Εντουάρντο Γκαλεάνο: «Μνήμη Φωτιάς»… (Πριν 6 χρόνια, στις 13 Απριλίου 2015, έφυγε από τη ζωή)

Εντουάρντο Γκαλεάνο: Ουρουγουανός δημοσιογράφος, συγγραφέας και διακεκριμένη προσωπικότητα της λατινοαμερικάνικης Αριστεράς.

https://www.sansimera.gr/biographies/1280

Πριν 6 χρόνια, στις 13 Απριλίου 2015, έφυγε από τη ζωή ο Εντουάρντο Γκαλεάνο. 

Ο Γκαλεάνο που άφησε πίσω του έργα όπως «Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής» (1971) και «Μνήμη Φωτιάς» (1982-1986 / τριλογία), άφησε έργα που συνδυάζουν το μυθιστόρημα, τη δημοσιογραφία, την ιστορία και την πολιτική ανάλυση.

Ο Εντουάρντο Χερμάν Μαρία Χιούζ Γκαλεάνο (Eduardo Germán Maria Hughes Galeano) γεννήθηκε στο Μοντεβιδέο στις 3 Σεπτεμβρίου 1940, στους κόλπους μιας μεσοαστικής καθολικής οικογένειας με ρίζες από την Ισπανία, την Ιταλία, τη Γερμανία και την Ουαλία.

Ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του καριέρα στα 14 του χρόνια από τη σοσιαλιστική εφημερίδα «El Sol», όπου σκίτσαρε καρικατούρες πολιτικών ανδρών, κρατώντας ταυτόχρονα τη στήλη των τεχνών και του θεάτρου. Μεταξύ 1961 και 1966 διηύθυνε το έγκυρο εβδομαδιαίο περιοδικό «Marcha» και την αριστερή εφημερίδα «Epoca».

Με το πραξικόπημα της 27ης Ιουνίου 1973 φυλακίστηκε και στη συνέχεια εξορίστηκε στην Αργεντινή, όπου εξέδωσε το περιοδικό «Crisis», το οποίο διηύθυνε για τρία χρόνια μέχρι το 1976, οπότε μετά το πραξικόπημα της 24ης Μαρτίου στην Αργεντινή αναγκάστηκε να εγκατασταθεί στη Βαρκελώνη. Στην Ουρουγουάη θα επιστρέψει το 1985 με την αποκατάσταση της δημοκρατίας.

Την τέχνη της αφήγησης την έμαθε στους δρόμους του Μοντεβιδέο και όχι σε κάποιο πανεπιστήμιο. «Δεν είχα την τύχη να γνωρίσω τη Σεχραζάτ, δεν έμαθα την τέχνη της αφήγησης στο ανάκτορο της Βαγδάτης, τα δικά μου πανεπιστήμια ήταν τα παλιά καφέ του Μοντεβιδέο», είχε πει το 2009 στη Μαδρίτη.

Το 1971 εξέδωσε το δίτομο έργο του:

Ο ποιητής Εντουάρντο Γκαλεάνο γράφει για την ουτοπία - Τα απαγορευμένα πουλιά του Εντουάρντο Γκαλεάνο

Τα απαγορευμένα πουλιά του Εντουάρντο Γκαλεάνο  

Η ιστορία είναι από το βιβλίο του Εντουάρντο Γκαλεάνο "Días y noches de amor y de guerra" ("Μέρες και Νύχτες αγάπης και πολέμου", 1976).

Libertad (Ελευθερία) λεγόταν η μεγαλύτερη φυλακή της δικτατορίας της Ουρουγουάης...

Αντιγόνη Κριπαροπούλου: Αφιερωμένο στους μαθητές μου (πρώην και νυν)!

"Από την ελευθερία δεν μπορείς να κόψεις ούτε ένα κομματάκι, γιατί αμέσως όλη η ελευθερία συγκεντρώνεται μέσα σ' αυτό το κομματάκι"....

Είναι στον ορίζοντα… κάνω δύο βήματα, απομακρύνεται δύο βήματα. Κάνω δέκα βήματα και ο ορίζοντας τρέχει δέκα βήματα μακριά. Όσο και να περπατάω, δεν θα τη φτάσω ποτέ. Τι χρησιμεύει τότε η ουτοπία; Σ’ αυτό χρησιμεύει: στο να περπατάς. 

Αυτός είναι και ο στόχος του ηθικού θεάματος επίσης, να περπατάς. Το λάθος είναι να βλέπουμε το θέαμα σαν το νέο κόσμο. Αυτό κάνει τόσο το εξουσιαστικό όσο και το εμπορικό θέαμα, και με αυτόν το τρόπο το θέαμα γίνεται υποκατάστατο του ονείρου.

Το ηθικό θέαμα προσφέρει ένα διαφορετικό σχηματισμό. Αντί για υποκατάστατο του ονείρου, το ηθικό θέαμα είναι ένα όνειρο σε επίδειξη. 

Είναι ένα όνειρο το οποίο μπορούμε να δούμε, να το σκεφτούμε, να δράσουμε μέσα του, να το δοκιμάσουμε αν μας κάνει, αλλά όχι απαραίτητα και να το πραγματοποιήσουμε. Το ηθικό θέαμα είναι το μέσο, όπως τα όνειρα που παρουσιάζει, για να φανταστούμε νέες καταλήξεις. 

Σαν τέτοιο, το ηθικό θέαμα έχει τη δυνατότητα της δημιουργίας ενός εξωτερικού – σαν μια ψευδαίσθηση. Αυτή δεν είναι η παραίσθηση του να πιστεύεις πως έχει δημιουργήσει ένα εξωτερικό, αλλά μια ψευδαίσθηση που δίνει κατεύθυνση και κίνητρο που μπορεί να σε οδηγήσει εκεί.

Θα δώσω ένα παράδειγμα του ιδανικού ηθικού θεάματος, ένα που να περιλαμβάνει όλες τις παραπάνω ιδιότητες. 

Δε μπορώ. Δεν υπάρχει. 

Το ιδανικό ηθικό θέαμα είναι το ίδιο σαν όνειρο: κάτι στο οποίο να δουλεύεις και να περπατάς προς αυτό. . .