"...Ο Φραγκούλας αντιμετωπίζει και σοβαρότατο οικονομικό πρόβλημα, όπως και πολλοί ακόμη συντοπίτες του. Δεν ήταν φτωχός από την αρχή. ῎Ισα-ίσα, ήταν μεγαλοκτηματίας, από παλιά αρχοντική οικογένεια “ποτέ δεν τον έμελεν περί χρημάτων”, αφού είχε αρκετό εισόδημα. “Αλλ΄ επειδή δεν ειργάζετο ποτέ μόνος του, τα έξοδα τον “έτρωγαν”! Είτα, αυξανομένης της οικογενείας, συνηυξάνοντο και αι ανάγκαι. Και όσον ηύξανον τα έξοδα, τόσον τα έσοδα ηλαττούντο. Ήλθαν “δυστυχισμένες χρονιές”, αφορίαι, συμφοραί, θεομηνίαι. Είτα, δια πρώτην φοράν, έλαβεν ανάγκην μικρών δανείων. Δεν αφαντάζετο ποτέ ότι μία μικρή κάμπη αρκεί δια να καταστρέψη ολόκληρον φυτείαν. Απηυθύνθη εις έναν τοκογλύφον του τόπου”.
Ο Παπαδιαμάντης αφήνει εδώ να αναδυθή ένα οξύ πρόβλημα της κοινωνίας του νησιού του:
