίγουρα υπήρχαν συνθήκες που να δικαιολογούν τη συντηρητική στροφή του εκλογικού σώματος: οι εντεινόμενες πιέσεις του ξένου παράγοντα, η επιδείνωση των οικονομικών μεγεθών στην Ελλάδα και διεθνώς,
η καμπάνια τρομοκράτησης από τα ΜΜΕ.

Σε κάθε περίπτωση όμως, το αποτέλεσμα είναι γνωστό όπως και η δημοκρατική ευθύνη του λαού: φοβήθηκε και έδωσε τη δυνατότητα να υλοποιηθεί το σχέδιο μιας προδιαγεγραμμένης συγκυβέρνησης. Οπωσδήποτε, η ρητορική περί επαναδιαπραγμάτευσης απεδείχθη άλλο ένα ψέμα. Από την επαναδιαπραγμάτευση πήγαμε στην επαναδιαπραγμάτευση μετά την υλοποίηση. Θα πάμε δηλαδή να επαναδιαπραγματευθούμε όταν δε θα χρειάζεται να ...

Θέμης Τζήμας: Δεν είδε ο Ολάντ τον Τσίπρα… και λοιπόν;

Σχετικό: Το ατόπημα και οι "αναμάρτητοι"

Ένα πραγματικά ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ- όχι τηλεοπτική φούσκα ή δήθεν κορυφαίος- και αγωνιστής του αντιδικτατορικού αγώνα, του οποίου το όνομα δεν αναφέρω καθώς δεν ξέρω αν θα το ήθελε, μου έλεγε ότι τα πρώτα χρόνια του ΠΑΚ, ελάχιστοι ξένοι ηγέτες δέχονταν να συναντήσουν τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο λόγος ήταν προφανής: η χούντα, τους ήταν πολύ χρήσιμη και δεν ήθελαν να κάνουν οτιδήποτε ίσως την αποσταθεροποιούσε.
Το έχουμε δει με πολλούς ακόμα ηγέτες και ομάδες στο πέρασμα των χρόνων. Πρώτα διεθνείς παρίες, μετά στον “πάγο” και τελικά αποδεκτοί ακόμα και μετ’ επαίνων για τη δράση τους και το ρεαλισμό τους- ενίοτε ακούγοντας και καμιά συγγνώμη. Φυσικά έχουμε δει και την αντίστροφη πορεία. Θυμηθείτε για παράδειγμα τι συνέβη με το Γιώργο Παπανδρέου, χωρίς φυσικά να καταλήξει ποτέ παρίας: από κατεξοχήν κοσμοπολίτης Έλληνας πολιτικός, με άψογες δημόσιες -και πολύ καλές διεθνείς- σχέσεις, στο τέλος της θητείας του αντιμετωπίστηκε περίπου σαν απόβλητος από το δίδυμο Μερκοζί, όταν πρότεινε το δημοψήφισμα. Σε αυτό βέβαια...