Στις 11 Αυγούστου πριν από 16 χρόνια δολοφονήθηκε ο Τάσος Ισαάκ κατά τη διάρκεια διαδήλωσης κατά της τουρκικής κατοχής της Κύπρου στην περιοχή της «νεκρής ζώνης» στη Δερύνεια Αμμοχώστου.
Στην προσπάθεια του να βοηθήσει έναν συμπατριώτη του, που βρισκόταν σε δυσμενή θέση από τα ανελέητα χτυπήματα των Τούρκων, δέχθηκε επίθεση και έπεσε στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκαν μεγάλος αριθμός Τούρκων και Τουρκοκύπριων αντιδιαδηλωτών, καθώς και μέλη της αστυνομίας του ψευδοκράτους και ξεκίνησαν να τον χτυπούν επανειλημμένα με πέτρες, ρόπαλα, λοστούς. Σαν να έβλεπαν στο πρόσωπό του κάτι επικίνδυνο, κάτι που έπρεπε να σταματήσει να τους απειλεί.. Tον ράπιζαν και τον κλωτσούσαν στο κεφάλι, ώσπου ο Tάσος Iσαάκ άφησε την τελευταία του πνοή, λίγα μέτρα μακριά από την Αμμόχωστο . ...
Ανάλογη τύχη είχε βέβαια και ο ξάδερφός του, Σολωμός Σολωμού, ο οποίος τρεις μέρες αργότερα, την ημέρα της κηδείας του Ισαάκ, οργισμένος κατευθύνθηκε με άλλες ομάδες διαδηλωτών προς το οδόφραγμα, για να αφήσουν λουλούδια στον τόπο της θυσίας του.
Ξαφνικά όρμησε μπροστά από τους διαδηλωτές και ξεφεύγοντας από τα χέρια των κυανόκρανων, πέρασε στην «νεκρή ζώνη» κι ανέβηκε στον ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία, ενώ άλλοι διαδηλωτές προσπαθούσαν να τον αποτρέψουν. Τούρκοι ελεύθεροι σκοπευτές τον πυροβόλησαν δίχως δισταγμό και εκείνος έπεσε νεκρός από σφαίρα στο λαιμό.
Αλλά «δὲν ἁρμόζουν δάκρυα διὰ τοὺς νεκροὺς ἣρωας..»
Άλλωστε είναι βαθιά ριζωμένο στη συνείδηση και την νοοτροπία των Ελλήνων το αίσθημα της δικαιοσύνης και της αυταπάρνησης. Κάθε φορά που απειλούνταν η οικογένεια, η πατρίδα, η ελευθερία τους εξεγείρονταν και είτε κατά μόνας, είτε συσπειρωμένοι δεν δείλιαζαν μπρος στο κίνδυνο και αμύνονταν μέχρις εσχάτων.. Ακόμα και αν αυτό θα τους κόστιζε την ίδια τους τη ζωή.
Όπως είπε και ο μεγάλος ποιητής του έθνους μας, Κωστής Παλαμάς, «τα ζητήματα εθνικής αξιοπρέπειας είναι σαν τα ζητήματα δημόσιας ηθικής».
Αυτό ίσως είχε στο μυαλό του ο βασιλιάς της Σπάρτης, ο γενναίος Λεωνίδας που με 300 άνδρες σήκωσε το βάρος της αναχαίτισης του περσικού κολοσσού, ώστε να μην κυριαρχήσουν αρχικά στην Ελλάδα και έπειτα σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Οι δύο λέξεις που αποκρίθηκε στον Πέρση πρεσβευτή όταν επισκέφθηκε την Σπάρτη με σκοπό να ζητήσει «γη και ύδωρ» αποτυπώνουν το ανυπόταχτον των Ελλήνων που σε αντίθεση με σήμερα δεν παρέδωσαν τίποτε αμαχητί.
Ένα «Μολών λαβέ» αποτέλεσε τον κρότο εκκίνησης μίας εκ των σημαντικότερων μαχών στην παγκόσμια ιστορία, η οποία έμελε να διεξαχθεί στα στενά των Θερμοπυλών στις 14 Αυγούστου 480π.Χ.
Παρά την ηρωική τους ήττα (που δεν θα είχε επέλθει αν δεν πρόδιδε το στενό ο Εφιάλτης) οι 300 Λακεδαιμόνιοι «γίγαντες» υπεράσπισαν μέχρις εσχάτων την πατρίδα και τις οικογένειες τους, προκαλώντας τεράστιες απώλειες στον αντίπαλο στρατό, και κατόρθωσαν το αδύνατον και με το θάρρος τους ενέπνευσαν τις επόμενες γενιές Ελλήνων και ξένων αγωνιστών.
Ο Κωστής Παλαμάς σε ελεύθερη μετάφραση της επιτύμβιας επιγραφής, αφιερωμένης στους πεσόντες των Θερμοπυλών, την οποία έχει συγγράψει ο Σιμωνίδης, αναφέρει: «Ζήσε πατρίδα μας δοξασμένη.. Ξένε αν πατήσεις τα χώματά της, πες της πως μένουμε εδώ πεσμένοι, πιστοί και πάντα στο πρόσταμά της..».
Έτσι και οι Ισαάκ και Σολωμού σαν «σύγχρονοι Λεωνίδες» έπεσαν προασπίζοντας τα ιδανικά του ελληνισμού..
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.