τ
Tης Νεφέλης Λυγερού
«Η Ελλάδα δεν μπορεί να ταΐσει τα παιδιά της». Το λένε οι γονείς στα τέκνα τους, οι εφημερίδες στους αναγνώστες τους, τα κανάλια στους τηλεθεατές τους. Το λένε οι νέοι στους εαυτούς τους εγκαταλείποντας την Ελλάδα, τον ήλιο, τις ατελείωτες νύχτες στα μπαράκια του κέντρου και το “βρώμικο” στη Μαβίλη. Πρόκειται για ένα νέο μαζικό κύμα μετανάστευσης. Αυτή τη φορά δεν φεύγουν εργάτες αγροτικής προέλευσης. Φεύγουν νέοι, φορτωμένοι με μάστερ και διδακτορικά. μια άνευ προηγουμένου διαρροή πολύτιμου ανθρώπινου δυναμικού.
Το δραματικό στοιχείο που έχει πάντα η μετανάστευση αγαπημένων διασκεδάζεται από την επικείμενη επιτυχία. Τουλάχιστον, αυτός είναι ο απόηχος που παρηγορεί όσους έμειναν πίσω, αλλά κι αυτούς που ετοιμάζονται να φύγουν. Ποιος δεν λατρεύει, άλλωστε, ένα success story, όπου ο νέος επιστήμονας βρίσκει επιτέλους επαγγελματική αναγνώριση και έναν παχυλό μισθό.
Περνάει τη γυάλινη πόρτα ενός εντυπωσιακού εταιρικού κτιρίου, μιλάει αγγλικά με ελληνική προφορά, δείχνει το φουσκωμένο με πτυχία βιογραφικό του και βρίσκει τη θέση που του αναλογεί σε μία καλοκουρδισμένη επιχειρηματική μηχανή. Ίσως πάλι κατάφερε με κάποιο κολλητό να φτιάξει τη δική του start up κάτω στην Καλιφόρνια ή μία καινοτόμα εταιρεία στο Λονδίνο.
Όποιος και αν είναι ο επίλογος, είναι νικητής. Οι κόποι του δικαιώνονται και αυτός ζει καλά και εμείς υποφερτά, ξέροντας ότι και για όσους έχουν μείνει στην Ελλάδα της κρίσης υπάρχει έξοδος διαφυγής. Στην πραγματικότητα, όμως, το έργο δεν έχει πάντα happy end. Το νόμισμα έχει και τη σκοτεινή όψη του.
Σ’ αυτή τη σκοτεινή όψη αναφέρονται οι ιστορίες μου:
