ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ του ΚΩΣΤΑ ΓΑΒΡΑ
Στα 1970, κι ενώ ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός διεισδύει επιθετικά στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, προκαλώντας στρατιωτικά πραξικοπήματα και πριμοδοτώντας άγριες αντιλαϊκές μεθοδεύσεις, σε χώρα που δεν κατονομάζεται αλλά εννοείται εύκολα ως η Ουρουγουάη, ένοπλοι αντάρτες (Τουπαμάρος) απάγουν ένα βραζιλιάνο κι έναν αμερικανό διπλωμάτη. Βασικός στόχος η ανταλλαγή τους με 150 πολιτικούς κρατούμενους που ενέχονται για δήθεν τρομοκρατική δράση, στη φυλάκιση και τον βασανισμό των οποίων έχουν αποφασιστικά συμβάλει οι δύο πράκτορες.
Ο Γαβράς διασκευάζει για τον κινηματογράφο την πραγματική ιστορία της απαγωγής από τους Τουπαμάρος του αμερικανού πράκτορα Νταν Μιτριόνε, ειδικευμένου σε “αποτελεσματικές” τεχνικές ανάκρισης – κυρίως με βασανιστήρια (όπως ηλεκτροσόκ), στη χρήση όπλων κι εκρηκτικών μηχανισμών, και σε κάθε λογής άθλιες μηχανορραφίες.
Στις αρχές της 10ετίας του ’70 η Λατινική Αμερική βράζει. Οι κοινωνικές αντιθέσεις οξύνονται ολοένα, οι επαναστατικές ιδέες είναι στο φόρτε τους, η νικηφόρα κουβανική Επανάσταση διατηρεί την ακτινοβολία της, στη Χιλή η Λαϊκή Ενότητα κερδίζει διαρκώς έδαφος, οι όροι έχουν πλήρως αντιστραφεί στο Βιετνάμ και το αντιιμπεριαλιστικό αίσθημα φουσκώνει σε παγκόσμια κλίμακα· το Πεντάγωνο συνεχίζει απτόητο παρ’ όλα αυτά τις στυγερές παρεμβάσεις του μετά τα πραξικοπήματα στη Βραζιλία, τον Άγιο Δομίνικο και την Αργεντινή, ενώ στη Νικαράγουα ενισχύει σταθερά τη “δυναστεία” των Σομόζα.
Στην Ουρουγουάη οι Τουπαμάρος, που δρουν από το 1965 υπό την καθοδήγηση του αγρότη-συνδικαλιστή Ραούλ Σεντίκ, εντείνουν τον ένοπλο αγώνα, αντιδρώντας σε σειρά κατασταλτικών μέτρων του αμερικανόδουλου προέδρου Χόρχε Πατσέκο. Ο Πατσέκο έχει από τα 1968 κηρύξει τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αναστέλλοντας την ισχύ πλήθους άρθρων του Συντάγματος, καταστέλλοντας βίαια λαϊκές εκδηλώσεις και συλλαλητήρια, φυλακίζοντας και βασανίζοντας άγρια συνδικαλιστές, αριστερούς και δημοκράτες, καθοδηγούμενος από τους επί σκοπώ εντεταλμένους αμερικανούς πράκτορες – με τον Μιτριόνε επικεφαλής, έχοντας σχετική πείρα από τη δράση του στη Βραζιλία.
Ο Γαβράς, που παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις στη Λ. Αμερική, τρέφει θερμά αισθήματα για τους Τουπαμάρος, επηρεάζεται όμως ταυτόχρονα από τον σκεπτικισμό του Ιταλού κομμουνιστή σεναρίστα Φράνκο Σολίνας (που βλέπει το βάθος των πραγμάτων και τη δυνητική εξέλιξη των ένοπλων λατινοαμερικάνικων αντάρτικων). Έτσι η αφηγηματική γραμμή στην “Κατάσταση Πολιορκίας” – σημαδιακός ο τίτλος – δεν στερείται ισορροπίας. Οι Γαβράς και Σολίνας περιγράφουν πειστικά, μ’ αμεσότητα, χωρίς δραματικές υπερβολές την . . .
