Κική Δημουλά | Όλοι έχουμε μέσα μας μιαν άλλη ζωή η οποία ενοχλεί, απαιτεί, παραπονιέται, δεν έζησε...

" Όλοι έχουμε μέσα μας μιαν άλλη ζωή η οποία ενοχλεί, απαιτεί, παραπονιέται, δεν έζησε..." έγραψε κάποτε η Κική Δημουλά. Η κορυφαία Ελληνίδα ποιήτρια, τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, τιμημένη με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας (Prix Europeen de Litterature) το 2010 στο Στρασβούργο....

Στα 86 της χρόνια, με 67 έτη ενεργής πορείας στον γοητευτικό κόσμο της ποίησης και πολλά, σπουδαία αποφθέγματα ζωής, έρωτα, προδοσίας κι εκδίκησης, αγάπης, αγκαλιάς, μνήμης και ληθης που μοιράστηκε με τους αναγνώστες της, έχει καθιερωθεί ως μία από τις σπουδαιότερες ποιήτριες και ακαδημαϊκούς της Ελλάδας.

Νομίζω πως η παραπάνω φράση, ταιριάζει στον καθένα μας. Ακόμα κι ευχαριστημένος να είναι κάποιος στη ζωή του, πάντα κάτι θα υπάρχει που "ενοχλεί", θα ήθελε να είναι διαφορετικό... Άλλωστε τέλειες ζωές δεν υπάρχουν. Συνήθως κάτι λείπει... ίσως για να υπάρχει μια ισορροπία... 

Ο κάθε δρόμος που επιλέγουμε, αυτομάτως αποκλείει κάποιον άλλον -που δε θα μάθουμε ποτέ πού θα μας οδηγούσε και  αν θα είμασταν ευτυχισμένοι με μιαν άλλη επιλογή. Η φύση του ανθρώπου, όμως,  είναι τέτοια που ονειρεύεται τον εαυτό του να "πρωταγωνιστεί" σε ένα ρόλο διαφορετικό από αυτόν που ζει στο σήμερα...

Επέλεξα κάποια από τα λόγια της -που έχω αγαπήσει-, το ποίημα "Πληθυντικός Αριθμός" και σας τα παραθέτω...

Κική Δημουλά: Φθαρτό σώμα, πάσχουσα χώρα

Διαβάζουμε την τελευταία συλλογή της ποιήτριας «Δημόσιος καιρός»

Σύμφωνα με την Κική Δημουλά (όπως έχουμε και άλλοτε επισημάνει), η ποίηση «ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε έναν ωκεανό λύπης». Ενα τίποτε, δηλαδή. Ωστόσο, και σε πείσμα αυτής της δυσαναλογίας, επιμένει, εν πλήρει συνειδήσει, καθώς γνωρίζει ότι, ούτως ή άλλως, δεν διαθέτουμε  και πολλά εφόδια να διαπλεύσουμε τον αγριεμένο ωκεάνιο βίο. 

Για εκείνη η ποίηση δεν συνιστά φιλοτιμία εμπρός στην ανάγκη ούτε υποκατάστατο ευτυχίας. Είναι κάτι καλύτερο: πράξη αυθάδειας εμπρός στο ήδη τετελεσμένο ή/και στο αναπόφευκτο να συμβεί. 

Η ποίηση, η τέχνη γενικότερα, είτε τη δυστυχία της προσωπικής ύπαρξης περιγράφει είτε τα πολιτικά και κοινωνικά δεινά, είναι πράξη αισιόδοξη, συνιστά έλλογη αντίσταση προς το Κακό. Αυτό πιστεύω πως διαπράττει χρόνια η Δημουλά: περιγράφει αυθαδώς και ευθαρσώς, εν είδει αυτοβιογραφίας, αυτό το πολύμορφο Κακό, το εσαεί καταποντιζόμενο σώμα, σε μια πάσχουσα χώρα, στους ανάποδους καιρούς που ζούμε. 

Το κύριο θέμα της είναι η περιγραφή της φθοράς που (ω του θαύματος!) οξύνει τα αισθήματα και ακονίζει τον νου της προκειμένου να αντεπεξέλθει σε αυτόν τον παραλογισμό. Ταυτόχρονα μένει πεισματικά αδιάφορη σε κάποιο σωτηριολογικό Επέκεινα. 

Η Δημουλά είναι μια ποιήτρια που λίγο θέλγεται από ουράνιες προσδοκίες. ...