Γράφοντας τις απόψεις μου για τα αποτελέσματα των εκλογών για το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.

Άρθρο του δικηγόρου, Δημήτρη Καραμήτσα,

Αντιπροέδρου του Ν.ΙΝΚΑ

Α. ΓΙΑ ΤΙ ΨΗΦΙΣΑΜΕ;

Πρώτα από όλα και εντελώς ρεαλιστικά θα πρέπει να κατανοήσουμε όλοι, ότι η ψηφοφορία αφορούσε αποκλειστικά το Ευρωκοινοβούλιο, ένα μόνο όργανο του διεθνούς πολιτειακού μορφώματος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και μάλιστα όχι το κυριότερο για την διαμόρφωση της πολιτικής.

Κατ΄ αντιδιαστολή η ψηφοφορία δεν αφορούσε το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των θεσμών της.

Το περιορισμένο του αντικειμένου της ψηφοφορίας, αλλά και των εξουσιών και αρμοδιοτήτων του οργάνου που αφορούν, ακόμα και το περιορισμένο των διαδικαστικών δυνατοτήτων των ίδιων των εκλεγέντων «ευρωβουλευτών», πρέπει να μας ωθήσει να κατανοήσουμε τον αποκλεισμό της όποιας ουσιαστικής δημοκρατίας (ακόμα και της κατ’ επίφαση δημοκρατίας: της «αντιπροσωπευτικής) από το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της Ε.Ε. .

Πολιτειακά και με μία σύντομη κριτική, θα υποστήριζα βάσιμα, ότι οι θεσμοί και η οργάνωση της Ε.Ε. κατατείνουν να είναι παρόμοιοι με αυτούς της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Καίσαρας, επιτροπές σοφών – τεχνοκρατών, σύγκλητος, επαρχίες …).

Ως προς το σύνθημα «Ψηφίζουμε για την Ευρώπη» θα έλεγα πως είναι παντελώς άστοχο. Δεν ψηφίζουμε και δεν ψηφίσαμε για την Ευρώπη (θα ψηφίζαμε ίσως, εάν ετίθετο προς ψήφιση η συνθήκη της Λισαβόνας), ψηφίσαμε μόνο αντιπροσώπους για το όργανο που ονομάζεται «Ευρωκοινοβουλίο» και έχει σχετικά περιορισμένες αρμοδιότητες.

Β. ΝΙΚΗΤΕΣ & ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Οι νικητές στην Ελλάδα προκύπτουν από τα εκλογικά αποτελέσματα:

Νικητές : Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ο ΛΑ.Ο.Σ., οι Οικολόγοι Εναλλακτικοί

Χαμένοι: η Ν.Δ. και το ΣΥ.ΡΙΖ.Α

Σταθερό ή Στάσιμο : το Κ.Κ.Ε.

Γ. ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ

1. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πρώτα από όλα, νικητής των εκλογών με το μεγαλύτερο ποσοστό έναντι των άλλων κομμάτων και με μία επαναφορά στην 1^η θέση των ευρωκλογών μετά από 15 χρόνια και γενικά σε εκλογές από το 2000. Η 1^η νίκη του Γ. Παπανδρέου επίσης, ως προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ..

Είμαι απόλυτα βέβαιος ή έστω μπορώ βάσιμα να σκεφτώ ότι στην Ιπποκράτους θα προτιμούσαν η νίκη να έχει συνοδευτεί από ένα ποσοστό ανώτερο του 40% και ας ήταν μικρότερη η διαφορά από τη Ν.Δ., διότι αυτό θα σήμαινε την διαμόρφωση ενός μεγάλου πολιτικού ρεύματος, όμως δεν πρόκειται για το ΠΑΣΟΚ των δεκαετιών του 1970 και του 1980, που είχε εκείνα τα πολιτικά και προσωπικά χαρακτηριστικά που ευνοούσαν την διαμόρφωση κοινωνικού πολιτικού ρεύματος.

