Πριν από είκοσι αιώνες εμφανίστηκε ένα «νέο» είδος ανθρώπου:
Ο άπατρις, εχθρός της Φύσης, αποκομμένος και απομονωμένος από το σύνολο της βιόσφαιρας, ενοχικός, φθονερός, δεισιδαίμων, και φοβικός μονοθεϊστής άνθρωπος.
Ο άνθρωπος ο οποίος ανακάλυψε την ατομικότητα και την «σωτηρία» της ατομικής του ψυχής.
Ο άνθρωπος του «ενός ιερού βιβλίου», κτήμα του ενός μονάρχη του και δούλος του ενός θεού του.
Ο άνθρωπος που δημιουργήθηκε και αναμένει την καταστροφή του.
Τόσο του ίδιου, όσο και του δημιουργήματος – κόσμου του.
Αυτός ο άνθρωπος σε κάθε του μορφή από αυτή του άθεου φανατικού μιας μονοθεϊστικής πολιτικής ιδεολογίας, ως και του ταπεινωμένου δούλου ενός θεού αυτοκράτορος κατάφερε κυριολεκτικά και μεταφορικά να σβήσει τους δρόμους από τους χάρτες του.
Πριν από αυτό φρόντισε, ώστε η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων να ξεχάσει ότι οι προγονοί τους, τούς παρέδωσαν δρόμους φιλοσοφίας και αναζήτησης.
Η απληστία, η μονομανία, η εγωπάθεια και ο ατομισμός φιλοξενήθηκαν βολικά στον μονοθεισμό της εποχής μας.
Άλλωστε όπου και να στρέψουμε το βλέμμα μας θα το αντιληφθούμε:
