Η γλώσσα και η θρησκεία χωρίζουν τους λαούς, το αμοιβαίο δούναι και λαβείν τους ενώνει

Μάθανε πως άρρωστήσαμε, πλακώσανε και οι φίλοι ή λες να  αρχίσουμε να ανταλλάσσουμε γλώσσα με θρησκεία;

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

«Άλλο το «φαίνεσθαι», άλλο το «είναι». Το «φαίνεσθαι» παρουσιάζει κίνηση, δυναμισμό, η φύση του εξαρτάται από τη θέση του παρατηρητή και τη μεταβολή του χρόνου, ενώ το «είναι» παραμένει συμπαγές και ενεργό, βιώνοντας ακλόνητο τον ρου της ιστορίας.

Η πρόταση αυτή που θα μπορούσε να ανήκει στον Παρμενίδη, τον θεωρούμενο πνευματικό πατέρα του Πλάτωνα αλλά και του Αριστοτέλη (άσχετα με το πόσο τον κατάλαβαν), έχει μεγάλη σημασία στη φυσική, στη φύση και τη συμπεριφορά μας.

Η ιστορία είναι ένα μη αντιστρεπτό φαινόμενο που παραθέτει τη ζωή σε κύκλους. Οι κύκλοι φτιάχνουν σπείρωμα και το σπείρωμα νέους κύκλους, και η ιστορία αρχίζει πάλι από την αρχή με νέα δόγματα από παλιές ιδέες.

Οι κύκλοι της ιστορίας δείχνουν ότι το Αιγαίο υπήρξε αρχέγονος πόλος έλξης των ανθρώπινων ομάδων, ειδικά εκ της βαθιάς Ασίας, πολύ πριν από την εποχή των λεγόμενων Τρώων, Φρυγών, Λύκιων, Λυδών, αλλά και Μηδων, Περσών και των άρτι αφιχθέντων Οθμανλήδων, δηλαδή της φυλής του Οθμάν των Τούρκων.

«Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», είπαν κάποτε οι αναρχικοί σε μια σύρραξη που κόντεψε να γίνει για πετρέλαιο μεταξύ μας, εμάς των παλαιών και εσάς των νεοαφιχθέντων που το καλοβλέπετε ως χώρο ζωτικό, πλούτο ορυκτό και θεωρητική συνέχεια της ακτογραμμής σας.

«Τα νησιά του Αιγαίου ανήκουν στους κατοίκους τους», λένε οι πιο συντηρητικοί από εμάς. Και αν κάτι μας χωρίζει, αλλά και μας ενώνει όπως λέτε εσείς, δεν είναι μόνο το Αιγαίο, αλλά και η Κωνσταντινούπολη ή επιτυχέστερα ο Βόσπορος, για να μη ξεφύγουμε από τα νερά μας. Γιατί όχι;

Η πολιτικά αφανής αλλά πολιτιστικά εμφανής μονοκρατορία των Ελλήνων, επήλθε από τους λεγόμενους Ίωνες Αιγαιάτες, τους «Γιουνάνιδες» όπως τους λέτε εσείς, αναγνωρίζοντας εμμέσως πλην σαφώς ότι το Αιγαίο είναι θάλασσα «Γιουνανιστάν». Νομίζω;

Εάν ήμουν νησιώτης Αιγαιάτης, αλλά είμαι Ίωνας παράλιος - το ίδιο κάνει - θα προτιμούσα αν πρέπει να πετάνε πολεμικά αεροπλάνα πάνω από τον τόπο μου να έχουν σύμβολο το μπλε της θάλασσας και το άσπρο του ουρανού και με ένα σαν σταυρό αστέρι και όχι το κόκκινο του αίματος και της ημισελήνου με κυρίαρχο ένα αστέρα που τον είχαν οι νομαδικοί λαοί για να τους δείχνει στη νυχτιά το δρόμο.

Και αν αρμόζει μια λαλιά ν’ ακούγεται στα βράχια του Αιγαίου, δεν ταιριάζει με πολλά «ου», όπως αυτή από τα βάθη της Ασίας. Δεν συνάδει, κοινώς δεν τραγουδά (άδει) μαζί με την ... λεπτότητα των χειρισμών και τρόπων, δεν ταιριάζει κοινώς δεν ζει ως ταίρι με την ευαισθησία του συστήματος και την κουλτούρα αυτού του τόπου.

Παραταύτα, υπάρχει μια πραγματικότητα, είμαστε στο κρεβάτι ηλικιωμένοι από εγκαύματα κι εσείς δίπλα μας ακμαίοι και πιο νέοι.

Ήρθατε, καθώς λέτε να μας βοηθήσετε, ως καλοί γείτονες και φίλοι. Σας ευχαριστούμε πολύ για αυτό, η ζωή πράγματι είναι αλληλοεμπλεκόμενη, ένα αλισβερίσι, αλλά η ιστορία υφαίνει του ιστού της τη ροή πάντα κατά τον ίδιο τρόπο.

