Το φιλμ είναι μια καταπληκτική κριτική του γραφειοκρατικού καπιταλισμού, στην εκδοχή της "γιουγκοσλάβικης αυτοδιαχείρισης" συμπεριλαμβανομένου, μια κι ο Μακαβέγιεφ είναι γιουγκοσλάβος, χωρίς να πέφτει στην παγίδα του διδακτικισμού τύπου Κεν Λόουτς (π.χ. Γη και ελευθερία), ή της προπαγάνδας της άλλης πλευράς (π.χ. "Οι ζωές των άλλων").
Για το σκοπό αυτό ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί μια "σουρεαλιστική" φόρμα στην ταινία του, πράγμα που του δίνει την ευκαιρία να δημιουργήσει μερικές σημαντικές στιγμές κινηματογραφικής ποιητικής: π.χ. η σκηνή που στο ποτάμι πλέει ένα πλοίο με το τεράστιο κεφάλι του Μαρξ στην πρύμνη του, που από το μάτι του είναι κρεμασμένη, σαν δάκρυ, μια τεράστια σακούλα γεμάτη νερό, ενώ σαν μουσική υπόκρουση ακούγονται διεθνή επαναστατικά τραγούδια, ή η στιγμή που ρώσοι επιστήμονες κάνουν ερευνητικές νεκροτομές σε ομαδικό τάφο πολωνών κατά το β παγκόσμιο πόλεμο, υπό την μουσική του Χατζηδάκι ("τα παιδιά κάτω στον κάμπο").Κατά την γνώμη μου αξίζει να δει κάποιος αυτή την ταινία. Βλέπε παρακάτω:
