Η ελληνική εκπαίδευση έχει στόχο τη διαμόρφωση πολιτών, οι οποίοι «…ανεξάρτητα από φύλο και καταγωγή, να έχουν τη δυνατότητα να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες και να ζήσουν δημιουργικά»[1]. Με στόχο την επιτυχή ανταπόκριση στις απαιτήσεις μίας διαπολιτισμική εκπαίδευσης, τα ελληνικά σχολεία καλούνται να συμπεριλάβουν στο πρόγραμμα σπουδών τους μαθήματα και τρόπους διδασκαλίας που θα προσφέρουν στους μαθητές τα κατάλληλα εφόδια, για να μπορέσουν με επιτυχία να ανταπεξέλθουν ως ενήλικες στις ανάγκες μίας πολυπολιτισμικής κοινωνίας.
Στο πλαίσιο της εργασίας αυτής θα καταβληθεί προσπάθεια προσδιορισμού βασικών εννοιών, όπως τι είναι διαπολιτισμικότητα και ποια η σχέση της με τη φιλοσοφία, τι είναι πολιτισμική ετερότητα, και πολιτισμικός πλουραλισμός σε σχέση με την ηθική. Παράλληλα θα εξετασθεί το γεγονός ενσωμάτωσης όλων αυτών στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Η έννοια της διαπολιτισμικότητας και η σχέση της με την πολυπολιτισμικότητα
Η διαπολιτισμικότητα ως όρος μπορεί δύσκολα να ορισθεί η ακριβής έννοιά του. Αποτελεί μία διαλεκτική σχέση, μία πορεία αλληλεπίδρασης και συνεργασίας ατόμων διαφορετικών εθνικοτήτων. Στο περιβάλλον της εκπαίδευσης, η διαπολιτισμικότητα σχετίζεται άμεσα με την παρουσία αλλοδαπών μαθητών στα σχολεία και αυτόματα ο όρος παραπέμπει στην εκπαίδευση των μαθητών αυτών[2].
Η διαπολιτισμικότητα σχετίζεται με την αποδοχή της κουλτούρας[3], του τρόπου σκέψης του άλλου, όχι αποκλειστικά με βάση τις γνώσεις, αλλά τον πολιτισμό γενικότερα. Περιλαμβάνει και προάγει τη δυνατότητα των ατόμων να δημιουργούν και να διαμορφώνουν κοινές ταυτότητες. Τέλος θεωρείται αυτονόητο ότι μέσα στο πλαίσιο της διαπολιτισμικότητας περιλαμβάνονται η αμοιβαιότητα, η πραγματική αλληλεγγύη αλλά και η αλληλεπίδραση του τρόπου σκέψης και των ιδεών του άλλου ανθρώπου, του διαφορετικού από εμάς και τέλος η κοινωνική ισότητα.
Πολλές φορές η διαπολιτισμικότητα ταυτίζεται λανθασμένα με τον όρο...