Πέραν των αδυναμιών του ΠΑΣΟΚ, της προηγούμενης κυβερνητικής του θητείας, του διεθνούς περιβάλλοντος και των προσωποπαγών αρνητικών διαθέσεων που προκαλούνται στην κοινωνία από την διατήρηση στην 1^η γραμμή γνωστών προσώπων του κομματικού σωλήνα, μην παραβλέπουμε το γεγονός ότι οι «ευρωεκλογές» είναι γενικά πιο ελεύθερες και χαλαρές για τους ψηφοφόρους. Αυτό σημαίνει πρώτιστα, ότι οι ψηφοφόροι δεν τίθενται σε τόσο έντονα διλήμματα και κάνουν πιο εύκολα αυτό που επιτάσσει η προσωπική τους γνώμη και συνείδηση.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με τα μειωμένα ποσοστά και αριθμό ψήφων σε σχέση με το 2007 θα πρέπει να αντιληφθεί και να αναλύσει τα ανωτέρω.

Η πιο ελεύθερη ψήφος καταδεικνύει για μία ακόμα φορά την δυσπιστία της κοινωνίας απέναντί του. Είναι ευνόητο ότι ρεύμα δεν υπάρχει και δεν θα μπορέσει να υπάρξει όσο οι πολίτες βλέπουν τα ίδια πρόσωπα να τίθενται ως «πρωτοκλασάτοι» υποψήφιοι μελλοντικοί υπουργοί, ως βαρόνοι σε κομματικές βαρονίες, ως αδιάφορη ή αρνητική επαγγελματικού ατομικιστικού τύπου πολιτική παρουσία και ταυτόχρονα τροχοπέδη στα ζητήματα της κοινωνίας και του ελληνικού λαού. Τα υλικά που απορρίφθηκαν από τον ελληνικό λαό δύσκολα και μόνο ως έσχατη ανάγκη μπορούν να κριθούν χρησιμοποιητέα από τον Ελληνικό λαό.

Σχεδόν ταυτόσημες με τα πρόσωπα είναι και οι πολιτικές που έχει προτείνει το ΠΑΣΟΚ, από τις όμορφες πολιτικές (πλην όμως θεωρητικές) εξαγγελίες του προέδρου του, μέχρι – και κυρίως – τις πρακτικές πολιτικές λύσεις που δυστυχώς έχουν κατασκευάσει κατά βάση τεχνοκρατικά στελέχη και πόρρω απέχουν από το να εκφράσουν ή να ικανοποιήσουν τις κοινωνικές ανάγκες. Επιφυλάσσομαι να αναλύσω και να κρίνω αρτιότερα όσα έχει μέχρι σήμερα εξαγγείλει το ΠΑΣΟΚ, αλλά και όσα κατ’ εμέ λείπουν από το πρόγραμμά του.

Είναι σαφές ότι στο ΠΑΣΟΚ δεν συντελέστηκε η πολιτική και προσωπική ανανέωση που είχε ανάγκη το ίδιο και ο τόπος. Δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για να πείσουν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα αποτελέσει και αυτό «βαρβαρότητα» ή ότι θα οδηγήσει την χώρα πέρα από το να «βουλιάξει».

Η νίκη του οφείλεται κατά κύριο λόγο στην δικαιολογημένη καθίζηση της Ν.Δ. και στην μερική του διαφοροποίηση από τις αρχές του «ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος» ( στο «σοσιαλιστικού» θα έβαζα πολλά «εισαγωγικά»).

2. Το ΛΑ.Ο.Σ.

Το ΛΑ.Ο.Σ. αποτέλεσε και δημοσκοπική έκπληξη. Όμως όλα τόσο καιρό ήταν στρωμένα υπέρ του. Πέραν της κεντροδεξιάς παρουσίας της κ. Τζαβέλλα, που έδειξε πως έχει πολιτική αίσθηση και λόγο (για τον χώρο της) και της επί έτη προνομιακής του μεταχείρισης από τα Μ.Μ.Ε. (γιατί άραγε;), το ΛΑ.Ο.Σ., το κόμμα με τις ακροδεξιές καταβολές έχει όλα τα χαρακτηριστικά που του δίνουν την δυνατότητα να εκφράζει ή καλύτερα να ψιττακίζει κοινωνικές αγωνίες (ακόμα και να τις δημιουργεί) με τρόπο που μπορεί να λαϊκίζει τις συντριπτικά περισσότερες φορές, αλλά ταυτόχρονα εκφράζει ένα μέρος της κοινωνίας πιο άμεσα, από ό,τι τα μεγάλα τεχνοκρατικά κυβερνητικά κόμματα.

Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ακροδεξιάς σχολής που επί ώρες και έτη μπορεί να τάζει και με επιφανειακές αναλύσεις να χαϊδεύει ευχάριστα τα ώτα των λαών ή των ανθρώπων που βρίσκονται σε αδιέξοδα. Με ελεύθερο το «πατριωτικό πεδίο» μετά την εξάρθρωση του «πατριωτικού μαχητικού εθνικά ΠΑΣΟΚ», δεν συνοδεύει με καμία ουσιαστική ευρύτερη πολιτική πρόταση και θέση τον λόγο του, αλλά επενδύει στον «εθνικισμό» ως αυτός να ήταν δια μαγείας ο όρος επίλυσης των προβλημάτων της κοινωνίας. Ο εύπλαστος και ακαθόριστος «εθνικισμός», που εύκολα και άκριτα μπορεί κανείς να συλλάβει και να θεωρήσει ως πανάκεια είναι το όπλο του ΛΑ.Ο.Σ., που εύκολα μπορεί να παρασύρει ένα λαό που αναγκάστηκε ή οδηγήθηκε να βρίσκεται σε πρόθυρα νευρικής κρίσης και αποσύνθεσης και ανθρώπους χονδροειδώς μορφωμένους πολιτικά. Το ΛΑ.Ο.Σ. βεβαίως ουδόλως μπορεί να εξηγήσει και να αναλύσει πειστικά τις άριστες και προνομιακές σχέσεις του με τα σύμβολα της παγκοσμιοποίησης: το τραπεζικό κεφάλαιο, τις βιομηχανίες, τις μεγάλες ημεδαπές και αλλοδαπές πολυεθνικές εταιρείες. Η ίδια η σιωπή καταμαρτυρά την αντίφαση και την κενότητα του «εθνικού» του λόγου. Αλλωστε, στο χέρι της Ν.Δ., που προνομιακά εκφράζει και την ντόπια ακροδεξιά, είναι να διαλύσει το ΛΑ.Ο.Σ. και να το ενσωματώσει ξανά στα «σπλάχνα» της.

3. Οι Οικολόγοι – Εναλλακτικοί

Είναι και αυτοί στους κερδισμένους, αν και οι δημοσκοπικές προσδοκίες που κατασκευάστηκαν ή καλλιεργήθηκαν προεκλογικά, δεν επιβεβαιώθηκαν. Κόμμα «μπαλαντέρ» για το σύστημα, με τον επικεφαλής του να δηλώνει ότι θα συνεργαστεί και σε εθνικό επίπεδο με όποιο κόμμα ακολουθήσει «οικολογική πολιτική», ήλθε να δεσμεύσει και να καρπωθεί ένα κομμάτι της δυσαρέσκειας για το πολιτικό κομματικό σκηνικό των τελευταίων ετών. Ανθρωποι αξιόλογοι και άνθρωποι ύποπτοι για τις προθέσεις τους δημιουργούν ένα μείγμα που μπορεί σύντομα να εκραγεί ή να διατηρηθεί για να διαδραματίσει ρόλο ρυθμιστή στις βουλευτικές εκλογές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μαζί με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μιας εσφαλμένης αντίληψης για τον διεθνισμό, που ταυτίζει την ιμπεριαλιστική διεθνική σούπα της παγκοσμιοποίησης με τον κοινωνικό πολιτικό διεθνισμό, κατάφεραν να δώσουν όπλα στους αντιπάλους τους και να εμφανιστούν (ίσως όχι αδικαιολόγητα) ως το αυγό του φιδιού στην ευρισκόμενη σε διαδικασία αρνητικής ανακατάταξης ελληνική κοινωνία.

