Απάντηση σε βαθυστόχαστους αναλυτές περί του Παλαιστινιακού και της συμφέρουσας θέσης της Ελλάδας

        του Σωτήρη Γλυκοφρύδη       

      Οι περισσότερες αναλύσεις περί της συμφέρουσας πολιτικής συμπεριφοράς δεν λαμβάνουν κάτι βασικό υπόψη τους, το περί δικαίου αίσθημα των λαών. 

Δεν υπολογίζουν κάποιο σημαντικό παράγοντα που εκτρέπει το σύστημα, τον άρρητο αριθμό που οδηγεί τη λογική στην απροσδιοριστία. 

Δεν μαθαίνουν από κάτι επαναληπτικά διδακτικό, τον ρου της ιστορίας. Όσοι λαοί πήγαν κόντρα στην ηθική τάξη και το όποιο δίκαιο, όσοι στέρησαν το δικαίωμα σε άλλους να μπορούν να κοιτούν ελεύθερα τα αστέρια, δεν τους αξίζει να λέγονται ανθρώπινες ομάδες ή λαοί. 

      Στο θέμα μας, «Έλληνες και Γάζα». θαρρώ πως οι βαθυστόχαστες αναλύσεις δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να προσδίδουν πρόσκαιρα οφέλη με αντίτιμο σκληρό που θα το πληρώσουν τα παιδιά μας. Ως κόστος ζωής, που επέρχεται από την έλλειψη της αρετής, το ξεχαρβάλιασμα αυτού που μας απόμεινε, το φως της καρδιάς να οδηγεί τη βούληση και την ελπίδα. ...

      Πάμε  στο «Παλαιστινιακό»: Από πότε άρχισε; Επί Μωυσή, όταν οι εγκαθίστανται στη γη της Χαναάν, που είχε γίνει Παλαιστίνη. Δεν εξετάζω οι εκατέρωθεν άποικοι από πού ήταν, ούτε γιατί εγκαταστάθηκαν εκεί, αυτά είναι γραφτά στην ιστορία. Εξετάζω το Παλαιστινιακό. «Αλληλούια» ακούστηκε λοιπόν με την κραυγή της νίκης των Ισραέλ στον ποταμό Κισών, από τον κλασικό αλ-αλ- αγμό των νομάδων εισβολέων που με την προσθήκη του θεού Γιαχβέ σηματοδοτεί την αρχή του άλυτου Παλαιστινιακού προβλήματος, για να ξέρουμε τι λέμε όταν ψέλνουμε στην εκκλησία. 

            Το Παλαιστινιακό πέρασε φάσεις, επί Χαλδαίων, επί Ρωμαίων, έως την πρόσφατη μεταπολεμική περίοδο, που οι Άγγλοι αποφασίζουν να εγκαταστήσουν τους σιωνιστές στην Παλαιστίνη, η οποία ως χώρα -επιχείρηση, δεν τους απέδιδε. 

Δίνοντας στους διασκορπισμένους πλάνητες της γης δώρο κάτι λίγο παραπάνω από τη μισή χώρα. Τώρα έχουν φτάσει να κατέχουν περί το 85% περίπου, διασκορπίζοντας τους Παλαιστίνιους σε θύλακες, πρόσφυγες εντός και εκτός της γης της γέννησής τους. 

Είναι ή δεν είναι έτσι; Είναι ηθικό αυτό; Ρωτάμε τους συμφεροντολόγους περισπούδαστους αναλυτές, οι οποίοι εφαρμόζοντας την στεγνή αριστοτελική λογική «τα πάντα προς συμφέρον σε κουτάκια» ξεχνούν πως όταν ο Αριστοτέλης σχεδίαζε τον πρακτικό ωφελισμό στην Αθήνα, ο Αλέξανδρος στην Όπη του τον έφτυνε στα μούτρα. 

  Πάμε παρακάτω: Η Γάζα είναι το μεγαλύτερο γκέτο που έφτιαξαν ποτέ οι άνθρωποι, οι οποίοι μάλιστα ζήσανε σε γκέτο, προς ανθρώπους που δεν συνέτειναν σε αυτό. Αυτό αναφέρει η ιστορία, και το περί δικαίου αίσθημα επίσης λέει, πως, όποιος πήγε κόντρα στο κοινό αίσθημα των λαών, το πλήρωσε με εκατόμβες ή θα το πληρώσει με την αποκάλυψη, αφήνοντας τόσα κόκαλα στη γη όσα δεν χώρεσε η περιγραφή του Ιωάννη και του Ιεζεκιήλ. 

      Επίσης, η κοινή λογική λέει ότι η ανθρωπιά δεν γνωρίζει χρώματα, πατρίδα, θρησκεία, γένη και φυλές, παρά μόνο τον άνθρωπο ως αξιοπρεπή οντότητα. Αναγνωρίζει ως εκ τούτου το δικαίωμα σε κάθε άνθρωπο να ζει με αξιοπρέπεια, να μπορεί να ερωτεύεται, να κάνει όνειρα στη μοναξιά του, να παράγει τους απογόνους του αδέσμευτα και να κλείνει τελικά τα μάτια του εν ηρεμία. Το δικαίωμα της αξιοπρέπειας της ζωής του έρωτα και του θανάτου είναι αναφαίρετη τριαδικότητα στη θεώρηση επί της γης. 

      Στο προκείμενο: Λένε πολλοί ότι αλλάζει η γεωστρατηγική της Μεσογείου λόγω νέας φάσης του Εβραϊκού προβλήματος. 

