Με τα αξιώματα του Nash δηλαδή το βέλτιστο κατά πακέτο, τη συμμετρία, τη σταθερότητα σε σχέση με αλλαγές κλίμακας και την ανεξαρτησία από τη συστολή του εφικτού συνόλου, μπορούμε να προσεγγίσουμε τις διαπραγματεύσεις σε πλαίσιο μη συνεργασίας με την έννοια της ισορροπίας του Nash και να ξεπεράσουμε τα όρια της κοινής λογικής όπως το αποδεικνύουν τα παράδοξα της θεωρίας παιγνίων.
Μια από τις αποτελεσματικότερες συμβολές της ισορροπίας του Nash είναι η απόδειξη του σφάλματος που αποτελεί ο δογματισμός της ατομικής ορθολογικότητας. Διότι αν και αυτή είναι φυσιολογική για κάθε άτομο, ενώ η λύση Nash εμφανίζεται ως μη ορθολογική, η γενίκευσή της παρουσιάζει ουσιαστικά ελαττώματα. Η απλή αναπαραγωγή της ίδιας ιδέας από κάθε μέλος ενός συνόλου που δίνει προτεραιότητα στον εαυτό του δεν στέκει μόλις υπάρχουν συσχετισμοί και σχέσεις, διότι το σύστημα μπορεί να είναι συμμετρικό μόνο αν είναι ανεξάρτητο. Κατά κάποιο τρόπο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αν όλοι κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα, τότε δεν γίνεται τίποτε όσον αφορά στην υλοποίηση της θεωρίας. Αν ο καθένας σκέφτεται μόνος του, μπορεί να βρει όντως την καλύτερη λύση, αν όμως ανήκει σ’ ένα σύνολο μπορεί η λύση αυτή να μην υλοποιείται. Η συνειδητοποίηση της μη ύπαρξης της πολλαπλής ατομικιστικής λύσης είναι μια από της αρχές της ισορροπίας του Nash. Και ανήκει στη λογική της στρατηγικής εφόσον δεν ασχολείται με ανύπαρκτες λύσεις ακόμα κι αν είναι ιδανικές σ’ ένα περιορισμένο πεδίο σκέψης και δράσης. Από αυτή την άποψη, η ισορροπία του Nash εμφανίζεται ως αξίωμα της λειτουργίας της συλλογικής σκέψης. Η δυναμική προσέγγιση της στρατηγικής επιλογής του Nash πρόσφερε ένα πλαίσιο ερμηνείας της ολικής συνεργασίας με μη συνεργάσιμα στοιχεία όπως με τα μαζικά στοιχεία όπου δεν είναι δυνατόν για κάθε μέλος να έχει μια γενική εικόνα των κινήσεων του συνόλου ή απλώς μια σχετικά μεγάλη βάση δεδομένων. ...
