Ένας τύπος που τον έλεγαν Κάφκα, είχε πει: «Ένα βιβλίο πρέπει να είναι το τσεκούρι που θα σπάσει την παγωμένη θάλασσα μέσα μας». Απο τα έργα του έχει βγει η έκφραση "Καφκαϊκό" που γενικά δεν έχει καλή έννοια. Αλλά, ο Κάφκα έγραφε βιβλία.
Για να διαβάζεις αυτό το κείμενο, σημαίνει ότι σου αρέσει να διαβάζεις. Αλλιώς δεν θα το έκανες - εκτός κι αν μια μαφιόζικη φαμίλια σου έχει βάλει το πιστόλι στο στόμα και σου είπε: «Diavase, afto to arthro tou Foititips dynata gia na mi se skotosoume», οπότε και ξεκινάς: «Π..ς, ν δ...β...ζ..ςς», πνιχτά, πίσω από την κρύα κάνη με τη μεταλλική γεύση που πιέζει το βάθος του λαιμού σου.
Αν όσο διάβαζες τα προηγούμενα, είδες μπροστά σου τον Κάφκα, μια παγωμένη θάλασσα κι ένα τσεκούρι που τη σπάει, η την γαμάτη ιστοριούλα με εσένα και τους μαφιόζους, τότε αρκεί να σου μεταφέρω την προσοχή σε ακριβώς αυτό: Το πως κοιτώντας μια σειρά από μικρά σχηματάκια (τα γράμματα του αλφαβήτου) κατάφερα να σου μεταφέρω εικόνες που δεν έχεις ζήσει. Ίσως ακόμη και να ακούς μια υποθετική εκδοχή της φωνής μου ενώ τα διαβάζεις όλα αυτά.
Αυτή είναι η μαγεία του γραπτού λόγου. Η μαγεία των βιβλίων. Η γλώσσα είναι η μορφή αρχείων του ανθρώπινου εγκεφάλου, και τα βιβλία το φλασάκι USB για να τα μεταφέρουμε.
Ένα βιβλίο είναι όσο μαγεία θα ήταν η τηλεπάθεια. Όχι, είναι ακόμη περισσότερο. Είναι όσο μαγεία και τρέλα θα ήταν μια χρονομηχανή. Ο μαλάκας ο Επίκουρος ρε μπορεί και σου μιλάει από την Αρχαία Ελλάδα (τεχνικά, όχι ο Επίκουρος ο ίδιος, αλλά οι μαθητές του..)
Το θέμα είναι πως αν ήδη διαβάζεις συχνά, τότε ξέρεις πόσο μαγεία είναι όλο αυτό (όποτε μπορείς είτε να κλείσεις το άρθρο, είτε να συνεχίσεις μονάχα για την επιβεβαίωση), ενώ αν δεν διαβάζεις τότε ίσως να μην έχεις συνειδητοποιήσει ακόμη το τι χάνεις.