Σημείωση: 
βλέπε σχετικό,  "Στο μικροσκόπιο των bloggers τα "Έργα και οι Ημέρες" του καθηγητή Μάζη"
 
Συμπαθώ και σέβομαι τον Εβραϊκό λαό, δεν συμπαθώ όμως και δεν σέβομαι την άδικη μεθοδολογία. 

Η πολιτική της μεθοδολογίας του εβραϊκού λόμπυ και της εκάστοτε ηγεσίας του λέγεται «κεφαλοκλείδωμα». Κεφαλοκλείδωμα στους λαούς στη χώρα των οποίων εγκαθίστανται, για να γίνει πράξη η αυτοεκπληρούμενη προφητεία με την οποία διατρέφονται απο παιδιά, ότι ο Εβραϊκός λαός είναι ο περιούσιος. Αυτό όμως που δεν αναφέρεται στην εκπαίδευσή τους, ως μέλαινα αξία μαύρη προς αποφυγήν, είναι ότι ο θρησκευτικός ρατσισμός είναι η χειρότερη μορφή ρατσισμού. 

      Ασχέτως τούτου και παραβλέποντας το γεγονός του ανώτερου ή του κατώτερου θεού πατέρα, που διαχωρίζει τα παιδιά του, στην περίπτωση της Γάζας ποιος είναι ο επιτιθέμενος που γκετοποιεί και ποιος ο αμυνόμενος που τρομοκρατώντας τον επιτιθέμενο που τον τρομοκρατεί βαφτίζεται ότι είναι ως τρομοκράτης; 

Εδώ χάθηκε η έννοια του τρομοκράτη και του τρομοκρατημένου. Γιατί αν είναι κάποιος τρομοκράτης σημαίνει ότι κάποιος άλλος είναι τρομοκρατημένος, και εάν ο τρομοκρατημένος είναι ο νικητής, βρίσκεται αυτομάτως ηττημένος. Αλλά μήπως η τρομοκρατία είναι επίφαση για να γενεί κάποιος τρομοκράτης; 

      Παρά  ταύτα, το συμφέρον μας, είπε κάποιος περισπούδαστος αναλυτής, είναι με τους Ισραηλίτες. Εκτιμώ την Αριστοτέλεια λογική, αλλά, επαναλαμβάνω, την εποχή που ο Αριστοτέλης την έχτιζε με επίκεντρο την ωφέλεια, ο Αλέξανδρος του τη γκρέμιζε με κέντρο την καρδιά του. Αυτό σημαίνει ηγέτης, αυτός που επιλέγει τους λαούς, που έχει στο σώμα του πληγές, αυτός που ξέρει να γράφει τους αναλυτές στα κατάστιχα της ιστορίας.

Ηγέτης σημαίνει αυτός που γράφει ιστορία και όχι αυτός που γράφεται από αυτήν. Ερωτώ: Από πού κρίνεται το Αριστοτέλειο συμφέρον; Από το ΔΝΤ, από τη FED, από τους Τούρκους που ο ζοχαδιασμένος Ερντογάν μας ρίχνει λόγω ασυνέπειας και την Αρβανιτιά στην πλάτη, ή από το περί δικαίου αίσθημα ή απο των όποιων βλάκ μπέε το Αλληλούια; 

Προσωπικά, ως απλός πολίτης, γραικός αλλά όχι γραικυλίζων (Έλλην είναι μεγάλη λέξη) προτιμώ να τρώω ξερό ψωμί και να έχω το κεφάλι μου ψηλά, παρά να γεύομαι κάτι καλύτερο και να κοιτάζω την αξιοπρέπειά μου να την εύρω στο ευρώ και κάτω. 

Προτιμώ να φιλοσοφώ μετ’ ευτελείας και άνευ μαλακίας, παρά να φιλοκαλώ με χαμηλή αυτοεκτίμηση έχοντας κερδίσει το παλλάδιο του Αυνάν. Οι ίδιοι οι Ισραηλίτες γνωρίζουν πως δεν θα αντέξουν την πλημμυρίδα των πάσης φύσεως εχθρών, που οι ίδιοι για την ενότητά τους έχουν δημιουργήσει, και ότι θα χάσουνε τελικά τη γη της επαγγελίας ή όποιας Χαναάν, για να ρολάρει ξανά το επαναληπτικό μοτίβο που δομεί την ιστορία. Διότι εάν την κερδίσουν και ζήσουνε ειρηνικά, τότε είναι σίγουρα χαμένοι. 

      Επομένως, βάσει ποιου κριτηρίου το συμφέρον της Ελλάδας είναι με το Ισραήλ, το οποίο αδικοπραγεί κατά την κοινή αντίληψη, ασύστολα; Ένα είναι το κριτήριο, στο οποίο η κυβέρνηση μπορεί να επικαλεστεί για δικαιολογία. Το γνωστό «κεφαλοκλείδωμα». 

Είμαστε, όπως και η Αμερική, μέσα σε ένα γόρδιο δεσμό, από το Ισραήλ για το σιωνισμό «κεφαλοκλειδωμένοι». 

      Ας  βγει τουλάχιστον η κυβέρνηση με κάποιο τρόπο να το πει στο λαό αυτό. Να αρθρωθεί τουλάχιστον η αξιοπρέπεια της δικαιολογίας, αν δεν μπορεί να αρθρώσει το δίκαιο λόγο της αξιοπρέπειας. 

==========================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"