«Χθες το απόγευμα εις το τραμ συνέβη μία σκηνή, την οποίαν θα διηγηθώ όπως την ήκουσα και όπως την είδα.
Ο εισπράκτωρ του τραμ, αφού έδωσεν όλα τα εισιτήρια, επέρασε το χέρι του εις ένα από τους στύλους εις το πλάι των καθισμάτων και εστάθη εκεί. Όταν ένας εισπράκτωρ περνά το χέρι του εις ένα στύλον και στέκεται, σημαίνει ότι οι εξώσται είνε πλήρεις και δεν υπάρχει θέσις να σταθή ο υπάλληλος.
Μόλις όμως εστάθη εις την θέσιν εκείνην ο επιβάτης που εκάθητο εις την γωνίαν, έδειξε σημεία ανησυχίας, αγανακτήσεως και επί τέλους ανετινάχθη και είπε εις τον υπάλληλον.
-Πήγαινε σε παρακαλώ πάρα πέρα.
Ο τόνος με τον οποίον εδόθη η συμβουλή έπερνε ερώτησιν.
-Και γιατί παρακαλώ;
-Γιατί;... Μ' ερωτάς γιατί; ...
