Πως γεννήθηκε το ελληνικό πελατειακό κράτος

του Γεωργίου Κοντογιώργη,

Στο εσωτερικό του νεοελληνικού κράτους, η εγκαθίδρυση της βαυαρικής απολυταρχίας με τη βίαιη κατάργηση των πόλεων/κοινών που ακολούθησε είχε ως συνέπεια να μεταστεγασθεί η λογική του πολεοκεντρισμού στο περιβάλλον του κεντρικού πολιτικού συστήματος.

Φορείς της ήταν οι δυνάμεις εκείνες που εγκαλούσαν προηγουμένως τον Καποδίστρια για αυταρχισμό, επειδή θεωρούσαν ότι το εγχείρημα δημιουργίας ενός κεντρικού πολιτικού συστήματος ικανού να διαχειρισθεί τη διάσωση της επανάστασης και να συγκροτήσει κράτος, αντέκειτο στην πολεοτική τους αυτονομία. Πώς ερμηνεύεται λοιπόν η μεταστέγαση της εμφυλιακής/διχαστικής λογικής της πολιτικής αντίθεσης στο νεοελληνικό κράτος;

Είχαν ήδη από την εποχή του Καποδίστρια διαγνώσει ότι το πολίτευμα της απολυταρχικής ή ακόμη και της αιρετής μοναρχίας τους παρείχε περισσότερες εγγυήσεις για την εξουσία που κατέκτησαν στη διάρκεια της Επανάστασης, συγκριτικά με την αποκατάσταση των δημοκρατίας στα κοινά που επιχειρήθηκε από τον Κυβερνήτη.

Ουδείς προφανώς είχε λόγους

Στο κλίμα αυτό, ουδείς προφανώς είχε λόγους να εισαγάγει στον πολιτικό και ιδεολογικό διάλογο το μέτρο της κοσμοσυστημικής αναλογίας: να αντιμετωπίσει το πολεοτικό κοινό ως την θεμελιώδη κοινωνία στο κοσμοσύστημα μικρής κλίμακας, δηλαδή ως το ισοδύναμο του κράτους-έθνους στη μεγάλη κλίμακα. Εύλογα, αφού με τον τρόπο αυτόν, έπρεπε να προταχθεί η δημοκρατία του κοινού/πόλης ως η Πολιτεία του κράτους έθνους. Ο “εξευρωπαϊσμός” που επεβλήθη ως δείγμα στο νεοελληνικό προτεκτοράτο, επέτασσε την ανωτερότητα της απολυταρχικής μοναρχίας, όπως ακριβώς της αιρετής μοναρχίας, έναντι της δημοκρατίας σήμερα.

Επιπλέον, η λειτουργία του ως (ατομικού) συνομιλητή του πολιτικού προσωπικού, πραγματοποιείται με άνισους όρους, δεδομένου ότι η συνάντησή τους γίνεται σε εξωθεσμική βάση με αποτέλεσμα η όποια πολιτική υπόσχεση του τελευταίου να μην περιέχει το στοιχείο της δέσμευσης. Σε κάθε περίπτωση ο ρέκτης της δημοκρατικής παιδείας αδυνατεί να λειτουργήσει ως αθέμιτη συλλογική οντότητα, και μάλιστα ως άμορφη κοινωνική μάζα/αγέλη σε καθεστώς ιδιωτείας, όπως συμβαίνει με τον υπήκοο που μόλις εξήλθε από τη φεουδαρχία. Ο ένας συλλογάται ως πλήρης πολίτης, ο δε υπήκοος, ως απολύτως ατελής πολίτης.

Στο κλίμα αυτό, ο πολιτικός έχει απέναντί του ως συνομιλητή όχι την κοινωνική συλλογικότητα των πολιτών, αλλά ένα έκαστο των μελών της, και κυριολεκτικά ένα δίκτυο οργανικών πελατών. Έτσι, και ο σκοπός της πολιτικής προσαρμόζεται αναλόγως. Οι δημόσιες πολιτικές με πρόσημο το κοινό ή εθνικό συμφέρον, παραχωρούν τη θέση τους σε πολιτικές που εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στην συντήρηση δικτύων αποδόμησης του συλλογικού, δικτύων συγκατανευσιφάγων, που χρησιμοποιούν το κράτος, το δημόσιο αγαθό εντέλει, ως πρυτανείο σίτισης.

