Η ακτινογραφία του Προϋπολογισμού (ή πού πάνε τα λεφτά μας) Αλλά πού να βρει χρόνο ο κ. Παπαδημητρίου να μελετήσει τέτοιους πίνακες...

Τα κείμενα των οικονομικών αναλυτών είναι συνήθως στρυφνά, δυσνόητα. Ελάχιστοι έχουν το χάρισμα να παρουσιάζουν οικονομικά στοιχεία με τρόπο απλό και καθαρό.
Μια εξαιρετική περίπτωση είναι ο οικονομικός αναλυτής Γιώργος Στρατόπουλος. Τα κείμενα του οποίου κυριολεκτικώς «ρουφώ» στο «Protagon».

Με αφορμή τον προϋπολογισμό του 2017, αξιοποιώντας στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ και της EUROSTAT, έκανε μια δουλειά, άκρως διαφωτιστική, για το «πού πάνε τα λεφτά μας». Πώς δηλαδή το ελληνικό κράτος, και δη υπό κυβέρνηση της «για πρώτη φορά Αριστεράς», κατανέμει τις δαπάνες από τα χρήματα που εισπράττει από τους φορολογουμένους.

Για να έχετε μια ολοκληρωμένη εικόνα, αξίζει να διαβάσετε το άρθρο του κ. Στρατόπουλου, το οποίο, διανθισμένο και με παραστατικότατους πίνακες, είναι αρκετά μεγάλο.

Εγώ απλώς παραθέτω μερικά βασικά στοιχεία:

"Τι μπορεί να ελπίζει η Ελλάδα από τον νέο πλανητάρχη Donald Trump"

( To κείμενο της ομιλίας της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, στην Πυρίκαυστη Ελλάδα
- Πρόεδρος ο Γιώργος Καλεάδης: 3/12/2016 Καβάλα)

Η ομιλία μου θα έχει ως σύντομη εισαγωγή το "Που βρισκόμαστε" και αν υπάρχουν ελπίδες πραγματικής εξόδου από την κρίση. Και στη συνέχεια το κύριο σώμα της ομιλίας μου θα επικεντρωθεί στην προσπάθεια αποκάλυψης τυχόν ευνοϊκών σημείων, για μας, αν υπάρχουν, από την καθοδόν μεταβολή της διεθνούς οικονομικής τάξης, μετά την εκλογή του Donald Trump.

Εισαγωγή: Που βρισκόμαστε;
========================

Θα αρκεστώ σε σύντομες διαπιστώσεις των πρόσφατων εξελίξεων του ελληνικού δράματος, καθώς έχω μιλήσει και γράψει άπειρες φορές στο παρελθόν, για όλα αυτά.

*Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι έχει παγιωθεί μια αβίωτη κατάσταση, που αποδεδειγμένα βρίσκεται σε λάθος κατεύθυνση, και που συνεχώς επιδεινώνεται. Παρότι αδιέξοδη η αρρωστημένη αυτή κατάσταση, ωστόσο εκλαμβάνεται ως δεδομένη, ως μονοδρομική, και έτσι έχει αποκλειστεί και δεν αναζητείται άλλη λύση!

*Σε κάθε κομβικό σημείο του 3ου μνημονίου αρχίζουν ατελεύτητες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, επιστρατεύονται νέοι και ταλαντούχοι ειδικοί για τις συνομιλίες, κορυφώνεται η αγωνία, εξαγγέλλονται δήθεν "κόκκινες γραμμές", που δήθεν με τίποτε δεν πρόκειται να τις υπερβεί η ελληνική πλευρά, αλλά το τέλος είναι πάντοτε το ίδιο: οι όποιες "κόκκινες γραμμές" ποδοπατούνται, και η ελληνική πλευρά οριζοντιώνεται στις πιο απάνθρωπες, στις πιο ακραίες, στις πιο εγκληματικές απαιτήσεις των κατακτητών. Οι οποίοι, δεν κάνουν τελικά ούτε βήμα πίσω από τα όσα αρχικά απαιτούν την κάθε φορά. Οι δανειστές βαδίζουν με σχέδιο και με σύστημα ξεχαρβαλώνοντας την κάθε φορά ότι έχει εναπομείνει ακόμη όρθιο από την προηγούμενη λαίλαπα. Εντελώς, πρόσφατα, προκειμένου η κυβέρνηση να διατηρήσει την αυταπάτη της "ελάφρυνσης του χρέους" δέχεται τη βαρβαρότητα των ομαδικών απολύσεων, που θα τροφοδοτήσουν ακόμη περισσότερο την ανεργία (μόνο για τις ΔΕΚΟ προβλέπονται γύρω στους 30.000 σε πρώτη φάση). Δέχεται ακόμη την περαιτέρω απάνθρωπη μείωση των συντάξεων, δέχεται την ακόμη πιο παρανοϊκή πια αύξηση των φόρων. Τα πρωτογενή πλεονάσματα για το 2017 που οι δανειστές απαιτούν να ανέρχονται σε 3,6 δισ. ευρώ είναι, κυριολεκτικά, αιμοσταγή Και δεν αντιλαμβάνεται ότι οι απαιτήσεις των δανειστών δεν έχουν πάτο...