ΤΟ ΟΡΘΩΣ ΝΟΜΟΘΕΤΕΙΝ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

«Νόμος», εκ του «Νέμω», το οποίον σημαίνει χωρίζω, κατανέμω, διανέμω, αλλά και ποιμαίνω = βοσκώ. Ο Νόμος αρχικώς είχε την έννοιαν της «θεϊκής αποφάσεως», εξ’ ου και ΝΕΜΕΣΙΣ, η οποία νέμει – χωρίζει – μοιράζει - αποδίδει τα πρέποντα στον κάθε έναν. Στην πορεία απέκτησε ηθική χροιά και αξία (άγραφοι Νόμοι) και αρκετά αργότερα πολιτική - κρατική χροιά και αξία (γραπτοί Νόμοι).
Ως «Νόμος» νοείται και μπορεί να θεωρηθεί κάθε πρότασις που έχει καθολική ή μερική ισχύ εντός συγκεκριμένου υποσυνόλου ή και ολοκλήρου του συνόλου μιας κοινωνίας ή ενός κράτους.
Της ιδίας ρίζας είναι και η λέξις «Νομός» = «κομμάτι, τμήμα» και «Νόμισμα» = αυτό το οποίον δια Νόμου αποκτά αξία (Νομιζόμενη - Συμβατική).

Διευκρινίζουμε και διαχωρίζουμε την έννοια του Νόμου όπως περιγράφτηκε, από αυτήν του Φυσικού Νόμου, ο οποίος όμως, στέκεται ως γνώμων αξιολογήσεως των ανθρωπίνων νόμων και μας υποδεικνύει ότι: Οι ανθρώπινοι νόμοι τόσο πιο ισχυροί, εφαρμόσιμοι και σεβαστοί είναι, όσο προσομοιάζουν τους Νόμους της Φύσεως.
Ας δούμε ένα παράδειγμα: Στην Φύσιν δεν μπορεί να αποδοθεί κάτι που δεν υπάρχει. Στον ανθρώπινον – κρατικόν νόμον όμως, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να γίνεται σεβαστόν. ...


Στο έργον του Λουκιανού «Νεκρικοί Διαλόγοι», αναφέρεται ο διάλογος μεταξύ Χάροντος και Μενίππου, όπου ο Χάρων ζητάει από τον νεκρόν Μένιππον τα ναύλα (έναν οβολόν) για να τον περάσει απέναντι στον ποταμόν Αχέροντα. Ο νεκρός δεν έχει να του δώσει και ο Χάρων «χτυπιέται κυριολεκτικώς» για να εισπράξει το εκπληκτικόν ευφυολόγημα «ΟΥΚ ΝΑ ΛΑΒΟΙΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΜΗ ΕΧΟΝΤΟΣ». Αν θέλεις, του λέει, να με πας απέναντι, πήγαινε με, αλλιώς πήγαινε με πίσω! Σκεφθείτε ότι ακόμη και σε αυτήν την εντελώς παράδοξη (αλληγορική προφανώς) συνομιλία, πόσο ισχυρή στέκεται η αδυναμία αποδόσεως του ανυπάρκτου!

Αντιθέτως, παρατηρούμε στην σημερινήν εποχήν «νόμοι ανθρώπινοι;» να απαιτούν φόρους - «νομίσματα» από ανθρώπους είτε προκαταβολικώς, είτε χωρίς να έχουν υπάρξει τα αντίστοιχα εισοδήματα κλπ. κλπ.
Δεν χρειάζεται βεβαίως να αναφερθούμε εκτεταμένως, παρά μόνον ενδεικτικώς, στην απειρία των «ανθρωπίνων νόμων» που καταπατούν κάθε έννοια Δικαίου, Ηθικής Αξίας και Λογικής.
Π.χ. Ο «νόμος» απαιτεί από κάποιον καταστηματάρχην που πωλεί κάποια προϊόντα, να αποδίδει Φ.Π.Α., φόρον εισοδήματος, δημοτικόν φόρον και τέλη, εισφορές ΙΚΑ και ΤΕΒΕ (χωρίς να ληφθούν υπ’ όψιν έξοδα ενοικίου, ρεύματος, τηλεφώνου κλπ. υποχρεώσεων), ενώ περιφερόμενος λαθραίος γυρολόγος πωλεί τα ίδια προϊόντα κάνοντας κάποιους να αναρωτούνται «γιατί είναι φθηνότερα» !!!
Ο «νόμος» παραχωρεί την εθνική μας κυριαρχία στους δανειστές.
Ο «νόμος» δίνει δικαίωμα ψήφου σε αλλοδαπούς και το στερεί από Έλληνες της ομογένειας.
Ο «νόμος» δίνει προκλητικώς υπέρογκον μισθόν εις τους βουλετάς ως και την απαραίτητον ασυλίαν των.
Ο «νόμος» θεωρεί το ύδωρ σαν εμπόρευμα προς ιδιωτικήν εκμετάλλευσιν !!!

