Αν πεις στο μέσο Έλληνα φιλελεύθερο τη λέξη απαλλοτρίωση, αν επιβιώσει από το αναφυλακτικό σοκ, θα αρχίσει να αφρίζει ενάντια στα “κομμουνιστικά απολιθώματα”, το “δογματισμό” και τις “αγκυλώσεις” που εμποδίζουν τον τόπο να απαλλαγεί από τον “κρατισμό” και να μετατρέψει τη χώρα μας σε σφύζοντα παράδεισο επενδυτών.
Η είδηση λοιπόν ότι την περασμένη Κυριακή 26 Σεπτέμβρη, στην πρωτεύουσα της “ατμομηχανής της ΕΕ” – που λέει και το δημοσιογραφικό κλισέ – εκτός από τις κάλπες για ομοσπονδιακές και τις τοπικές εκλογές του κρατιδίου του Βερολίνου, υπήρχε και μια τρίτη για δημοψήφισμα που εμπεριέχει στον τίτλο της καμπάνιας του τη λέξη “απαλλοτρίωση” αν μη τι άλλο προκαλεί έκπληξη.
Ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη δημιουργεί το ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό συμμετοχής – που ευνοούνταν φυσικά από τη συνύπαρξη του τοπικού δημοψηφίσματος με πιο κεντρικές πολιτικές αναμετρήσεις -, με πάνω από 1.800.000 ψηφοφόρους- σε μια πόλη με συνολικό αριθμό κατοίκων κοντά στα 3,8 εκ. εκ των οποίων 2,45 εκ. με δικαίωμα ψήφου – να συμμετέχουν, πολύ πάνω από το απαιτούμενο 25% για τη νομική εγκυρότητα του αποτελέσματος.
Ενός αποτελέσματος που έδωσε με ποσοστό 56% άνετη πλειοψηφία στο “Ναι”, δηλαδή την πρόταση να απαλλοτριωθούν όλα τα διαμερίσματα στεγαστικών εταιρειών με χαρτοφυλάκιο άνω των 3000 κατοικιών στο Βερολίνο.
Τι έγινε ρε παιδιά; Το Βερολίνο (ξανα)βάφτηκε κόκκινο, όπως παλιά;
Όπως θα ανέμενε κανείς, αν τα δημοψηφίσματα ανατρέπανε την ατομική ιδιοκτησία στον καπιταλισμό θα ήταν παράνομα.
Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από ό,τι συνέβη στην περίπτωση της καμπάνιας “Deutsche Wohnen & Co Enteignen” (Απαλλοτριώστε τη Deutsche Wohnen [τη μεγαλύτερη εταιρεία διαμερισμάτων στην πόλη] και σία), που εξάντλησε κάθε νομικό παραθυράκι για να φτάσει μια ιδέα που γεννήθηκε πριν τρία χρόνια από συλλογικότητες ενοίκων ως την κάλπη. . .
