Τον Οκτώβριο του 2022, ο Μιχάλης (δεν τον έλεγαν Μιχάλη αλλά ας πούμε ότι τον έλεγαν) μού έστειλε ένα μήνυμα στο Instagram. Το μήνυμα ήρθε ως απάντηση σ' ένα σύντομο βίντεο, στο οποίο μιλούσα για ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, το Κακή Επιστήμη (Ben Goldacre, Εκδόσεις Κλειδάριθμος 2010). Στο αρχικό του μήνυμα, ο Μιχάλης έλεγε πως «κακή επιστήμη» ήταν και η επιβολή του εμβολιασμού στον γενικό πληθυσμό και ιδιαίτερα σε νέες ηλικίες. «Κακή επιστήμη» ήταν και τα λοκντάουν.
Θέλω να επισημάνω σε αυτό το σημείο ότι στο σχετικό βίντεο δεν άγγιξα καθόλου το θέμα της COVID-19. Δεν αναφέρθηκα καν σε αυτό πλαγίως. Σας το λέω διότι θεωρώ ότι αποκαλύπτει κάτι για την ψυχολογική κατάσταση του Μιχάλη: Δεν τον ενδιέφερε καθόλου να συζητήσει για το βιβλίο ή να ρωτήσει περισσότερες λεπτομέρειες γι' αυτό. Αυτό που ήθελε ήταν να μοιραστεί τις σκέψεις και τις ανησυχίες του για ένα θέμα που εμφανώς τον απασχολούσε πολύ. Και μάλιστα, ήθελε να τις μοιραστεί με εμένα, έναν άνθρωπο του οποίου τη δουλειά θαύμαζε (ο ίδιος το είπε, αλήθεια, δεν το βγάζω απ' το μυαλό μου) και που θα ήθελε πολύ να συμφωνεί μαζί του.
Έπειτα, συνέχιζε, η «καλή επιστήμη» πρέπει να είναι η «αμερόληπτη επιστήμη» και πως η επιστήμη έχει ανάγκη τη μετα-επιστήμη, σκοπός της οποίας είναι να φιλτράρει τις έρευνες, να βρίσκει ατέλειες, μεροληψίες και γενικώς να προσπαθεί να εξετάσει τη μεθοδολογία της επιστήμης χρησιμοποιώντας τα ίδια της τα εργαλεία. Στην πορεία ανέφερε τον Τζον Ιωαννίδη, έναν Ελληνοαμερικανό με τεράστια συνεισφορά στην επιδημιολογία και την κλινική έρευνα. . . .
