Του Χριστόφορου Βερναρδάκη
Εισαγωγή
Δύο χρόνια μετά τις δύο βουλευτικές
αναμετρήσεις του 2012 που διαμόρφωσαν ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο στον
κομματικό ανταγωνισμό, οι ευρωεκλογές του 2014 αποτέλεσαν το πρώτο
«εθνικής τάξεως» εκλογικό γεγονός και απέδειξαν ότι οι βασικές τομές που
συντελέστηκαν το 2012 έχουν βαθύνει και σταθεροποιηθεί.
Επιβάλλεται να επισημανθεί προκαταβολικά
ότι ο τύπος των ευρωεκλογών δεν είναι ταυτόσημος με των βουλευτικών. Οι
ευρωεκλογές είναι εκλογές «β’ τάξεως» όπως ονομάζονται συνήθως στη
βιβλιογραφία, εκλογές δηλαδή που έχουν χαμηλότερης ισχύος κεντρικά
διακυβεύματα:
α) δεν εκλέγουν κυβέρνηση και επομένως δεν κρίνουν ευθέως
την εντολή διακυβέρνησης και,
β) προσφέρονται περισσότερο για μια
«ιδεολογική καταγραφή» σε σχέση με την πολιτική «πραγματική» προτίμηση.
Τούτων δοθέντων, τα δεδομένα τους πρέπει να τα δούμε περισσότερο ως
«τάση», παρά ως απόλυτα συγκρίσιμα με τις βουλευτικές εκλογές στοιχεία.
Ολες οι παρατηρήσεις του κειμένου πρέπει να θεωρηθούν «αρχικές», οι
οποίες τις επόμενες ημέρες πρέπει να δουλευτούν βαθύτερα.
Η «εκλογική εκκαθάριση» της διετίας
κατέγραψε λοιπόν τα εξής γενικά δεδομένα:
