Η βουλευτική ασυλία συνιστά μία νομοθετική κατοχύρωση, η οποία στοχεύει στην προστασία των βουλευτών (σε εθνικό ή ευρωπαϊκό επίπεδο) από εξωτερικές πιέσεις και στη διασφάλιση του ανεξάρτητου χαρακτήρα της άσκησης των καθηκόντων τους.
Ήδη από τα ρωμαϊκά χρόνια, οι εκπρόσωποι του λαού έπρεπε να απολαύουν προνομίων, που τους επέτρεπαν να εξασκήσουν το λειτούργημά τους με ανεξαρτησία.
Ασφαλώς πρόκειται περί ενός προνομίου, που πρέπει να συνδέεται στενά με πράξεις του Βουλευτή, που ενεργεί εντός του πλαισίου των καθηκόντων του, το οποίο και δεν θα πρέπει να οδηγεί σε καταχρήσεις , σε έκπτωση του προσταυτευτέου εννόμου αγαθού, σκανδαλισμό των πολιτών και εγκαθίδρυση καθεστώτος πολιτειακής ανισότητας έναντι της Δικαιοσύνης.
Το Ελληνικό Σύνταγμα προβλέπει τα ακόλουθα αναφορικά με το θεσμό της Βουλευτικής ασυλίας :
ΑΡΘΡΟ 61
