Οι «κόκκινες γραμμές» δεν έχουν πια νόημα. Μπήκαν τόσες πολλές, τόσο αλλοπρόσαλλες και παραβιάστηκαν όλες τόσο εύκολα, που δεν μπορούν να χρησιμεύσουν ως διαπραγματευτική μέθοδος.
Η στιγμή της άμυνας για την Ελλάδα ήταν, δυστυχώς, άλλη, αυτή που περνάει τώρα, με πολύ μεγαλύτερη συναίσθηση, η Ισπανία.
Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές και συγχρόνως τολμηροί, μήπως πρέπει, έστω καθυστερημένα, να παραδεχτούμε ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, δηλαδή η οικειοθελής διαμόρφωση και πειστική επιβολή ενός μέρους του περιεχομένου και όχι του πλαισίου, που δεν εξαρτάται από μας;
Παρόλο που, από κάθε άποψη, το χρώμα δεν είναι της μόδας, ας ονομάσουμε, εξ αντιδιαστολής, αυτού του είδους τις κατευθύνσεις «πράσινες γραμμές».
Ιδού κάποιες νύξεις για τα πεδία, ευρύτερα των συνεχών εκ του Μνημονίου «πακέτων», που θα μπορούσαν, και πιστεύω ότι θα έπρεπε, να καλύψουν:
