ΠΑΪΣ. Τί μένεις εἰς τὴν ἔρημον; δὲν φεύγεις; τί φυλάττεις;
Εἰς τὴν βοὴν τῶν πόλεων τὰ πάθη σιωπῶσι
Κ' εἰς τῶν ἐρημικῶν μονῶν τὴν σιωπὴν βοῶσι.
Θαυμάζω πῶς δεχόμενος νὰ ζῇς εἰς τὸ κελλεῖον
Τοῦ μεταξίνου σκώληκος ἀνέχεσαι τὸν βίον;
Εἰς τὴν μικρὰν κογχύλην σου μὴν κρύπτῃς τὰ πτερά σου,
Γίνου πτηνὸν καθὼς αὐτὸς καὶ θραῦσε τὰ δεσμά σου.
ΟΔΟΙΠ. Ἄγνωστη νὰ μένῃ θέλω ἡ ταλαίπωρη ζωή μου·
Ἡ ψυχή μου πλοῦτον, δόξαν οὔτε θέλει οὔτε ἐλπίζει.
Ἓν κ' ἐγὼ νὰ ἤμουν δένδρον τῆς ξηρᾶς αὐτῆς ἐρήμου...