Εκκινώντας από και εδραζόμενοι επί, της αρχικής εννοίας του Νόμου, αλλά με μεθόδους συνεχούς ποιοτικής εκπτώσεως και εννοιολογικής διολισθήσεως, σύγχρονοι δημαγωγοί διατείνονται ότι «ο νόμος είναι νόμος και πρέπει να εφαρμοστεί». Διακηρύττουν δε, ότι «ό,τι είναι νόμιμον είναι και ηθικόν!!!;;;» ενώ ισχύει το ακριβώς αντίστροφον, «το ηθικόν πρέπει να είναι νόμιμον» ή αλλιώς «το νόμιμον οφείλει να είναι και ηθικόν (καλοήθες)»
Το σύστημα επί τούτου λοιπόν τονίζει την εφαρμογήν του «νόμου» διχάζοντας τους Πολίτες σε «νομοταγείς» και «μη νομοταγείς».

Όσο όμως τα «αποθεματικά» και οι «αντιστάσεις» λιγοστεύουν τόσο πιο γρήγορα και εύκολα ο «νομοταγής» μεταπίπτει στην θέσιν του «μη νομοταγούς».
Αυτό θα γίνει καλύτερα κατανοητόν αν θεωρήσουμε μία περαιτέρω διαβάθμισιν στην υφιστάμενην νομοθεσίαν. Κάποτε ο Φ.Π.Α ήταν 13% αργότερα πήγε 18% ,19%, 21% και 23%. Ας υποθέσουμε λοιπόν, ότι κάποιος (κατά τα άλλα σοφός νομοθέτης) τον ορίζει στο 33%, 43%, 53%, 63%, 73%, 83%, 93%, 103%, 113% και αργότερα στο 123% ή και 1123%. ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ;;; Θα γίνουν όλοι παράνομοι επειδή κάποιος έτσι το θέλησε; Εκτός εάν κάποιος αντέχει κάτι τόσον δυσβάστακτον αλλά μέχρι πότε;

Προσοχή! Εάν έκαστος Νόμος προέκυπτε μέσω διαβουλεύσεως με Λογικά επιχειρήματα και την απαραίτητον τεκμηρίωσιν και προϋποθέσεις (π.χ. επί του προκειμένου διαφάνεια, ανταποδοτικότητα, κλπ.) τότε ελάχιστοι ή και κανείς δεν θα είχε λόγον να μην τον σεβαστεί.

Έχοντας υπ’ όψιν τα ανωτέρω, συνάγουμε το συμπέρασμα ότι ένας Νόμος ως επί το πλείστον είναι, ή τουλάχιστον οφείλει να είναι, οδηγός / καθοδηγητής («ποιμήν» ας επιτραπεί η έκφρασις, η οποία και δικαιολογείται εκ της μίας εκδοχής της ετυμολογίας της λέξεως) προς την ορθήν κατεύθυνσιν και βάσει αυτού του σκεπτικού μπορούμε να διατυπώσουμε ορισμένους κανόνες.

Βασικοί κανόνες του ορθώς νομοθετείν:
1ον Ο νομοπροτείνων, κατά το μάλλον και νομοθέτης, οφείλει να διατυπώνει νόμους με τέτοιον τρόπον σαν να μην ήταν αυτός ο νομοθέτης. Δηλαδή σαν να δεχόταν την επίδρασι του νόμου χωρίς ο ίδιος να συμμετείχε στην διαμόρφωσί του. (Με ένα απλόν παραπλήσιον παράδειγμα: Όταν δύο άτομα θέλουν να μοιράσουν ένα καρβέλι ψωμί ο ένας το κόβει και ο άλλος διαλέγει, ούτως ώστε αυτός που το κόβει, να το κόψει κατά το δυνατόν δίκαια.)

2ον Ο νόμος πρέπει να διαμορφώνεται και να διατυπώνεται εδραζόμενος (κατά το μέγιστον δυνατόν) σε κριτήρια τα οποία κατά σειράν αξίας είναι:

- το κατά φύσιν, (κατά το μάλλον ορθόν),
- το κατ’ ανάγκην (εξ’ αιτίας της φύσεως της ανάγκης αναγκαστικώς ορθόν ή αναπόφευκτον) και
- το κατά συμφέρον ή σκοπιμότητα (κατά περίπτωσιν ορθόν).

Π..χ. Η νομοθεσία εισαγωγής σε μια σχολή που εδράζεται στο κριτήριον της υψηλότερης βαθμολογίας (αντικειμενικής εννοείται και όχι μέσω μέσου), είναι κατά φύσιν κριτήριον διότι προάγει τον πιο ικανόν, τον πιο γνώστην του αντικειμένου.
Εάν για κάποιον λόγον τώρα, υπάρχει μεγάλη έλλειψις προσωπικού σε έναν τομέα, μπορεί ο νομοθέτης να αλλάξει το κριτήριον και να πει ότι θα μπαίνουν οι δεκαπλάσιοι με απλήν σειράν προτεραιότητος αρκεί να έχουν τελειώσει οποιαδήποτε κατωτέραν σχολήν. Αυτό είναι ένα κατ’ ανάγκην κριτήριον το οποίον μπορεί να ισχύσει για μία ή δύο περιόδους και να καταργηθεί.
Εάν όμως ο νομοθέτης θέσει ως κριτήριον κάτι άσχετον π.χ. το θρήσκευμα; Αυτό είναι κριτήριον σκοπιμότητος και συμφέροντος (τι είδους άραγε; ).
Το παράδειγμα δυστυχώς είναι αληθές και ισχύει, καθώς μπαίνουν στα ΑΕΙ οι μαθητές βάσει συγκεκριμένου θρησκεύματος (του ισλάμ) με βαθμολογία 5 ή 6 όταν οι μη ισλαμιστές μαθητές (Έλληνες) για την ίδια σχολή χρειάζονται 15 ή 16!!!

3ον Ο νόμος (ή σύνολον νόμων) οφείλει να μην εμπερικλείει θεματικώς ασχέτου είδους ή νοηματικού περιεχομένου πράγματα.
Π.χ. Δεν μπορεί σε νόμον περί διασφαλίσεως ποιότητος προϊόντων να υπεισέρχεται ή παρεισφρέει παράγραφος που να αφορά τραπεζικές συναλλαγές. Αν κάτι τέτοιο καθίσταται αναγκαίον και απαραίτητον τότε πρέπει να επισημαίνεται με ειδικήν επισήμανσιν ειδάλλως ευκόλως μπορεί να εκληφθεί ως δόλος.

4ον Ο νόμος οφείλει πρώτα να λαμβάνει υπ’ όψιν τις ιδιαίτερες συνθήκες τόπου και χρόνου ή να τις διαμορφώνει καταλλήλως προ της εφαρμογής του.
Π.χ. Πρώτα διαμορφώνονται χώροι σταθμεύσεως και μετά εφαρμόζεται ο νόμος και οι ποινές περί παρανόμου σταθμεύσεως.
Πρώτα καλλιεργείται το κλίμα επαγγελματικής επιτυχίας και κερδοφορίας των επιχειρήσεων και μετά εφαρμόζεται ο νόμος φορολογήσεως των εσόδων.

.schizas

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"