Δ. ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ

1. Η Ν.Δ.

Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι στην πραγματικότητα χαμένη. Μετά από 5 ½ ολόκληρα χρόνια κυβερνητικής ανικανότητας, όπου δεν λύθηκε το παραμικρό πρόβλημα του ελληνικού λαού, όπου δεν δόθηκε καμία παραγωγική ή κοινωνική διέξοδος, ενώ δημιουργήθηκε σειρά άλλων προβλημάτων και ξεπουλήθηκε όσο – όσο ο εθνικός πλούτος και το κοινωνικό φρόνημα των Ελλήνων, μετά από 5 ½ χρόνια κοινωνικής διαίρεσης, βίαιης αναδιανομής του πλούτου υπέρ των ισχυρών, παραγωγικής απαξίωσης και αποδιάρθρωσης της χώρας, μετά από 5 ½ χρόνια σκανδαλωδών πολιτικών, υποτέλειας στο μεγάλο κεφάλαιο και στους απανταχού εκφραστές του και καταστροφικής από όλες τις απόψεις οικονομικής πολιτικής, η πραγματική θέση της Νέας Δημοκρατίας θα έπρεπε να είναι περίπου στο 10% του εκλογικού σώματος και να περιλαμβάνει μόνο ανεγκέφαλους και ατομιστές φανατικούς οπαδούς της. Οι σκεπτόμενοι νεοδημοκράτες μπορούν κάλλιστα σε μία συζήτηση να αναγνωρίσουν τις πιο πάνω και εκατοντάδες άλλες αδυναμίες της πολιτικής, μιας κυβέρνησης, που συνειδητά εξαπάτησε τον ελληνικό λαό για να έλθει στην εξουσία προς ίδιον όφελος και δεν έχει παρά μόνο μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού στελέχη, που μπορούν να σκεφτούν λίγο πιο σύνθετα και πιο πέρα από τις προσθαφαιρέσεις των μελών της ομάδας – κλίκας του καθενός ( το «φαινόμενο των κουμπάρων» δεν είναι σημειολογικά τυχαίο).

Αυτό που αξίζει ο ελληνικός λαός εάν θέλει να ξεφύγει από τον ολισθηρό δρόμο που τον κατευθύνει η Ν.Δ. είναι η ανατροπή της κυβέρνησης αυτής το συντομότερο δυνατό.

2.Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πληρώνει πολλά «γραμμάτια» που είναι εγγενή στον χώρο του επί δεκαετίες. Από το κύριο της έλλειψης πολιτικού μοντέλου και των σχαστικών πολιτικών διαφωνιών στο εσωτερικό του, μέχρι την αλαζονική συμπεριφορά στελεχών του και την παρουσία τους στις επιμέρους κοινωνίες και επαγγελματικούς χώρους. Κοντά σε αυτά και η εσφαλμένη επιλογή αρχηγού με ένα νέο άνθρωπο που έχει πολλά να δείξει στα κανάλια, αλλά λίγα ακόμα να πει στον ελληνικό λαό, έπεσε στην παγίδα του συστήματος των media (ανεπίτρεπτο για συνειδητά αριστερό κόμμα), έγινε κομμάτι τους και εξαρτώμενο από αυτά και εν τέλει αρκούσε η ανυποταξία της αριστερής του πτέρυγας στο σύστημα για να τον ξεφουσκώσουν για τα καλά τα ίδια τα μέσα που τον στήριξαν. Ελπίδα δεν είναι τα πρόσωπα και οι «γωνίες» της τηλεοπτικής λήψης, αλλά οι πολιτικές που εκφράζουν οι άνθρωποι.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. παραμένει εγκλωβισμένος σε ένα πολιτικό αλαλούμ χωρίς συγκεκριμένη κοσμοθεωρία και πολιτική κατεύθυνση, ενώ ταυτόχρονα δεν έχει κυβερνητική ελπίδα και θέση (την απέρριψε άλλωστε όταν του προτάθηκε από το ΠΑΣΟΚ). Η ίδια η λεκτική πολιτική επανατοποθέτηση του ΠΑΣΟΚ στον σοσιαλιστικό δημοκρατικό χώρο συμπίεσε ασφυκτικά τα πολιτικά περιθώρια του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ο οποίος έφτασε στην κριτική του προς το ΠΑΣΟΚ να επικαλείται τα αυτά με τη Ν.Δ. (διακυβέρνηση Σημίτη) και στην κριτική του προς το ΚΚΕ , τον Στάλιν !!!. Ο Αλ. Αλαβάνος ένα πραγματικά «πολιτικό λαγωνικό» το αντιλήφθηκε, αλλά η ζημιά είχε γίνει. Μην ξεχνάμε ότι παραδοσιακά στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εντρυφεί μία σειρά ατομιστών τεχνοκρατών της ελίτ, που και άριστες σχέσεις με το μεγάλο κεφάλαιο έχουν και αφαιρούν από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. το όποιο λαϊκό κοινωνικό έρεισμα.

Ε. ΣΤΑΘΕΡΟ

Το ΚΚΕ

Σταθερό και μάλλον χαμένο για περίοδο κρίσης του καπιταλισμού, το Κ.Κ.Ε. δείχνει πλέον δέσμιο του συστήματος στο οποίο λειτουργεί. Εχοντας μια συμπαγή ηγετική ομάδα που παραδοσιακά κινείται στα όρια του βυζαντινισμού και της γραφειοκρατίας του, έχει απεμπολήσει την πρόταση και παραμένει στην αντίδραση. Ακόμα και η τελευταία, η αντίδραση, έχασε τον αυθορμητισμό και την εφευρετικότητα των πρώτων χρόνων της ανεξαρτησίας του Κ.Κ.Ε. από το Κ.Κ.Σ.Ε. και πλέον αποτελεί στηλιζαρισμένη πρακτική, που κανέναν δεν αιφνιδιάζει ως προς τους στόχους της. Θαρρώ ότι ο κύκλος αυτής της ηγεσίας του ΚΚΕ, έχει αρχίσει να κλείνει και καλά θα κάνει η ηγεσία του ΚΚΕ, που έχει τεράστιες δυνατότητες πολιτικής ανάλυσης να σκεφτεί μαρξιστικά και να πράξει τα δέοντα, καθώς το ΚΚΕ και, κατά κυριολεξία, οι αγνοί άδολοι κομμουνιστές αγωνιστές, είναι πραγματικά ενεργό κομμάτι των αγώνων και εκφραστές των αγωνιών του λαού και της εργαζόμενης κοινωνίας.

ΣΤ. Η ΕΥΡΩΠΗ

Η περαιτέρω άνοδος της δεξιάς και της ακροδεξιάς στην Ευρώπη είναι γεγονός και αποτέλεσμα τεσσάρων (4) βασικών παραγόντων:

- Της συνεχούς πολυετούς και πολυποίκιλης πλύσης εγκεφάλου από τους οπαδούς και τα κέντρα εξουσίας της συντήρησης και του νεοφιλελευθερισμού (εννοώ και την σοσιαλδημοκρατία).

- Του μοντέλου της παγκοσμιοποίησης που οδήγησε σε παραγωγική απαξίωση την Ευρώπη και τους κατοίκους της, με αποτέλεσμα την ατομικιστική θεώρηση και αναζήτηση λύσεων για τις βιοτικές τους ανάγκες.

- Της σοσιαλδημοκρατίας που προπαγάνδισε τις λογικές του νεοφιλελευθερισμού και ήταν αυτή που κατά κύριο λόγο μετά το Μάαστριχτ εφάρμοσε το μοντέλο του. Ετσι όταν οι πολίτες αντιλαμβάνονται την απαξίωσή τους έρχονται στο μυαλό τους οι μέρες της «σοσιαλδημοκρατίας του Μάαστριχτ».

