Το ’89 και το ’13: διαφορές και συμπτώσεις

Του Nίκου Κοτζιά

Το βρώμικο ’89 που το αποκάλυψα εκείνο το καλοκαίρι άμεσα, παρά τους τόνους λάσπης που μου ριχνόντουσαν, ήταν μια προσπάθεια να υποταγεί η αριστερά στις βαθύτερες δυνάμεις του συστήματος και να τσακιστεί η λαϊκότητα του ΠΑΣΟΚ. Επρόκειτο για πολιτική προσπάθεια να καταστούν όμηροι των συμφερόντων τους ο λαός και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Στο τέλος, εκείνο που «πέτυχαν» Ολιγαρχία και Διαπλοκή, ήταν να οδηγήσουν τη χώρα σε μια πορεία παρακμής.

Στο επίκεντρο του ’89 υποτίθετο ότι ήταν η κάθαρση. Στην  πραγματικότητα ήταν οι μεγάλες μπίζνες, συχνά βρώμικες, της εποχής: από τις προμήθειες της Ζήμενς, μέχρι την παράνομη εκχώρηση συχνοτήτων καναλιών στους ημέτερους. Οι κρατικοδίαιτες δυνάμεις του συστήματος και η διαπλοκή εμφάνισαν τον εαυτό τους ως δυνάμεις κάθαρσης και φορείς του νέου. Στην πραγματικότητα αναδιάρθρωσαν το σύστημα κυριαρχίας τους, γεννώντας μέγιστα προβλήματα για τον τόπο. Η αριστερά, εκτός λίγων εξαιρέσεων, δεν το κατάλαβε. Οσοι αντιτάχθηκαν υβριστήκαν και κυνηγήθηκαν από όλες τις πλευρές. Σήμερα το σκηνικό είναι διαφορετικό. Οι διαφορές 1989 και 2012 είναι σαφείς και άμεσα αναγνωρίσιμες και για αυτό η αριστερά καλώς πράττει σήμερα όσα πράττει, κάτι που δεν ίσχυε το 1989. Υπάρχει, όμως, , και μια «δομή» που έχει πολλά κοινά με πλευρές του ’89.

Οι διαφορές ανάμεσα στο 1989 και το 2012 συνίστανται στο γεγονός ότι σήμερα ουδείς από το κυρίαρχο σύστημα ενδιαφέρεται να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα το θέλει να παραμείνει υποταγμένο στην μνημονιακή πολιτική και σε πορεία αυτοποιούμενης απαξίωσης. Η διαπλοκή μαζί με την τρόικα, επιπλέον, δίνουν μάχη με χέρια και δόντια προκειμένου να προστατεύσουν την σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και τις πολιτικές που αυτή ακολουθεί.

Το ΠΑΣΟΚ του ’12 είναι ένας απαξιωμένος οργανισμός ο οποίος έχει χάσει την λαϊκότητα και τους δεσμούς του με τα λαϊκά στρώματα. Αυτά τα στρώματα σήμερα το απεχθάνονται .Κύρια Αιτία; Η μνημονιακή πολιτική που επέβαλλε στη χώρα. Αντίθετα τότε, το ’89, ήταν ακόμα ζωντανές οι μνήμες από το κοινωνικό έργο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα της πρώτης του ’81. Όπως, επίσης, από την ενσωμάτωση λαϊκών στρωμάτων στο όλο σύστημα. Παρόλο που η τελευταία έγινε με τρόπο που διεύρυνε τη διαφθορά και την συστημικότητα σειράς στελεχών του. ...

Το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν είναι το τότε ΠΑΣΟΚ. Ούτε, ασφαλώς, ο Βενιζέλος είναι Ανδρέας ή ο Παπακωνσταντίνου Τσοβόλας. Σήμερα, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, κάθε άλλο παρά θυμίζει λαϊκό ηγέτη με κοινωνικό έργο, έστω και ατελές. Δεν καλεί τις λαϊκές μάζες να τον στηρίξουν, αλλά τη διαπλοκή να τον σώσει. Η τελευταία δεν του επιτίθεται κατά κύματα, αλλά τον υπερασπίζεται, χωρίς, ταυτόχρονα, να υποστηρίζει ότι είναι αθώος. Ούτε ο ίδιος δεν κάνει κάτι τέτοιο. Γνωρίζει, εξάλλου, ότι παρανόμως είχε ανοίξει το στικάκι της λίστας Λαγκάρντ. Ότι κακώς δεν το πρωτοκόλλησε. Οι δε δηλώσεις του στα τέλη του Οκτώβρη, όταν έλεγε ότι η λίστα έχει 1991 ονόματα, τον αφήνουν αριθμητικά έκθετο.

Υπάρχει, όμως, και μια θεμελιακή σύμπτωση ανάμεσα στις δύο πολιτικές χρονολογίες που δεν έχει αναδειχτεί επαρκώς. Όπως το ’89, έτσι και σήμερα, οι ξένοι και η ντόπια διαπλοκή, παριστάνουν τους «ιερείς της κάθαρσης». Στόχος τους να ανανεώσουν και να στερεώσουν την εξουσία τους. Να μην χρεωθούν, ως είναι το ορθό, την παρακμή της χώρας. Να βγουν όσο το δυνατό πιο αλώβητοι από την κρίση. Και αυτό είναι το κύριο της σημερινής καμπάνιας τους για «κάθαρση», όπως και το ’89. Η δημοκρατική αντιπολίτευση οφείλει, επιτέλους, να το καταλάβει.

Δημοσιεύθηκε στα EΠΙΚΑΙΡΑ

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"