Εξ όνυχος τον λέοντα

Tου Πασχου Μανδραβελη kathimerini

Tις δύο τελευταίες μέρες ακούγονται για το νέο υπουργικό συμβούλιο τα μύρια όσα και τα ακριβώς αντίθετά τους. Για κάθε υπουργό κυκλοφορούν στα δημοσιογραφικά γραφεία τρία πράγματα: «Είναι εξαιρετικός και θα προσφέρει», «είναι κακός και θα γίνει επικίνδυνος», «είναι ουδέτερος, δεν θα προσθέσει και δεν θα αφαιρέσει τίποτε».

Η αλήθεια είναι ότι οι κρίσεις είναι υποκειμενικές και θα ελεγχθούν για την αλήθεια τους στο μέλλον. Ομως, τώρα, είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένο να μιλήσει κανείς για την μελλοντική απόδοση του νέου υπουργικού συμβουλίου. Οποιοσδήποτε έχει ασχοληθεί με διοίκηση ξέρει ότι μια ομάδα ανθρώπων είναι ένα χαοτικό σύστημα: μπορεί κάποιος να επιλέξει τους καλύτερους, αλλά να μη δέσει η χημεία και να αποτύχει η ομάδα.

Μπορεί να διαλέξει μέτριους και να υπάρξει ομαδική δουλειά και, τελικά, μια ανέλπιστη επιτυχία. Αλλες φορές το πέταγμα μιας πεταλούδας σε ένα υπουργείο μπορεί να δημιουργήσει θύελλα δύο χρόνια αργότερα (π.χ. Βατοπέδι). Επομένως, κανείς δεν μπορεί να πει αντικειμενικά αν έχουμε ένα «καλό» ή ένα «κακό υπουργικό συμβούλιο».

Αυτό που μπορεί (αντικειμενικά πάντα) κάποιος να πει είναι ότι έχουμε ένα «μικρό υπουργικό συμβούλιο». Από 49 υπουργούς (συν τους εκατοντάδες παρατρεχάμενους) έχουμε 37 υπουργούς (και καλά είναι να τους ελέγχουμε διαρκώς για τον αριθμό των παρατρεχάμενων που έχουν).

Κάποιοι είπαν ότι το νέο κυβερνητικό σχήμα θα μπορούσε να είναι και μικρότερο. Να συμφωνήσουμε ότι ο στόχος κάθε οραματιστή πολίτη είναι μια κοινωνία με μηδενικό αριθμό υπουργών. Ολοι πρέπει να ονειρευόμαστε μια τέτοια κοινωνία, αλλά προς το παρόν πρέπει να κάνουμε συγκρίσεις στο επίπεδο του πραγματικού.

Πολλοί υποσχέθηκαν μικρότερο υπουργικό συμβούλιο, αλλά τώρα το έχουμε.

Δεύτερον: πολλοί υποσχέθηκαν μικρότερο κράτος, αλλά δεν τόλμησαν –έστω, για ένα συμβολικό γινάτι!– να καταργήσουν δύο άδεια κελύφη διοικητικών μηχανισμών, κατ’ ευφημισμόν «υπουργείων». Μιλάμε για τα «υπουργεία» Μακεδονίας - Θράκης και Αιγαίου. Αυτά δεν είχαν καμία αρμοδιότητα· χρησίμευαν μόνο να λένε κάποιοι πικραμένοι Βορειοελλαδίτες ή νησιώτες βουλευτές ότι έγιναν υπουργοί και χρησιμοποιούνταν μόνο σαν Ντίσνεϊλαντ για διαδηλώσεις: αντί να κάνουν την επανάσταση οι πικραμένοι της Βορείου Ελλάδος στην Αθήνα, εκτονώνονταν έξω από το ΥΜΑΘ και ξεμπερδεύαμε όλοι.

Να συμφωνήσουμε ότι δεν έγινε κανένα φιλελεύθερο θαύμα ούτε η συμβολή του κράτους στο ΑΕΠ θα μειωθεί σημαντικά με την κατάργηση αυτών των δύο «υπουργείων». Θα πρέπει όμως να συμφωνήσουμε ότι πολλοί υποσχέθηκαν την κατάργηση, αλλά τώρα γίνεται. Εξαφανίστηκε ένας αναχρονισμός της ελληνικής πολιτείας και όχι χωρίς πολιτικό κόστος. Πολλοί συντοπίτες μου Μακεδόνες, ήθελαν το «υπουργείο» τους· έστω για διακοσμητικούς λόγους.

Η αλήθεια είναι ότι με τους πολιτικούς έχουμε καεί πολλάκις στον χυλό και πράττουμε πολύ σωστά τώρα να φυσάμε το γιαούρτι. Η αλήθεια επίσης είναι ότι το ολιγομελές κυβερνητικό σχήμα και η κατάργηση χρόνιων κυβερνητικών αναχρονισμών είναι σταγόνα στον ωκεανό των προβλημάτων που έχει η χώρα. Εξίσου αλήθεια όμως είναι το γεγονός ότι σ’ αυτή την πρώτη φάση οι υποσχέσεις γίνονται πραγματικότητα. Εστω στα ελάσσονα ζητήματα – όπως είναι η κατάργηση δύο υπουργείων. Αλλά πάλι... Αν ήταν τόσο ελάσσονα, γιατί δεν είχαν γίνει πράξη μέχρι σήμερα;

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"