Σειρά Κειμένων που έγραψε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Πέντε δυσκολίες στο γράψιμο της αλήθειας»

Για το φτωχό Μπερτολτ Μπρεχτ Θ Μικρούτσικος

Εγώ, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ , είμαι από τα Μαύρα Δάση.

Η μάνα μου στις πολιτείες με κουβάλησε

σαν ήμουν ακόμα στην κοιλιά της. Και των δασών η παγωνιά

μέσα μου θα ‘ναι ως το θάνατό μου.

Έχω το σπίτι μου στην πολιτεία της ασφάλτου

φορτωμένος από την αρχή μ’ όλα τα μυστήρια του θανάτου,

μ’ εφημερίδες, με καπνό και με ρακί.

Καχύποπτος και τεμπέλης κι ευχαριστημένος τελικά.

Φέρνομαι φιλικά στους ανθρώπους. Φορώ

καθώς το συνηθίζουν ένα σκληρό καπέλο.

Λέω: είναι ζώα που μυρίζουν τελείως ιδιόμορφα

και λέω πάλι:δε βαριέσαι έχω κι εγώ την ίδια μυρουδιά.

Στις άδειες κουνιστές πολυθρόνες μου καθίζω

το πρωί κάτι γυναίκες καμιά φορά

τις κοιτάω ξένοιαστα και λέω:

Καθόλου μην ποντάρετε σ’ αυτόν που τώρα σας κοιτά.

Κοντά το βράδυ μαζεύω γύρω μου τα παιδιά

λέμε ο ένας τον άλλον «τζέντλεμαν»

ακουμπάνε στο τραπέζι μου τα πόδια

και λένε: Θα δούμε μέρες πιο καλές. Κι εγώ πότε δε ρωτώ.

Το πρωί στο γκρίζο χάραμα κατουράνε τα έλατα

και τα ζωύφιά τους, τα πουλιά αρχίζουν να φωνάζουν.

Κείνη την ώρα αδειάζω το ποτήρι μου στην πόλη,

πετάω τ’ αποτσίγαρό μου κι ανήσυχος κοιμάμαι.

Καθόμασταν μια ελαφρόμυαλη γενιά

σε σπίτια που λογίζονταν αγκρέμιστα

(έτσι χτίσαμε τα μακριά σπίτια της νήσου Μανχάταν

και τις λεπτές κεραίες που στηρίζουν τον Ατλαντικό.)

Απ’ αυτές τις πολιτείες θ’ απομείνει

εκείνος που διάβηκε από μέσα τους: ο άνεμος!

Δίνει χαρά το σπίτι σ’ αυτόν που τρώει:τ’ αδειάζει.

Ξέρουμε ότι είμαστε περαστικοί

κι ότι μετά από μας τίποτα αξιόλογο δε θα ‘ρθει.

Ελπίζω στους σεισμούς που μέλλονται να ‘ρθουν,

να μην αφήσω τη Βιρτζίνιά μου απ’ την πίκρα να μου σβήσει.

Εγώ ο Μπέρτολτ Μπρεχτ από τα Μαύρα Δάση,

ξερασμένος στις πολιτείες της ασφάλτου, μέσα στη μάνα μου,

σε πρώιμη εποχή!

«Πέντε δυσκολίες στο γράψιμο της αλήθειας» :