Διαβάζουμε από το κύριο άρθρο του Θανάση Τεγόπουλου στην ΕΛΕΥθΕΡΟΤΥΠΙΑ (Βλ. στο τέλος)Ένα από τα κακά της χώρας είναι οι κακοί νόμοι. Kαι αυτοί οι νόμοι έχουν και ιδιοτέλεια πολλές φορές . . . αλλά σίγουρα ονοματεπώνυμο.
Γράψαμε πριν μέρες :
Στη πρόταση του ΠΑΣΟΚ για τον Παυλίδη: "Τάδε έφη Ευάγγελος Βενιζέλος με το ερωτηματικό : Γιατί δεν υπέγραψε ο Βενιζέλος;" (βλέπε εδώ).
Σήμερα με το παραπάνω άρθρο ο Θανάσης Τεγόπουλος μας θύμισε το :
"Οι νόμοι μοιάζουν με ιστό αράχνης που συγκρατεί τα ελαφρά και αδύναμα αλλά σκίζεται από τα βαριά και μεγάλα" (του Σόλωνα του Αθηναίου).
Το πως και το γιατί το 2001, χάθηκε η ευκαιρία να αποφευχθεί αυτή σημερινή σκανδαλολογία και η κουμπαρολογία των νταβατζήδων της δεξιάς, έχει και σε αυτό συνεργήσει η "ατολμία" των εισηγητών και η αποδοχή της τότε νομοθετικής εξουσίας.
Το να νομοθετηθεί, ο κάθε νομοθέτης, κοιτάζοντας τον εαυτό του στο καθρέπτη, σύμφωνα με τα δικά του νομιζόμενα είναι και αισχρό και τρισάθλιο, όπως θα παρατηρούσε ο Αθηναίος Αρχέλαος : " Το δίκαιο και το αισχρό δεν ξεκινούν από την φύση , αλλά από τον νόμο"
Αυτό λοιπόν πληρώνουμε εμείς σήμερα ως Έλληνες πολίτες, την ηθική ιδιοτέλεια της ατολμίας και της συντεχνιακής αντίληψης του διαπλεκόμενου νομοθέτη, με τη διττή ιδιότητα του και ως εκτελεστική εξουσία. Με την επιμονή του αυτή αποποιήθηκε της μεγάλης ευκαιρίας να φτάσει στο δίκαιο του εφικτού αλλά με μία αμφιλεγόμενη βελτιστοποίηση του άρθρου στο ιδιοτελές επιθυμητό, υποβαθμίζοντας έτσι, σε δευτερεύοντα ρόλο τη τρίτη εξουσία που είναι η δικαστική. Είναι εξουσία και η συνείδηση των δικαστών μας.
Ο Αντ. Σμιτ έγραψε ότι "για να μάθουν οι άνθρωποι ν΄αγαπούν το δίκαιο πρέπει να τους δείξεις τα αποτελέσματα της αδικίας". Σήμερα ως λαός, αλλά και παγκόσμια οι άλλοι λαοί παραδεχόμαστε, πολύ απλά το λεγόμενο : " εκ του αποτελέσματος τεκμαίρεται κλπ", άρα η αδικία αυτή ενάντια στο κοινωνικό συμφέρον θα πρέπει να αρθεί χωρίς δεύτερη χρονοτριβή και αμετάκλητα στη αμέσως επόμενη αναθεώρηση του συντάγματος.
Θεωρώ ότι μέσα στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν ακόμη συντηρητικές δυνάμεις (με μανδύα εκσυγχρονισμού) οι οποίες αντιπαλεύουν τη δίκαια κοινωνία της ισηγορίας και της ισονομίας. Θα πρέπει λοιπόν να περιορίσουν τη φαυλότητα του χαρακτήρος τους και να κοιτάξουν το δίκαιο και τη κοινωνία.
Εμείς οι σκεπτόμενοι πολίτες μπορεί να είμαστε ψηφοφόροι και υποστηριχτές του κινήματος αλλά ΔΕΝ θα υπάρξουμε για μια ακόμη φορά ανεκτικοί σε προσωπικές επιδιώξεις και συντεχνιακές αντιλήψεις που θα πισωγυρίζουν τη κοινωνία και το δίκαιο κράτος.
Αυτό που πολλοί λένε "συσχετισμοί δυνάμεων" και "εκσυγχρονιστικές τάσεις" πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι πολλά από αυτά που αφελώς ισχυρίζονται ακόμη, έχουν πλέον ξεπεραστεί και σαφώς έχουν κριθεί εκ του αποτελέσματος και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Για αυτό κάθε νόμος που ψηφίζεται οφείλει ο νομοθέτης να τον εναρμονίζει με το υπόλοιπο Σύνταγμα. Τι θα πει ασυλία και παραγραφή ;
Ασυλία ΝΑΙ για ιδέες ΟΧΙ για κοινά ποινικά αδικήματα !!!
Τι είναι παραγραφή και ποια η λογική των συνόδων της βουλής;
για να κουκουλωθούν τα αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου ;
Δικαστές και εισαγγελείς υπάρχουν . . . όπως και καλοί και ενάρετοι κρατικοί λειτουργοί, που είναι σίγουρα η πλειονότητα, αυτό που τους ενέχει ίσως είναι η πολυνομία και η παρέμβαση της εκτελεστικής εξουσίας σε κάθε στάδιο της ελεύθερης συνειδησιακής τους λειτουργίας.
Κατά τον στωικό φιλόσοφο Ζήνωνα : " Το δίκαιο υπάρχει ΦΥΣΕΙ και όχι ΘΕΣΕΙ" , άρα ΜΗΝ ψάχνουμε δράκους σε κακαδαιμονίες ανθρώπινων αδυναμιών, όταν η πολυνομία ανοίγει πολλά παράθυρα για πολλές ερμηνείες με τη σύγκριση του βίου και της πολιτείας πολλών πολιτικών που θεωρούν εαυτούς και αλλήλους ενάρετους και υπεράνω υποψίας.
Νάσος Ζαγγογιάννης
==============
Το άρθρο της Ελευθεροτυπίας :
"Η ΕΜΠΛΟΚΗ της πολιτικής σε ποινική έρευνα για τις τυχόν ευθύνες πρώην υπουργού, στην υπόθεση Παυλίδη, συνταγματικά αναγκαία και επιβεβλημένη, είναι προβληματική.
Κατηγορείται ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Προτείνεται, μάλιστα, η τροποποίησή του. Ματαίως. Η συνταγματική ρύθμιση είναι τόσο σαφής και διεξοδική -και αυτή είναι η αιτία του προβλήματος- ώστε κάθε αναθεώρηση του νόμου θα ήταν αντισυνταγματική. Ή τουλάχιστον απρόσφορη, κατά το μέρος που θα στηριζόταν σε αυτοδέσμευση των βουλευτών. Δηλαδή σε αυτοαναφορική πρόταση, σαν αυτές που οδηγούν στα γνωστά παράδοξα της μαθηματικής λογικής. Μόνο με αναθεώρηση του Συντάγματος θα μπορούσε να λυθεί το πρόβλημα. Αλλά αυτήν η αβάσταχτη πρόσφατη αναθεωρητική επιπολαιότητα την έχει παραπέμψει στις ελληνικές καλένδες.
Η ΣΥΓΧΥΣΗ των ρόλων -και των εξουσιών- είναι προφανής. Οι εισαγγελείς, οι ανακριτές, που διερευνούν τις ποινικές ευθύνες οποιωνδήποτε ανθρώπων, μόλις ακουμπήσουν υπουργό ή υφυπουργό, οφείλουν αμέσως να σταματήσουν την έρευνα και να στείλουν τον φάκελο στη Βουλή. Αμελλητί. Οφείλουν, δηλαδή, να διακόψουν το έργο που, κατά τεκμήριο, ξέρουν να κάνουν και να το παραπέμψουν στους βουλευτές, που δεν ξέρουν. Και έχουν μάλιστα άλλα κριτήρια. Πολιτικά. Δηλαδή, από την άποψη της απονομής της δικαιοσύνης, μεροληπτικά. Αυτό, πέρα από την άνιση μεταχείριση υπουργών και πολιτών, προκαλεί τις δικαιολογημένες και έντονες αντιρρήσεις για τη ρύθμιση.
ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ Παυλίδη, ο ανακριτής που παρέπεμψε το φάκελο στη Βουλή δεν το έκανε αμελλητί. Κατηγορήθηκε γι' αυτό και από τον υπουργό Δικαιοσύνης και από τον κ. Βενιζέλο. Προχώρησε και σε σχετική έρευνα, ενώ έπρεπε να την έχει σταματήσει. Οι βουλευτές αφέθηκαν να ψηφίσουν «κατά συνείδηση». Ποια συνείδηση, όμως, τη δικαστική, την ηθική, την πολιτική, την κομματική; Δεύτερος φάκελος Παυλίδη ξεκίνησε ένα μακρύ ταξίδι από τη Ρόδο. Δεν έφτασε ακόμη στη Βουλή. Θα τον δουν μετά τις πασχαλινές διακοπές. Η ανάγκη να χυθεί «άπλετο φως» θα οδηγήσει, πιθανόν, στη σύσταση νέας Προκαταρκτικής με «κατά συνείδηση» ψήφο και της πλειοψηφίας. Και για λόγους συνέπειας.
Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ θυμάται όμως την υπόθεση του Βατοπεδίου. Θυμάται τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, που, όχι μόνο δεν έστειλε τον φάκελο στη Βουλή αλλά απήλλαξε λόγω πλάνης τους υπουργούς, διατάσσοντας προκαταρκτική εξέταση για τους άλλους. Θυμάται την υπεκφυγή της Νέας Δημοκρατίας με τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής, αντί της προκαταρκτικής που ζητούσε το ΠΑΣΟΚ. Θυμάται τη διπλή άρνηση της πλειοψηφίας να «χυθεί» εκεί «άπλετο φως». Θυμάται την κατά καθολική νεοδημοκρατική συνείδηση αποχώρηση από τη Βουλή της κυβερνητικής πλειοψηφίας - γεγονός παγκοσμίως πρωτότυπο στα κοινοβουλευτικά χρονικά.
ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ και δύο σταθμά, λοιπόν, όχι μόνο μεταξύ υπουργών και πολιτών, αλλά και μεταξύ υπουργών του ιδίου κόμματος. Η συνταγματική και νομοθετική ρύθμιση είναι κακή. Η εφαρμογή της, όμως, είναι χειρότερη. Η αναθεώρηση του 2001, που περιόρισε σημαντικά τη δικαιοδοσία της Βουλής, βοήθησε στο να γίνει κάποια πρόοδος στην υπόθεση Παυλίδη. Με τα προσχήματα της «κατά συνείδηση» ψήφου και του «άπλετου φωτός», η πλειοψηφία συνέστησε την Προκαταρκτική. Πιθανότατα, θα απορρίψει τελικά το αίτημα για δίωξη.
ΝΑ ΠΟΛΙΤΕΥΟΝΤΑΙ οι βουλευτές όταν καλούνται να δικάσουν είναι κακό, αλλ' αναπότρεπτο. Να πολιτεύονται, όμως, οι δικαστικοί λειτουργοί με διαδικαστικά προσχήματα όταν ακουμπάνε υπουργούς είναι απαράδεκτο. Οσο κακή κι αν είναι η συνταγματική ρύθμιση, η δική τους συνείδηση δεν μπορεί να είναι παρά η δικαστική. Σ' αυτήν οφείλουν λογοδοσία."
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.