Πάρτε λοιπόν ως δώρο κάτι από τη γλώσσα μας να πάρουμε από τη θρησκεία σας, το ρίχνω στο τραπέζι.

Η γλώσσα και η θρησκεία χωρίζουν τους λαούς, το αμοιβαίο δούναι και λαβείν τους ενώνει.

  Το γεγονός αυτό, της ανταλλαγής των τρόπων και των ιδεών, έχει συμβεί πολλές φορές΄ ιστορικά από την εποχή του Μήδα και του Κροίσου, των Φρύγων και των Λυδών, που εισήγαγαν τη γλώσσα μας και μας έδωσαν την Κυβέλη και την Εκάτη.

Δεν μας ταιριάζει βεβαίως ο Αλλάχ, παραπέμπει κατ’ εμάς στο «αχ και βαχ» της ταλαιπωρίας, που αντίκειται στην Απολλώνια και Διονυσιακή καταβολή μας, ενώ η λέξη «Θεός» είναι θαρρώ η έκφανση της «θέας και του θέλω».

Εν πάσει περιπτώσει, όποιος κατέχει τη γλώσσα κατέχει και τους θεούς, ενώ όποιος κατέχει τους θεούς κατέχεται από τη γλώσσα. Λεπτές διαφορές, χειρισμοί Ιωνικοί, όμως με τόση τάση για αλήθεια, και αυτό ειλικρινώς συμφέρει και τους δυο μας.

Η αλήθεια, είπε ο Σοπενχάουερ, έχει τρία σκαλοπάτια: Πρώτον, θεωρείται τρελλή-γελοία΄ δεύτερον, αντιμετωπίζει σφοδρή αντίσταση΄ τρίτον, καθιερώνεται ως προφανής.

Πάρτε γλώσσα - παίρνουμε θρησκεία. Ούτως ή άλλως δεν έχουμε το θεό μας, έχουμε όμως την τάση για Ζεύξη, Δυισμό, συνύπαρξη, κατανόηση, αλήθεια.

Η δουλειά θαρρώ πως πρέπει να γίνει σταδιακά, εκκινώντας από την παιδεία. Να οριστούν τα Ελληνικά ως δεύτερη γλώσσα στη μάθηση των Τούρκων και ο Μωαμεθανισμός ως δεύτερη θρησκεία στη μάθηση των Ελλήνων.

Να βάλουμε πρώτα το νερό στο αυλάκι και μετά βλέπουμε. Πιστεύω ότι δε χάνουμε τίποτα, αποτελεί μια ιστορικά διαμορφωμένη λύση συνύπαρξης και τίμια συνδιαλλαγή.

Ο Τούρκος υπήρξε πρώτα Μωαμεθανός και μετά Τούρκος, ο ΄Ελληνας υπήρξε πρώτα Έλληνας και μετά Χριστιανός. 

Επομένως, μας συμφέρει η συνέργεια αμφότερους και η παντρειά στην Κύπρο.

Αυτές είναι κυμαίνουσες καταβολές, τους αντίθετους αυτών φοβούμαι, αυτούς που λέγονται «ακραιφνείς» τους θεωρούμενους καθαρούς καρβουνιαρέους, οι οποίοι μη συνδιαλεγόμενοι αποτρέπουν τη ζεύξη των θρησκευτικών, φιλοσοφικών κι επιστημονικών ρευμάτων.

Την ιδέα αυτή, του μεταξύ μας δούναι και λαβείν, βασική αρχή της φύσης, την καταθέτω για ούζο και μεζέ, και αν στο κρεβάτι άρρωστος από Ελλάδα, σηκώνω πρώτος το ποτήρι για σπονδή, βάζοντας το κεφάλι μου σαν τον Δικαιόπολι, στον πάγκο του χασάπη.

Ευοί - ευάν καρντάση μου, στο δρόμο του σατυρικού δράματος, τον αναλογούντα, με τις μάσκες, όπου παραπέμπουν στον κόσμο ως φαινόμενο και ως απόκρυφη ουσία.

Υ.Γ. Μεταξύ μας, δεν λένε «ήλθα να βοηθήσω για να μη φτάσει η φωτιά σπίτι μου», είναι άκομψο. Είναι αρκετό το «ήλθα να βοηθήσω». Δημιουργεί συναίσθημα. Δεν χρειάζεται η δικαιολογία, επιφέρει την αμφιβολία. Το συναίσθημα στον τόπο μας είναι η ουσία. Και αυτό, το παράγει η καρδιά. Η καρδιά στα δύσκολα είναι που μετράει. Και όταν στο χάος υπάρξει η καρδιά, το μαύρο-κόκκινο σύννεφο ενός καινοφανούς το διαλύει ένα, σαν ασπρογάλαζος σταυρός, αστέρι. Καληνύχτα, έχουμε και κοινά γονίδια, το ξέρεις…

Αυτά θα έγραφα στον καρντάση τον Εβρέν, τον Οζάλ, τον Ερντογάν, όπως τέλος πάντων τον γείτονα τον λένε.

==========================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"