Ο τίτλος είναι λόγια του Jean - Paul Sartre, που αγγίζουν την σημερινή κατάσταση με το παραπάνω. Αναδημοσιεύω παρακάτω ένα εξαιρετικό κείμενο κάποιου αναγνώστη, από εκείνους που φιλοξενεί καθημερινά ο Πιτσιρίκος. Ένα κείμενο που λέει με ήπιο τρόπο κάποιες αλήθειες που μπορεί και να πονάνε. Ειδικά όταν σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου στον καθρέφτη!
Η χώρα δεμένη ή …δεν μένει στο Ευρώ;
Φίλε πιτσιρίκο,
Είναι μερικές ρήσεις σπουδαίων ανθρώπων που σε κάνουν να ξεχνάς οποιοδήποτε άλλο λόγο σε κάνει να τους θεωρείς σπουδαίους. Αξίζουν να θεωρούνται σπουδαίοι μόνο και μόνο για αυτές τους τις κουβέντες. Παρακολουθώντας την κριτική από τα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ στη διαφαινόμενη συμφωνία στο Eurogroup της Παρασκευής ανάμεσα στην ελληνική αντιπροσωπεία και τους εκπροσώπους των πιστωτών της, θαρρείς και ο subcommandante Marcos πήρε τον Jean-Paul Sartre από το χέρι και ήρθαν και φώλιασαν στο μυαλό μου.
Με ύφος εισαγγελικό και ηχόχρωμα που μόνο ο Γεωργιάδης δεν θα ζήλευε, σοβαροί και μη σύντροφοι σπεύδουν να καταγγείλουν την άτακτη υποχώρηση της κυβέρνησης μπροστά στους εκβιασμούς των δανειστών.
Στηλιτεύουν την δέσμευση των «ελληνικών αρχών να τιμήσουν τις οικονομικές υποχρεώσεις της χώρας» και την πρόθεσή της «να εργαστεί για την επίτευξη της βιωσιμότητας του χρέους».
Παράλληλα, αποδοκιμάζουν την συγκατάβασή της για κάποιου είδους πρωτογενή πλεονάσματα, ενώ κάποιοι μιλούν ακόμη και για «νέα Βάρκιζα».
Αυτοί που προεκλογικά κατηγορούσαν τον Τσίπρα ανδρεοπαπανδρεισμό, πλέον τον κατηγορούν ανοικτά πως μιμείται τον Σαμαρά του 2012.
Ποιος άραγε έχει δικαίωμα να τον ενοχλεί η κριτική; Οι όποιες βαριές κουβέντες αισθητικά και μόνο ενοχλούν αλλά η ένταση των στιγμών θα μπορούσε να τις δικαιολογήσει. ...