- Της σοσιαλδημοκρατίας και της ευρύτερης αριστεράς που απέτυχε καν να δημιουργήσει ένα πειστικό μοντέλο κοινωνικής ζωής και προπαγάνδισε με πάθος το νεοφιλελευθερισμό και σήμερα όχι μόνο απέχει από την κριτική της αποτυχίας του νεοφιλελευθερισμού και του καπιταλισμού, αλλά και στηρίζει τις δομές του.

Δεσμευόμενος να γράψω στο άμεσο μέλλον εκτενέστερα για το μοντέλο της σοσιαλδημοκρατίας και της Ευρώπης, όπως αυτά αφέθηκαν ή ορίστηκαν να εφαρμοστούν θέλω να επισημάνω ότι οι εκλογές αυτές ήταν ο θάνατος της σοσιαλδημοκρατίας και του σοσιαλφιλελευθερισμού σε όλη την Ευρώπη. Ο κύκλος έκλεισε. Αυτή η οπτική του συμβιβασμού δεν πρόκειται ποτέ να επανέλθει στο προσκήνιο και καλό θα είναι να μην επανέλθει. Ελάχιστα κόμματα, στην πραγματικότητα αυτά που η κοινωνική τους βάση δεν ήταν ποτέ σοσιαλδημοκρατική, αλλά περισσότερο σοσιαλιστική (όπως το ΠΑΣΟΚ), κατάφεραν να επιβιώσουν και να αυξήσουν τα ποσοστά τους. Τα έσωσε η διαφοροποίησή τους, έστω και εάν δεν ήταν έντονη και ιδιαίτερα σαφής και κυρίως η ιστορική κοινωνική μνήμη.

Οι κοινωνιστές πολίτες της Ευρώπης ανακάλυψαν ή ένοιωσαν με την οικονομική κρίση ότι οι σοσιαλδημοκράτες, ενώ όφειλαν να φυλάττουν τις κοινωνικές Θερμοπύλες συναγελάζονταν και συνταυτίζονταν με τον κοινωνικό εχθρό, έχοντας παραδώσει ανθρώπους και κοινωνίες στην εκμετάλλευση και την εξουσία της οικονομικής ολιγαρχίας. Τιμώρησαν λοιπόν τους «φρουρούς» που παρασπόνδησαν, αφού ο στρατός της αυτοκρατορίας κατέλαβε τον τόπο τους και μόνο αυτό έχουν πλέον την εξουσία να πράξουν. Είναι γνωστό ότι την προδοσία πολλοί αγάπησαν, αλλά τον προδότη ουδείς.

Ζ. ΑΠΟΧΗ

Συνολική νικήτρια και «1^ο κόμμα» σε όλη την Ευρώπη ήταν η αποχή.

Πάντα υποκειμενική και προσωποπαγής, ακόμα και ως λάθος επιλογή, η νίκη της αποχής δείχνει τα αδιέξοδα: ατομικά, κοινωνικά, πολιτικά. Από την πολιτειακή αυτοκρατορική και αντιδημοκρατική εικόνα της Ε.Ε., στο αποτυχημένο και ολέθριο για τους λαούς και τις κοινωνίες μοντέλο της παγκοσμιοποίησης και του δήθεν ελεύθερου ανταγωνισμού, από τις κυβερνήσεις μαριονέτες του μεγάλου κεφαλαίου μέχρι την απόλυτη εξουσία του επί των ανθρώπων και τη νεοδουλεία που επιβάλλει, από την αναξιοπιστία, αυτοαπαξίωση και ανυπαρξία της πολιτικής και των πολιτικών προσώπων μέχρι την ταύτιση πολιτικών απόψεων μεταξύ των κομμάτων, είναι σαφές ότι οι Ευρωπαίοι απείχαν διότι πίστεψαν ότι η ψήφος τους δεν είχε καμία ιδιαίτερη σημασία πολιτειακά και πολιτικά. Ανέλυσα στην αρχή την ήσσονα ουσία της «ψήφου για το Ευρωκοινοβούλιο» και η παρουσία ή η απουσία των ψηφοφόρων είναι ανάλογη της αξίας της ψήφου και της θεσμικής «δημοκρατίας», που απουσιάζει επιδεικτικά από την Ε.Ε. .

