Άρχισα να παρακολουθώ τη σειρά «Σουλεϊμάν» (= αραβική απόδοση του «Σολομών») για να δώ πώς θα αποδοθούν τα ιστορικά γεγονότα εκείνης της (αναγεννησιακής) εποχής. Καθώς το σήριαλ εξελίσσονταν κατέγραφα αρκετές ιστορικές ανακρίβειες και διαπίστωσα ότι το αντικείμενο γρήγορα περιορίστηκε στις ίντριγκες μέσα και έξω από το σεράϊ. Και τελικά έχει πάρει τον κατήφορο μιας μάλλον κακόγουστης μυθοπλασίας. Δεν γλύτωσε δηλαδή η αξιόλογη αυτή παραγωγή από τις επιτακτικές προτιμήσεις του ευρύτερου κοινού για παράνομους έρωτες, ραδιουργίες και κουτσομπολιά, ώστε να πετύχει τη μέγιστη δυνατή θεαματικότητα.Και την πέτυχε! Το φαντασμαγορικό σήριαλ προβάλλεται σε πάμπολλες χώρες με επιτυχία. Εμπορική μόνο επιτυχία; Όχι βέβαια! Οι σεναριογράφοι και ο σκηνοθέτης πέτυχαν παράλληλα:
- Να ανανεωθεί το διεθνές ανδιαφέρον για την Τουρκία και τις παραδόσεις της, πράγμα που αναμένεται να μεταφραστεί τουλάχιστον σε αυξημένο τουρισμό.
- Να κεντρίσουν την προθυμία πολλών για την εκμάθηση της τουρκικής γλώσσας αφού οι θεατές εθίζονται σε λεκτικούς ήχους που γενικά ξενίζουν πολλούς επειδή διαφέρουν ριζικά από τα λατινογενή, γερμανογενή και αγγλοσαξονικά ακούσματα. (Διάβασα σχετικά ότι για τον σκοπό αυτό οι Τούρκοι απαγόρευσαν τον μεταγλωττισμό του σήριαλ).
- Έντονη είναι η (επιμελής;) απουσία του θρησκευτικού στοιχείου: Δεν ακούγονται μουεζίνηδες από τους μιναρέδες, δεν εμφανίζονται φερετζέδες, δεν βγαίνουν χαλάκια για τις 5 ημερήσιες προσευχές και το προσκύνημα. Έτσι η Τουρκία παρουσιάζεται περισσότερο ως δυτικότροπη και λιγότερο ως μουσουλμανική, πράγμα που τονίζεται και από την επίσης δυτικότροπη μουσική επένδυση. ...