Για να συντηρηθεί η εκφυλισμένη αυτή εκδοχή της αιρετής μοναρχίας, η κομματοκρατία, όφειλε να ολοκληρώσει το έργο της, διαρρηγνύοντας τη σχέση της με τις ηγέτιδες δυνάμεις του μείζονος Ελληνισμού, κυρίως την αστική τάξη, και επιπρόσθετα με την πνευματική και την πολιτική του ηγεσία. Καθώς έχουμε εθισθεί στην ιστόρηση του Ελληνισμού με βάση τα πεπραγμένα του κράτους, όχι του κόσμου του, δεν έχει προσεχθεί το γεγονός ότι η αστική τάξη του μείζονος Ελληνισμού συνέχισε να διαγράφει μια αδιάκοπη πορεία στην διιστορία, έχοντας οικουμενική ιδιοσυστασία και εταιρική/δημοκρατική δομή, όπως και στην όλη του συγκρότηση.

Ο αποκλεισμός του μείζονος Ελληνισμού

Ο Ελληνισμός, κατά την ύστερη τουρκοκρατία, δεν διήγε, όπως οι λοιπές κοινωνίες, το στάδιο της εξόδου του από τη φεουδαρχία, προκειμένου να επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στη συγκρότηση των πρώιμων θεμέλιων παραμέτρων του ανθρωποκεντρισμού. Ήταν ένα σώμα κοινωνικών τάξεων εδρασμένων στη νομισματική οικονομία, με προέχουσα την αστική τάξη.

Την αστική τάξη του μείζονος Ελληνισμού οι δυνάμεις της κομματοκρατίας την απέκλεισαν από το εθνικό κράτος, όπως ακριβώς και τις δυνάμεις του πνεύματος. Θα λέγαμε μάλιστα ότι επέλεξαν να την παραδώσουν, μαζί με το πρόταγμα της εθνικής ολοκλήρωσης, βορά στους εθνικισμούς και στον υπαρκτό σοσιαλισμό που αναδύθηκαν στην περιοχή του ζωτικού του χώρου.

Μια παράπλευρη συνέπεια του γεγονότος αυτού είναι ότι αποστέρησαν το πολιτικό σύστημα από μια ενδιάμεση ισχυρή κοινωνική και πολιτική δύναμη που θα ηδύνατο να καθοδηγήσει τις πολιτικές του με πρόσημο μια ταξική μεν, πλην όμως συλλογική αντίληψη του κοινού συμφέροντος. Η επιλογή αυτή, υπέκρυπτε επίσης μια κρίσιμης σημασίας υστεροβουλία. Την ρήξη της ελλαδικής κοινωνίας με το ιστορικό, ιδεολογικό, πολιτικό και το εν γένει ανθρωποκεντρικό της προηγούμενο, καθώς η ρήξη αυτή αποτελούσε την αναγκαία συνθήκη για τη νομιμοποίηση του κράτους της απολυταρχικής, αργότερα της αιρετής μοναρχίας/πολιτικής κυριαρχίας και, συνακόλουθα, της κομματοκρατίας.

slpress.gr

===================== 

"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Ασυμβίβαστο και διαπλοκή, έχουν ονόματα: Μητσοτάκης-Διαματάρης

Μήπως ο υφυπ. Εξωτερικών εξακολουθεί να εξαπατεί Ελλάδα και Ομογένεια, 
με την ''ανοχή'' του πρωθυπουργού;;;

«Σε όλο το κυβερνητικό σχήμα -υπουργούς, υφυπουργούς, γενικούς και ειδικούς γραμματείς- θα απαγορευθεί οποιαδήποτε παράλληλη επαγγελματική και επιχειρηματική δραστηριότητα» (πρωθυπουργός Kυριάκος Μητσοτάκης, 9 Ιουλίου 2019)

.................

Αν, υποθετικά, ένας πολίτης στις ΗΠΑ θέλει να κάνει καταγγελία ή αγωγή εις βάρος μιάς επιχείρησης, πρώτα αναζητά στα αρχεία της Πολιτείας (State), το όνομα του υπεύθυνου της εταιρίας, σύμφωνα με τον νόμο και του ''εκτελεστικού διευθυντή'' (CEO, δηλ. Chief Executive Officer). Αν πρόκειται γιά εφημερίδα, γενικά ΜΜΕ, ούτε καν κοιτάζει ποιός είναι εκδότης ή διευθυντής. Επειδή, στις ΗΠΑ, ο ιδιοκτήτης μπορεί να βάλει ως εκδότη ή διευθυντή σε μιά εφημερίδα όποιον θέλει ή τον εαυτό του.

Στην περίπτωση της ημερήσιας εφημερίδας ''Εθνικός Κήρυξ'' Αστόριας Νέας Υόρκης, ιδιοκτησίας του υφυπουργού Εξωτερικών, αρμόδιου γιά Απόδημους και Εκκλησιαστικά Θέματα, Αντώνη Η. Διαματάρη, αν προκύψει νομικό ζήτημα, ο κλητήρας θα πρέπει να επιδόσει τα έγγραφα καταγγελίας ή αγωγής στην... Αθήνα, στο υπουργείο Εξωτερικών, όπου ευρίσκεται ο υφυπουργός ή στο ακριβό διαμέρισμά του στην οδό Στησιχώρου στην Αθήνα, όπου κατοικεί.

Και αυτό, επειδή, αν και ''δήλωσε'' αμέσως μετά την υφυπουργοποίησή του (9 Ιουλίου 2019) ότι εκδότης-διευθυντής της εφημερίδας αναλαμβάνει ο υιός του (από 11 Ιουλίου 2019), ο ίδιος παραμένει ιδιοκτήτης με ποσοστό 100%, αλλά και CEO και υπεύθυνος σύμφωνα με τον νόμο ΗΠΑ.

Δεν γνωρίζουμε ποιά είναι η ιδιότητα του κ. Διαματάρη και στην θυγατρική εταιρία του στην Αθήνα ''Εθνικός Κήρυξ της Νέας Υόρκης Ελλάς, μονοπρόσωπη Ε.Π.Ε. με αρ. ΓΕΜΗ 576001000'' και αν είναι και σε εκείνη ''εκτελεστικός διευθυντής''. Αυτό ας το δούν μη ''ημέτερα''-ελεγχόμενα ΜΜΕ Αθήνας.

Στην βάση δεδομένων της Πολιτείας (State) Νέας Υόρκης, όπου είναι δηλωμένη η εταιρία ''Νational Herald, Inc.'' (''Εθνικός Κήρυξ'') και ανανεώνεται κάθε Παρασκευή βράδυ, η τελευταία αναφορά (11 Οκτωβρίου 2019) είναι η ακόλουθη:

Από ότι πληροφορηθήκαμε από νομικούς στην Αθήνα, υπουργοί ή υφυπουργοί μπορεί να είναι ιδιοκτήτες εταιρίας (σε αντίθεση με βουλευτές), αλλά δεν μπορούν να παραμένουν ''εκτελεστικοί διευθυντές'' της. Υπάρχει ασυμβίβαστο. Είναι έτσι πρωθυπουργέ Κυριάκο Μητσοτάκη ή όχι; Και αν είναι έτσι και ο υφυπουργός σου παραβίασε τον νόμο, το Σύνταγμα, το ασυμβίβαστο, από άγνοια ή εξεπίτηδες, τι θα πράξεις;;;

Και κάτι ακόμα... Ο υφυπουργός, λογικά, στην παρούσα χρονική περίοδο, τυπικά από 9 Ιουλίου 2019, είναι μόνιμος κάτοικος Ελλάδας, Αθηνών και όχι Old Brookville, Long Island, New York, όπως είναι δηλωμένος στην Πολιτεία Νέας Υόρκης, ως CEO της εφημερίδας. 'Οφειλε άμεσα να ενημερώσει την Πολιτεία Νέας Υόρκης τo Department of State (Νew York) που είναι αποκλειστικά αρμόδιο γιά τις εταιρίες, γιά την αλλαγή κατοικίας. Η ''παράλειψη'' αυτή, κατά λάθος ή εξεπίτηδες, μπορεί να έχει και νομικές συνέπειες στις ΗΠΑ, γιά τον υφυπουργό, αν γίνει καταγγελία ή έλεγχος.

Oι ψευτιές με την ''κυκλοφορία'' της εφημερίδας....