Στην Ελλάδα το ποσοστό της αποχής είναι μεγάλο μα όχι βέβαιο. Οι εκλογικοί κατάλογοι έχουν να αναθεωρηθούν από το 2001 και στα χρόνια που μεσολάβησαν πολλοί συνάνθρωποί μας δεν βρίσκονται ανάμεσά μας.

Η αποχή των υπολοίπων, ακόμα και εάν αποτελεί στην ουσία της και για πολλούς έντονα πολιτική πράξη δεν δύναται να επιφέρει ουσιώδη αποτελέσματα. Θα γίνω σκληρός και θα πω ότι οι πολιτικοί μας κυρίως οι ατομιστές συντηρητικοί (κάθε κόμματος) νοιώθουν να έχουν ποιμαντορική ιδιότητα και το μόνο που απασχολεί τους περισσότερους είναι να έχουν την «εργολαβία» της φροντίδας της στάνης, ασχέτως εάν τους λείπουν πρόβατα … . Δεν τους ενδιαφέρει το περιεχόμενο και το βάθος, αλλά η δική τους επιβεβαίωση και ας έρχεται ακόμα και από ένα ελάχιστο εκλογικό κοινωνικό σώμα.

Το ζητούμενο παραμένει για την Ελλάδα και όλη την Ευρώπη, η έκφραση και ικανοποίηση των αναγκών των ανθρώπων και των κοινωνιών μέσα από το κριτήριο της ισότητας. Αυτό πρέπει να προβληθεί και να έλθει σύντομα με συγκεκριμένες και σαφείς πολιτικές, αλλιώς το φάντασμα του εθνικοπαγούς φασισμού, που εμφανίζεται σε κάθε περίοδο κρίσης, είναι βέβαιο ότι θα επανέλθει καθώς εξυπηρετεί απόλυτα το σκοτάδι της παγκόσμιας αυτοκρατορίας των οικονομικών συμφερόντων.

Η. Εν κατακλείδι

Το συμπέρασμα είναι απότοκο μιας απλής στην ουσία της ανάλυσης. Το συμπέρασμα εκφράζει την πραγματικότητα του καθενός και της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης της Ευρώπης. Εκφράζει τις εξαρτήσεις και τις αγωνίες που γεννά η ανάγκη κάλυψης των βιοτικών αναγκών των ανθρώπων, τις κοινωνικές ανισότητες που έχουν δημιουργήσει οι κοινωνίες πυραμίδες και το «θέσφατο» της καπιταλιστικής ιδεολογίας, που θέλει τους ανθρώπους υποχείρια των αναγκών, αγωνιζόμενα οπορτουνιστικά και κομφορμιστικά για ανέλιξη. Εκφράζει όμως και την άρνηση για μία Ευρώπη – αυτοκρατορία εξουσίας των λίγων αλλά και την συνειδητή πολύπλευρη αποχαύνωση που αυτή επιβάλλει. Εκφράζει, τέλος, την απαξίωση της κιβδηλείας, όπως αυτή δομήθηκε τις τελευταίες κυρίως δεκαετίες στο πρόσωπο της σοσιαλδημοκρατίας και του σοσιαλφιλελευθερισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι, τόσο το «Λαϊκό Ευρωπαϊκό Κόμμα», όσο και το «Σοσιαλιστικό Ευρωπαϊκό Κόμμα» έθεσαν ως στόχο μια «κοινωνική οικονομία της αγοράς» !!!, όρος πραγματικά αδόκιμος, αδύνατος να εκφράσει τις ανάγκες των ανθρώπων και των κοινωνιών και χαρακτηριστικός της υποδούλωσης των ανθρώπων και των κοινωνιών, στους ελάχιστους ισχυρούς που ορίζουν και ελέγχουν την «αγορά».

==============================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"