Η πρώτη φορά που έπεσα θύμα απάτης σε μία αγορά μου, ήταν και η πιο απογοητευτική.
Η χρονιά ήταν το 2003. Ήμουν 20 ετών και είχα πιάσει την πρώτη μου εργασία πλήρους απασχόλησης, ως συντάκτης στο περιοδικό Digital Living των εκδόσεων Compupress.
Η Compupress, που έβγαζε μεταξύ άλλων τα περιοδικά “Κομπιούτερ για όλους”, “Pixel”, και “PC Master”, εκείνο τον καιρό είχε τα γραφεία της ένα τετράγωνο πάνω από το μετρό Συγγρού-Φιξ, στον αριθμό 44 της Λεωφόρου Συγγρού.
Επειδή βόλευε για τη δουλειά μου, είχα πάει να μείνω στο Παλαιό Φάληρο, μαζί με τη γιαγιά μου, τη μητέρα του πατέρα μου. Όταν λοιπόν ήρθαν τα γενέθλιά της εκείνη τη χρονιά, αποφάσισα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, να της πάρω ένα δώρο με τα δικά μου χρήματα.
Καθώς η γιαγιά μου κάπνιζε φανατικά, σκέφτηκα να της αγοράσω έναν καλό αναπτήρα. Ένα Σάββατο, πήγα στο κέντρο της Αθήνας και βρήκα ένα μαγαζί με είδη καπνιστού.
Δεν θυμάμαι πώς έλεγαν το κατάστημα, ή ακριβώς που ήταν, νομίζω κάπου κοντά στη Σοφοκλέους. Θυμάμαι πως ήταν μεγάλο, γωνιακό, και πως αγόρασα από εκεί έναν επίχρυσο αναπτήρα Ronson, που κόστισε 80 ευρώ.
Να σημειωθεί πως αυτά τα χρήματα ήταν σχεδόν το ένα έκτο του τότε μισθού μου. Ναι, τόσο χάλια πλήρωνε η Compupress, ακόμα και στις “καλές εποχές” για την Ελλάδα.
Μερικούς μήνες αργότερα, ο αναπτήρας άδειασε από αέριο. Η γιαγιά μου τον πήγε σε ένα μαγαζί στο Παλαιό Φάληρο, για να τον γεμίσουν. Μέχρι να επιστρέψει στο σπίτι, είχε αδειάσει ξανά. Τον ξαναπήγε στο μαγαζί. Τον εξέτασαν, και της είπαν πως ο αναπτήρας ήταν μαϊμού.
Μπορείτε να φανταστείτε την απογοήτευσή μου. . .
