Μία εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις! - Πώς... θα πετάξουμε χαρταετό

Πώς... θα πετάξουμε χαρταετό

Όπως είπε ο κ. Χαρδαλιάς, το έθιμο του χαρταετού μπορεί να τηρηθεί με τους περιορισμούς των μετακινήσεων εντός του οικείου δήμου ή σε απόσταση 2 χιλιομέτρων από τον τόπο κατοικίας και λαμβάνοντας όλα τα μέτρα αποστάσεων και αποφυγής συνωστισμού στους υπαίθριους χώρους

Λένε ότι μια εικόνα μπορεί να πει πολλά , να δείξει συναισθήματα και να σου πλημμυρίσει το μυαλό με σκέψεις.

Σκέψεις που δεν μπορείς να περιγράψεις ή δεν σου φτάνουν τα λόγια να περιγράψεις και που αν το έκανες δεν θα σου έφταναν ούτε «χίλιες λέξεις».

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Σκέψεις που δεν μπορείς να περιγράψεις ή δεν σου φτάνουν τα λόγια να περιγράψεις και που αν το έκανες δεν θα σου έφταναν ούτε «χίλιες λέξεις».

Πιο κάτω θα δείτε φωτογραφίες που έγραψαν ιστορία, εικόνες που ξεχειλίζουν από συναίσθημα και δύναμη, λήψεις που «αξίζουν όσο χίλιες λέξεις», ή και περισσότερες θα έλεγα εγώ, δικαιώνοντας την περίφημη φράση. ...

Οι χήρες και η χειραφέτηση... Τι να πει κανείς, μια εικόνα χίλιες λέξεις...

Σχετικό: Διαμαρτυρία για τον Νόμο Κατρούγκαλου που καταργεί σύνταξη, αυτή της Χηρείας, με ηλικιακά κριτήρια!

Γνωρίζουμε, έχουμε βαθιά επίγνωση των αρνητικών πολιτικών συσχετισμών σήμερα. Στις πλάτες μας διέρχεται ο μνημονιακός κοινωνικός οδοστρωτήρας που συνθλίβει σύγχρονα δικαιώματα, όνειρα και οράματα. Η απουσία σύγχρονης οραματικής εργατικής διεκδίκησης και αναγέννησης γίνεται πια ορατός σε κάθε αυθόρμητο σκίρτημα των καταπιεσμένων.

Αυτό όμως που βιώσαμε στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας της 30 Μαΐου 2017 με τις χήρες, ξεπερνά κάθε όριο κοντόφθαλμης πολιτικής διεκδίκησης και εξόφθαλμης κομματικής ιδιοτέλειας που κυριάρχησε σαν τάση.

Το απολύτως δίκαιο και επείγον διεκδικητικό αίτημα των χηρών για την κατάργηση του βάρβαρου και οπισθοδρομικού ηλικιακού κριτηρίου στις συντάξεις χηρείας, δυνητικά, θα μπορούσε να εμπνεύσει, να ενώσει, να διεκδικήσει και να νικήσει.

Έχουμε, όμως, από την πείρα μας διδαχθεί ότι και η παραμικρή διεκδίκηση και κέρδισμα κοινωνικών δικαιωμάτων από τη μνημονιακή μαύρη τρύπα, θέλει πίστη σε ανεξάρτητο, διαρκή αγώνα, τη μεγαλύτερη δυνατή μαζική ενότητα και τη συμπαράσταση του κοινωνικού συνόλου.

Αντί αυτών, στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας του Συλλόγου Συζύγων Θανόντων τι είδαμε χθες;

Μια συγκέντρωση κυρίως μελών των ΔΣ ομοσπονδιών, ενώσεων και συλλόγων των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, ορισμένες κομματικές αντιπροσωπείες, και πλήθος δημοσιογραφικών συνεργείων.

Αντί για το πάθος και την εκδήλωση της διαμαρτυρίας “έβγαινε” το θεαθήναι, οι δημόσιες σχέσεις και η αποτύπωση αυτών σε φωτογραφίσεις.

Το εντυπωσιακότερο όλων όμως ήταν η αποκαρδιωτική πρεμούρα βασικών συντελεστών της διοργάνωσης, της αναμονής άφιξης του αντιπροέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Άδωνι Γεωργιάδη και του κ. Πατούλη.

Η έντονη επιθυμία των χηρών να φωτογραφηθούν με τον κ. αντιπρόεδρο και η φούρια τους να μεταφέρουν τα πανό στο φόντο των δηλώσεων Γεωργιάδη που έκανε στο δημοσιογραφικό τσούρμο.

Τι να πει κανείς, μια εικόνα χίλιες λέξεις: http://aksia124387.blogspot.gr/2017/05/blog-post_29.html

Υπάρχει, λοιπόν, επόμενη ημέρα για το σύλλογο και για τα δίκαια αιτήματά του;

Αλήθεια είναι, ότι τα καύσιμα που έβαλε ο σύλλογος για ένα τόσο μακρύ ταξίδι είναι περιορισμένα. Βασική φροντίδα του θα πρέπει να είναι η επικοινωνία του με το μαχητικό κοινωνικό κίνημα, ώστε ,,,