Μόνικα Ερτλ: Η γυναίκα που δολοφόνησε τον δολοφόνο του Τσε με τρεις σφαίρες στο σήμα της νίκης

Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας

Ο πατέρας της την έλεγε «αγοροκόριτσο». Οτι ήταν το αγόρι που ήθελε και δεν απέκτησε. Οτι ήταν «μισό αγόρι». Οτι «πυροβολούσε σαν παλικάρι». Ηταν αδύνατον να χωρέσει στο ναζιστικό κεφάλι του πως ένα κορίτσι μπορεί να πυροβολήσει υπέροχα σαν κορίτσι.

Και ήταν αδύνατον να φανταστεί ποτέ, πώς θα χρησίμευε αυτή η ικανότητα στην μονάκριβη κόρη του, την «πεταλουδίτσα» του, όπως την φώναζε, την Πρωταπριλιά του 1971, όταν φύτευε τρεις σφαίρες σε σχήμα V, το σήμα της νίκης, στο στήθος του δολοφόνου του Τσε.

Γιατί οι ναζί δεν έχουν φαντασία.

Εχει όμως η ζωή.

Γεμάτος από την αυτοπεποίθηση της ατιμωρησίας και την αυταρέσκεια της κενότητας, ο Ρομπέρτο Κιντανίλια Περέιρο, γενικός πρόξενος της Βολιβίας στο Αμβούργο, υποδεχόταν την ελκυστική ξανθούλα Γερμανίδα που ζητούσε βίζα. Με κάποιο πρόσχημα τον ακολούθησε στο γραφείο του.

Ηταν πάντα πολύ προσεκτικός. Ποτέ δεν ένιωθε εντελώς ασφαλής, ακόμη και στην Γερμανία, στο διπλωματικό του πόστο.

Είχε τους λόγους του. ...

Ο Άρης κι ο Τσε γιατί ποτέ δεν φόρεσαν κουκούλα; (Τι δεν κατάλαβες;, )

Ο Άρης κι ο Τσε γιατί ποτέ δεν φόρεσαν κουκούλα;

Φαίνεται πως έγινε πολύ της «μόδας» και πλασάρεται ολοένα και πιο συχνά στα αστικά ΜΜΕ ένα καινούργιο είδος «επαναστατών» που κύριο χαρακτηριστικό τους έχουν την άσκηση «ατομικής τρομοκρατίας» καλυμμένη πίσω από κουκούλες.

Μια «οργάνωση» που εμφανίζεται πότε σαν «λαϊκός σωτήρας» κι άλλοτε σαν «αυτόκλητος τιμωρός» και εκθειάζεται ή «καταγγέλλεται» (αναλόγως τον ρόλο που έχει αναλάβει το κάθε κανάλι) σαν μια «υπερεπαναστατική» ή «εξτρεμιστική» οργάνωση.

Ο σκοπός τους εκτός από πονηρός έχει διπλό στόχο:

• Από τη μια τονώνουν το «ηθικό» όσων έχουν επιλέξει τον δρόμο της υποταγής και χρειάζονται επειγόντως κάποιον «σούπερ ήρωα» που θα «καλύψει» τον μικροαστικό εγωϊσμό τους που έχει πληγωθεί από τις διαδοχικές καρπαζιές που τρώνε από αφεντικά και κράτος και από τη δειλία που τους κρατά στον καναπέ μακριά από τη φωτιά του ταξικού αγώνα.
• Κι από την άλλη να εμφανίσουν τους αληθινούς πρωταγωνιστές της ταξικής πάλης, που διεξάγεται σφοδρά και καθημερινά σε κάθε εργασιακό χώρο και μακριά από τα «φώτα» της δημοσιότητας, ως «συστημικούς» και «βολεμένους»!

Κι επειδή φέτος κλείσανε και 50 χρόνια από την στυγνή δολοφονία του Τσε και μόλις χτες ήταν η επέτειος της 28ης οκτωβρίου και γεμίσανε τα προφίλ στο facebook από εικόνες του Τσε και του Άρη, όπως και της εαμικής αντίστασης στην κατοχή, μπορείτε να μου πείτε ποιοι άλλοι ΕΚΤΟΣ από τους ΔΩΣΙΛΟΓΟΥΣ φορούσανε κουκούλες;

Όσοι λοιπόν νιώθετε – έστω μια κάποια – «συμπάθεια» σε τέτοιες ομάδες που έχουν τέτοιο προσανατολισμό στη δράση τους και διαφωνείτε με όσα γράφω, θα σας παρακαλέσω πριν προβείτε σε αφοριστικούς χαρακτηρισμούς, να αναρωτηθείτε:

Ο Άρης κι ο Τσε γιατί ποτέ δεν φόρεσαν κουκούλα;

Με αυτά τα ερωτήματα σας αφήνω να διαβάσετε τρία μικρά άρθρα που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στο Αγκίδα Press επισυνάπτοντας μόνο δύο φράσεις του Τσε: