Τι σημαίνει διαφθορά; Διαφθορά σημαίνει να μετατρέπεις το δημόσιο κεφάλαιο σε προσωπική σου περιουσία!!!

Τι σημαίνει διαφθορά; Διαφθορά σημαίνει να μετατρέπεις το δημόσιο κεφάλαιο σε προσωπική σου περιουσία. Σημαίνει να μετατρέπεις το δημόσιο "πόστο" σου σε εμπορικό "μαγαζί" σου. Να ζητάς δηλαδή χρήματα από τον λαό, για να κάνεις όχι αυτά που πρέπει να κάνεις, αλλά αυτά που θα σε "πληρώσουν" να κάνεις.

Αυτό είναι αντισυνταγματικό, γιατί με την αυθαίρετη οικειοποίηση της δημόσιας περι­ουσίας από την πλευρά κάποιων κοινών εργαζομένων απειλείται ευθέως η ισονομία και η ισοπολιτεία. Απειλείται ευθέως το Σύνταγμα που την διασφαλίζει. Απειλείται το Σύνταγμα με κατάλυση. Όταν λοιπόν ένας γιατρός του νοσοκομείου ή ένας μηχανικός της πολεοδομίας ζητάει "φακελάκι", δεν πραγματοποιεί ένα κοινό οικονομικό έγκλημα. Καταλύει το Σύνταγμα. Διαχωρίζεται από όλους τους υπόλοιπους και περνάει στην απέναντι "μεριά". Ακόμα και ένα χιλιάρικο να ζητήσει, το καταλύει, γιατί διαφοροποιείται από τον κοινό πολίτη εξαιτίας της κοινής μας περιουσίας. Διαφοροποιείται, γιατί εκμεταλλεύεται παρανόμως κάτι το οποίο δεν του ανήκει. Τι κάνει στην πραγματικότητα; Στέκεται στο μέσον της "γέφυρας" και από άγνοια ρισκάρει τη ζωή του για ένα χιλιάρικο. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί χίλιες φορές μπορεί το τραίνο να σταματήσει, αλλά τη μία φορά, που δεν θα σταματήσει, θα την πληρώσει με τη ζωή του. ...

Όταν η διαφθορά τείνει να γίνει γενικό φαινόμενο, σημαίνει ότι απειλείται η κοινωνία. Όταν αυτή η κοινωνία θα φτάσει στα όριά της, κάποιος θα την πληρώσει. Δεν θα την πληρώσουν όλοι, αλλά κάποιος θα την πληρώσει. Για όσο διάστημα η κοινωνία καταφέρνει εύκολα ή δύσκολα να πληρώνει "φακελάκια", πρόβλημα δεν θα υπάρχει. Θα υπάρχουν καταγγελίες, θα υπάρχουν τιμωρίες, συστάσεις και μερικές απολύσεις, αλλά τίποτε παραπάνω. Όταν όμως φτάσουμε στα όρια, κάποιος διεφθαρμένος θα γίνει η "σταγόνα" που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Αυτός θα την πληρώσει. Θα την πληρώσει δικαίως και η ζωή του θα έχει αξία μικρότερη και από ένα χιλιάρικο. Θα έχει αξία μικρότερη από μια τρύπια δεκάρα. Γιατί; Γιατί βρέθηκε εκεί όπου δεν έπρεπε, την ώρα που δεν έπρεπε, να κάνει αυτό που δεν έπρεπε.

Τι έκανε; ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ. Γιατί; Γιατί τόλμησε να συγκρίνει τη ζωή του με εκατομμύρια άλλες και όπως ήταν φυσικό έχασε στη σύγκριση. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί καμία ανθρώπινη ζωή δεν έχει την παραμικρή αξία, όταν λειτουργεί ακυρωτικά για μια ολόκληρη κοινωνία. Ο γιατρός που ζητάει "φακελάκι" σε ένα δημόσιο νοσοκομείο στην ουσία ακυρώνει το έργο εκατομμυρίων ανθρώπων και απειλεί την επιβίωση άλλων τόσων. Γιατί; Γιατί, οικειοποιούμενος το πόστο του και την κρατική περιουσία, ανοίγει τους "ασκούς του Αιόλου". Ενεργοποιεί τα ένστικτα επιβίωσης της κοινωνίας. Ακυρώνει με την πράξη του τα όνειρα εκατομμυρίων Γραικών, που έχυσαν το αίμα τους για να γίνουν Έλληνες σε μια ελεύθερη Ελλάδα. Ακυρώνει με την πράξη του τα όνειρα εκατομμυρίων φτωχών Ελλήνων, που έχυσαν τον ιδρώτα τους για να δημιουργήσουν την κρατική υποδομή στην ελεύθερη Ελλάδα. Ακυρώνει δηλαδή το αίμα και τον κόπο εκατομμυρίων ανθρώπων, που θέλησαν να θυσιαστούν με όλους τους τρόπους για να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά τους.

Όταν ζητάει "φακελάκι" από έναν πολίτη στην ουσία στέκεται ανάμεσα στο "παιδί" και στους καρπούς των κόπων των "πατέρων" του. Οικειοποιείται αυθαίρετα αυτά τα οποία δημιούργησαν με αίμα και κόπο οι προηγούμενοι και τα στερεί από αυτόν που τα δικαιούται. Κάθεται όχι απλά στη μέση της "γέφυρας", αλλά τρέχει αντίθετα με την αμαξοστοιχία. Ο ανθρωπάκος αυτός, που προφανώς "έγλυψε" για να διοριστεί στο δημόσιο, παριστάνει τον ιδιοκτήτη της κοινής μας περιουσίας. Αν τον εκτελέσει επί τόπου ο πολίτης, θα είναι δολοφόνος; Θα είναι αιμοδιψής βάρβαρος, που αξιολόγησε την ανθρώπινη ζωή ίσα με ένα χιλιάρικο; Όχι βέβαια. Αν δεν το κάνει, θα παραβεί την εντολή του Συντάγματος. Τι λέει το Σύνταγμα; Ότι η αμαξο­στοιχία δεν πρέπει να σταματάει για κανέναν λόγο. Όσοι βρίσκονται εκτός της αμαξοστοιχίας βρίσκονται με δική τους ευθύνη εκεί όπου βρίσκονται και θα πληρώσουν αν τολμήσουν να την σταματήσουν. Αυτό λέει το Σύνταγμα.

Επιπλέον τίθεται και θέμα λογικής. Αν δεν το κάνει αυτό ο πολίτης, θα μεταφέρει εξαιτίας της αδυναμίας την "αρρώστια" και στην επόμενη γενιά. Αυτός ο οποίος θα πληρώσει σήμερα "φακελάκι" θ' αναγκάσει και το παιδί του να κάνει το ίδιο αύριο. Η διαφθορά σταματάει μόνον με έναν τρόπο. Μοιάζει με τη γάγγραινα. Απαιτεί ριζική αντιμετώπιση στο διάστημα που αυτό είναι δυνατό, για να μην επεκταθεί. Δεν επεκτείνεται η "γάγγραινα" της διαφθοράς, όταν υπάρχει ο φόβος γι' αυτούς που θα σκεφτούν να το κάνουν. Γι' αυτόν τον λόγο μιλήσαμε για ρώμη της κοινωνίας και τη διαχωρίσαμε από το πολιτισμικό της επίπεδο. Γι' αυτόν τον λόγο είπαμε ότι αποτελεί καθήκον της κοινωνίας να δείχνει επικίνδυνη γι' αυτούς που την απειλούν.

Δεν πρέπει να μπερδεύουμε τη βαρβαρότητα με τη βίαιη καταστολή της συνταγματικής ανομίας. Δεν είναι ούτε βάρβαρος ούτε χασάπης ο γιατρός ο οποίος επιχειρεί ακρωτη­ριασμό για να νικήσει τη γάγγραινα. Είναι θέμα προτεραιότητας. Συμφέρει το σώμα να χάσει ένα μέλος του, παρά να πεθάνει στο σύνολό του. Συμφέρει την κοινωνία ν'  απειλήσει με θάνατο τον έναν διεφθαρμένο, παρά να πεθάνει η ίδια. Η διαφθορά είναι μισητή από το Σύνταγμα και γι' αυτό επιτρέπει ακόμα και τη βίαιη καταστολή της, ακόμα και από τον πιο αναρμόδιο πολίτη. Ως φαινόμενο είναι ευδιάκριτη και δεν χωράει υποκειμενική εκτίμηση.

Υποκειμενικό είναι να κρίνεις κάποιον για την ποιότητα της δουλειάς του ή για τη συμπεριφορά του. Υποκειμενικό δεν υπάρχει όταν κάποιος σου ζητάει "φακελάκι". Ο πιο μεγάλος βλάκας να είσαι, θα το καταλάβεις. Από εκεί και πέρα τα πάντα είναι θέμα τύχης για τον διεφθαρμένο. Κάποιοι πολίτες δεν μπορούν να γίνουν τα "μπράτσα" της κοινωνίας και κάποιοι άλλοι μπορούν. Αν πέσεις στους δεύτερους, δώσε "χαιρετίσματα" στον Πατέρα. Αν πέσεις σε "μηχανοδηγό" που εκείνη την ώρα έχει στην αγκαλιά του το άρρωστο παιδί του και εσύ του ζητάς "φακελάκι", δεν θα σε λυπηθεί ούτε η μάνα σου. Η ζωή σου αξίζει λιγότερο από ένα κατοστάρικο. Είναι καθήκον της κοινωνίας να το δείχνει αυτό συνέχεια, προτού αναγκαστεί να φτάσει στα όρια να πάρει κεφάλια. Είναι καθήκον της κοινωνίας να δείχνει "ξύπνια", προτού αναγκαστεί μέσα στον "ύπνο" της να εκτελεί όποιο παράσιτο βρίσκει μπροστά της. Συμφέρει να δείχνει τη φύση της, προτού κληθεί να την επιβεβαιώσει. Συμφέρει να υπακούει στο Σύνταγμα, προτού ν' αναγκαστεί να αιματοκυλισθεί.

Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης γιατί αυτό το οποίο θα πούμε είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Όταν λέμε ότι το Σύνταγμα επιτρέπει τη βία, δεν πρέπει να πιστεύει κανείς ότι το Σύνταγμα ωθεί προς την αυτοδικία και κατά συνέπεια προς την ζουγκλοποίηση της κοινωνίας. Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Το Σύνταγμα υπηρετεί την τάξη και τον πολιτισμό. Το Σύνταγμα δεν επιτρέπει σε κανέναν ν' ασκήσει βία για το "καλό" του κόσμου. Δεν επιτρέπει τη γέννηση κοινωνικών "Ρομπέν των Δασών". Δεν δίνει δηλαδή την άδεια για να σκοτώνει κάποιος για το "καλό" του κόσμου.

Η έννοια του "καλού" είναι σχετική και ανήκει στη σφαίρα του υποκειμενικού. Η έννοια του "καλού", με την υποκειμενικότητα που τη διακρίνει, ανήκει στη "σφαίρα" της πολιτικής και δεν αφορά το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα δεν επιτρέπει τη βία για λόγους πολιτικής. Δεν αποτελεί αρμοδιότητα του πολίτη να προσδιορίζει μόνος του το "καλό" και να πυροβολεί στο όνομα αυτού του "καλού". Όταν ο πολίτης έχει άλλη αντίληψη περί "καλού", ακολουθεί διαδικασίες διαφορετικές, που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Έχει το δικαίωμα και προβλέπεται μέσα στο Σύνταγμα ο τρόπος για ν' αλλάξει το "καλό" των άλλων με το "καλό" το δικό του. Από τη στιγμή που υπάρχουν αυτές οι διαδικασίες, ο πολίτης δεν έχει το δικαίωμα ν' ασκεί βία στο όνομα του "καλού" που πιστεύει.

Πού επιτρέπεται η βία; Το Σύνταγμα επιτρέπει τη βία μόνον σε περίπτωση που παρα­βιάζεται το ίδιο. Γιατί: Γιατί μόνον αυτό έχει το δικαίωμα να προσδιορίζει με απόλυτο τρόπο το "καλό" της κοινωνίας. Αυτό προσδιορίζει το ελάχιστα "καλό", που δεν πρέπει ποτέ να παραβιάζεται. Το ελάχιστα "καλό", που συμφώνησαν τα μέλη της κοινωνίας να θεωρούν εκ των ουκ άνευ. Το ελάχιστα "καλό", που αποτελεί την υποχρεωτική βάση γι' αυτούς που θα "χτίσουν" πάνω του το πολιτικό "καλό". Αυτό το ελάχιστα "καλό", από τη στιγμή που έχει προσδιοριστεί με νόμους, ανήκει στη σφαίρα του αντικειμενικού. Όποιος το απειλεί, απειλείται με θάνατο. Απλά είναι τα πράγματα. Το Σύνταγμα είναι μια νομική "κατασκευή", που "ανεβάζει" την κοινωνία στο ανώτατο επίπεδο που μπορεί μια δεδομένη στιγμή να "παρακο­λουθήσει" ως σύνολο.

Το ελληνικό Σύνταγμα είναι ένα πάρα πολύ καλό Σύνταγμα και αυτό σημαίνει ότι ανεβάζει την κοινωνία "ψηλά". Τι σημαίνει αυτό; Ότι, αν το παραβιάσεις, αποφασίζεις μόνος σου να το εγκαταλείψεις. Αποφασίζεις μόνος σου να πέσεις από "ψηλά" και αυτό σημαίνει βέβαιο θάνατο σε περίπτωση που θα γίνεις αντιληπτός. Γιατί; Γιατί παραβιάζεις ταυτόχρονα πάρα πολλά δικαιώματα πάρα πολλών ανθρώπων. Ανθρώπων, που εξαιτίας του νόμου στέκονται "ψηλά" και αυτό το δικαίωμα το κατέκτησαν με θυσίες και αίμα. Από εκεί και πέρα τα πάντα είναι θέμα φυσικής. Όταν πέφτεις από μια επταόροφη οικοδομή, σκοτώνεσαι σίγουρα. Δεν σκοτώνεσαι επειδή η οικοδομή είναι κακιά. Σκοτώνεσαι, επειδή αυτή είναι η φύση. Αν μόνος σου αποφάσισες να πηδήξεις από αυτήν, έχουμε αυτοκτονία. Γιατί; Γιατί θα σκοτωθείς σίγουρα, επειδή αγνόησες αυτό το οποίο έπρεπε να γνωρίζεις και προφανώς το αγνοούσες.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το Σύνταγμα. Όσο πιο καλό και δίκαιο είναι, τόσο πιο βίαιο γίνεται όταν παραβιάζεται. Γιατί; Γιατί διατηρεί πάρα πολλούς ανθρώπους πάρα πολύ "ψηλά". Τους διατηρεί σε πείσμα των εχθρών τους, που με βία πρόσφεραν δικαιώματα στους πολλούς. Όταν με τη βία δομήθηκε αυτή η "κατασκευή" που προστατεύει τους πολλούς, ευνόητο είναι ότι βία θα εισπράξει αυτός ο οποίος απειλεί με τις πράξεις του τα επίτευγμά τους. Από εκεί και πέρα τα πάντα είναι θέμα αναλογίας. Όσο πιο "ψηλά" βρίσκεται ο λαός εξαιτίας του Συντάγματός του, τόσο πιο πολύ βία άσκησε απέναντι στους ισχυρούς που τον καθήλωναν στην αθλιότητα επί αιώνες. Εκ των δεδομένων τόσο πιο πολύ βία περιμένει αυτούς που θα το απειλήσουν με κατάλυση.

Δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση αντίφαση αυτό το οποίο είπαμε παραπάνω. Ότι δηλαδή όσο πιο καλό και δίκαιο είναι ένα Σύνταγμα, τόσο πιο βίαιο είναι. Για να το καταλάβει αυτό ο αναγνώστης με τον πιο απόλυτο τρόπο, ας σκεφτεί το εξής απλό. Τα ελάχιστα δικαιώματα των δουλοπάροικων του Μεσαίωνα θα μπορούσαν να περιγραφούν μέσα από έναν συνταγματικό νόμο. Ένα τέτοιο Σύνταγμα όμως δεν μπορεί να είναι βίαιο. Αυτός ο οποίος θα το παραβίαζε ως εξουσία θα απειλούσε ελάχιστα κεκτημένα πολλών ανθρώπων χωρίς δικαιώματα. Κανένας δεν θυσιάζεται ή σκοτώνει στο όνομα ενός ιδεολογήματος που δεν τον εκφράζει και δεν του προσφέρει τίποτε σημαντικό. Κανένας δεν θα ξεσηκωθεί αν κάποιος ισχυρός τιμώρησε με εικοσιπέντε βουρδουλιές έναν δουλοπάροικο, ενώ προβλέπονταν είκοσι για το παράπτωμά του. Ξεσηκωμός υπάρχει όταν κάτι το απάνθρωπο καταργείται με μεγάλους αγώνες και κάποιοι αμετανόητοι το επαναφέρουν αυθαίρετα.

Κάποτε η κοινωνία και η εξουσία θα πρέπει ν' ανοίξει επιτέλους το θέμα της βίας και της τρομοκρατίας και να προσδιορίσει με απόλυτο τρόπο τις έννοιες. Πρέπει να συζητήσουμε επιτέλους εμείς οι πολίτες με την εξουσία για το τι εστί τρομοκρατία και τι ακριβώς δίνει ως δικαίωμα το Σύνταγμα. Για τον γράφοντα τα πράγματα είναι απλά. Πρέπει να επικρατεί τρόμος στη διαχείριση του δημόσιου κεφαλαίου και βέβαια στη διαχείριση της εξουσίας. Έναν τρόμο που θα τον εκφράζει ο κάθε πολίτης ο οποίος θ' αντιλαμβάνεται απειλή για τις κατακτήσεις του. Από εκεί και πέρα η τρομοκρατία, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, είναι τελείως διαφορετικό πράγμα. Ακόμα κι αν αγνοήσουμε το γεγονός ότι η τρομοκρατία τις περισσότερες φορές είναι κατευθυνόμενη από το ίδιο το σύστημα εξουσίας, θα πρέπει κάποτε να διαχωρίσουμε τις έννοιες μεταξύ τους.

Ο τρόμος και το δέος που πρέπει να αισθάνονται οι κρατικοί λειτουργοί κάθε φορά που παραβαίνουν το Σύνταγμα, πρέπει να διαχωριστεί από την έννοια της τρομοκρατίας. Η νόμιμη βία που πρέπει να ασκεί ο πολίτης απέναντι σ' αυτούς που απειλούν το Σύνταγμα, πρέπει να διαχωριστεί από το πολιτικό έγκλημα. Όταν απειλείται το Σύνταγμα, απειλούνται οι πάντες. Δεν απειλούνται μόνον οι Δεξιοί ή οι Αριστεροί. Η υπεράσπισή του ακόμα και με τη βία είναι καθήκον του πολίτη και αυτό δεν είναι τρομοκρατία. Τρομοκρατία είναι μόνον η βία που αφορά την "παραγωγή" πολιτικής. Είτε αυτή η "παραγωγή" ανήκει σε ανθρώπους εκτός του συστήματος εξουσίας είτε ανήκει στο ίδιο το σύστημα. Υπό αυτήν την έννοια η τρομοκρατία είναι απόλυτα αντισυνταγματική και άρα αυτός ο οποίος την ασκεί κινδυνεύσει με θάνατο από τους πολίτες. Για τους ίδιους λόγους και από τους ίδιους ανθρώπους κινδυνεύουν τόσο οι διεφθαρμένοι λειτουργοί όσο και οι αυτόκλητοι "Ρομπέν".

Σήμερα αυτή η συζήτηση δυστυχώς δεν "ανοίγει", με ευθύνη βέβαια της εξουσίας και όχι των πολιτών. Γιατί δεν ανοίγει; Γιατί δεν συμφέρει τους κλέφτες και τους διεφθαρμένους που μας κυβερνούν. Τα άθλια υποκείμενα που μας κυβερνούν. Γιατί; Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς θα έπρεπε να κρεμαστούν στις πλατείες. Εξαιτίας μάλιστα αυτού του φόβου τους - και πάνω στην αγωνία τους να προστατευτούν από τη βίαιη αντίδραση της κοινωνίας - "εισάγουν" περίεργους νόμους από "Μπανανίες". Ο "τρομονόμος" είναι ένας νόμος ο οποίος προέρχεται κατ' ευθείαν από τον Μεσαίωνα, που μαστίζει τις αγγλοσαξονικές κοινωνίες. Είναι ένας νόμος που "παράγει" πολιτική και ως εκ τούτου είναι αντισυνταγματικός. Τι είδους πολιτική "παράγει"; Εκφοβιστική πολιτική, που στόχο έχει να τρομοκρατήσει τους πολίτες και να περιορίσει τα δικαιώματά τους. Να περιορίσει τις αντιδράσεις του λαού και στην ουσία να ακυρώσει τα ένστικτά του, τα οποία καλλιεργεί και διασφαλίζει το Σύνταγμα.

Αυτός ο νόμος έχει ως στόχο να διατηρεί τους διεφθαρμένους και τους αδιάφθορους στο ίδιο "σκάφος" και να τους αντιμετωπίζει με τον ίδιο απόλυτο τρόπο. Έχει ως στόχο να βάλει τους κοινωνικούς ήρωες και τους κοινούς δολοφόνους στον ίδιο παρονομαστή. Απαγορεύει τη χρήση βίας απέναντι στον οποιονδήποτε ό,τι κι αν έχει κάνει. Με τον τρόπο αυτόν επιτρέπει στους κλέφτες να "κρύβονται" από τον νόμο και την κρατική εξουσία και στην ουσία τούς προστατεύει από τα θύματά τους.

Για να καταλάβει κάποιος πόσο μεγάλο είναι το εύρος των συνταγματικών "αποχρώσεων", που μπαίνουν στη λογική του αγγλοσαξονικού "ασπρόμαυρου", αρκεί να σκεφτεί τη σημερινή δίκη της υποτιθέμενης 17 Νοέμβρη. Τα εγκλήματα που της αποδίδονται δεν είναι του ιδίου τύπου μεταξύ τους κι ούτε νομιμοποιούν την εξουσία να πραγματοποιεί εγκλήματα εξίσου σοβαρά στο όνομα της δικαιοσύνης. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Το εξής απλό.

Η 17 Νοέμβρη είναι μια πολυεγκληματική οργάνωση. Ως τέτοια οργάνωση θα πρέπει να κριθεί για το κάθε τύπου έγκλημά της με τον τρόπο που προβλέπει το Σύνταγμα. Για τα κοινά εγκλήματα που πραγματοποίησε, θα πρέπει να κριθεί ως κοινή εγκληματική συμμορία. Για τις ληστείες, τους φόνους απλών εργαζομένων ή άσχετων πολιτών θα πρέπει να κριθεί ως συμμορία δολοφόνων. Για τα πολιτικά εγκλήματα που πραγματοποίησε θα πρέπει ν' αντι­μετωπιστεί ως συμμορία που πραγματοποίησε συνταγματικά εγκλήματα. Οι δολοφονίες του Μπακογιάννη, του Πέτρου, του Σώντερς κλπ. είναι τέτοιου είδους συνταγματικά εγκλήματα. Γι' αυτά τα εγκλήματα που "παρήγαγαν" πολιτική, αγνοώντας το Σύνταγμα, αυτοί οι οποίοι θα κριθούν ένοχοι δικαιούνται τον θάνατο. Δεν είναι δυνατόν μια συμμορία αλητών ν' "αποφασίζει" για το ποιος θα κυβερνήσει τον τόπο. Ο Μητσοτάκης δεν θα γινόταν ποτέ πρωθυπουργός χωρίς τη δολοφονία του Μπακογιάννη. Τον θάνατο αξίζει αυτός ο οποίος με δολοφονίες ενεργοποιεί τα μαζικά ένστικτα του λαού και τον κατευθύνει εκεί όπου θέλει, καταστρατηγώντας κάθε έννοια Συντάγματος.

Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης όλα αυτά τα εγκλήματα μπορούν να εκδικαστούν χωρίς τη βοήθεια των διαφόρων "τρομονόμων'. Το Σύνταγμα δίνει τη δυνατότητα στην εξουσία να τιμωρήσει τους εγκληματίες που πραγματοποίησαν αυτά τα εγκλήματα με τον πιο σκληρό τρόπο. Γιατί άραγε εισήχθηκε αυτός ο νόμος; Για τους λόγους που είπαμε παραπάνω. Τα εγκλήματα της 17 Νοέμβρη δεν είναι όλα όμοια μεταξύ τους. Υπάρχουν εγκλήματα, που δεν είναι τέτοια με βάση το Σύνταγμα. Η δολοφονία του Περατικού είναι ένας φόνος, που με βάση το Σύνταγμα μπορεί και να μην είναι έγκλημα. Αν ισχύουν - κι αυτό μπορεί να κριθεί στο δικαστήριο - αυτά τα οποία του καταλόγιζαν οι φονείς του, τότε τις "δικαιούνταν" τις σφαίρες που έφαγε και οι εκτελεστές του πρέπει να τιμηθούν από την πολιτεία και όχι να καταδικαστούν. Γιατί; Γιατί εκτελέστηκε για παράβαση του Συντάγματος κι αυτό είναι διαφορετικό έγκλημα. Στο ίδιο επίπεδο βρίσκονται οι δολοφονίες των εισαγγελέων, οι απόπειρες κατά του Πέτσου, του Βαρδινογιάννη κλπ..

Όλα αυτά όμως τρομάζουν την εξουσία και γι' αυτό εισήγαγε τον "τρομονόμο". Γιατί την τρομάζουν; Γιατί θα πρέπει να δώσει τον λόγο στους κατηγορούμενους κι αυτό θα είναι επικίνδυνο γι' αυτήν και τους εκλεκτούς της. Γιατί; Γιατί, αν ο Περατικός δικαιούνταν τον θάνατο, κλέβοντας δημόσια περιουσία, "σκοτεινιάζει" ο ορίζοντας για τους Κόκκαληδες, τους Λαμπράκηδες, τους Μπόμπολες, τους Αγγελόπουλους, τους Λάτσηδες, τους Αλαφούζους και τους υπόλοιπους "διαπλεκόμενους", που έχουν στην κυριολεξία "ρημάξει" τα πάντα σ' αυτόν τον τόπο. Αν ο λαός "πειστεί" με απόφαση δικαστηρίου ότι δικαιούνται τον θάνατο οι κλέφτες της δημόσιας περιουσίας, οι περισσότεροι "διαπλεκόμενοι" θα πρέπει να φύγουν νύχτα από τη χώρα. Κανένας στρατός μπράβων δεν μπορεί ν' αντιμετωπίσει έναν εξαγριωμένο λαό.

Το ίδιο χρήσιμος είναι ο "τρομονόμος" και για τα εγκλήματα που πραγματοποιεί σήμερα η εξουσία, προκειμένου να "κατευθύνει" τα πράγματα εκεί όπου την ευνοούν και άρα να "παράγει" - κατ' απόλυτη παράβαση του Συντάγματος - πολιτική. Αν οι δολοφονημένοι εισαγγελείς δικαιούνταν τον θάνατο ως άπιστοι λειτουργοί και πάλι τα πράγματα θα ήταν δύσκολα για την εξουσία. Πώς θα τολμούσε το παρόν δικαστήριο κατά παράβαση του Συντάγματος ν' αναλάβει να εκδικάσει τη δίκη της 17 Νοέμβρη; Ν' αναλάβει να εκδικάσει μια υπόθεση, η οποία από τη στιγμή που δεν είναι καθαρά ποινική είναι αξιωματικά πολιτική και άρα αφορά μεικτά ορκωτά δικαστήρια; Θα τολμούσε κανένας δικαστής χωρίς τις "πλάτες" των πολιτικών και των "τρομονόμων" να παραβιάσει τόσο ωμά και απροκάλυπτα το Σύνταγμα; Να εκδικάσει παράνομα μια υπόθεση που είναι αναρμόδιος, ν' αποφανθεί μόνος του για την αρμοδιότητά του και ταυτόχρονα να παραβεί τον νόμο περί δημοσίων δικών; Αν οι δολοφονημένοι εισαγγελείς "καταδικάζονταν" μετά θάνατον, πώς θα τολμούσαν να κυκλο­φορούν ανάμεσά μας οι δικαστές της σημερινής δίκης;

Δυστυχώς ή ευτυχώς μερικά πράγματα που εμείς οι άνθρωποι θεωρούμε αυτονόητα δεν είναι τέτοια. Για το Σύνταγμα δεν υπάρχει το αυτονόητο. Το Σύνταγμα για ό,τι σημαντικό το αφορά το περιγράφει με απόλυτο τρόπο και δεν το αφήνει να εννοείται αφηρημένα. Για το Σύνταγμα "άνθρωπος" είναι μόνον αυτός ο οποίος στέκεται στην "πλατφόρμα" που ορίζει το ίδιο και κανένας άλλος. Μόνον αυτός απολαμβάνει τα προνόμια και την προστασία που προβλέπουν οι διατάξεις του. Ακόμα και ο πιο απεχθής δολοφόνος είναι άνθρωπος για το Σύνταγμα. Ένας άνθρωπος, που πρέπει, ακόμα κι όταν τον τιμωρούμε, να σεβόμαστε τα δικαιώματά του. Γιατί; Γιατί ακόμα και το ίδιο το Σύνταγμα είναι συνυπεύθυνο για την ύπαρξή του.

Από την άλλη πλευρά όποιος βρίσκεται εκτός της "πλατφόρμας" του δεν είναι άνθρωπος, επειδή απλά έχει ανθρώπινη μορφή. Αυτό είναι λογικό. Για να δημιουργηθεί το Σύνταγμα, θυσιάστηκαν άνθρωποι για να νικηθούνε κτήνη. Κτήνη, που οι άνθρωποι ακόμα και σήμερα γιορτάζουν το θάνατό τους. Όταν κάποιος με δική του απόφαση εγκαταλείπει τη συνταγματική "πλατφόρμα", ταυτίζεται με τα κτήνη αυτά και χάνει τη συνταγματικά αποδεκτή ανθρώπινη ιδιότητα. Είναι ένα κτήνος, που δεν απασχολεί ιδιαίτερα το Σύνταγμα αν θα ζήσει ή αν θα πεθάνει. Ένας λυσσασμένος "σκύλος", που ο πρώτος ο οποίος θα τον βρει θα πρέπει να τον σκοτώσει. Είτε αυτό μας αρέσει είτε όχι, αυτό είναι που περιγράφει το Σύνταγμα στην τελευταία διάταξή του. Aκρoτελεύτια διάταξη. Άρθρo 120.4. H τήρηση τoυ Συντάγματoς επαφίεται στoν πατριωτισμό των Eλλήνων, πoυ δικαιoύνται και υπoχρεoύνται να αντιστέκoνται με ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ εναντίoν oπoιoυδήπoτε επιχειρεί να τo καταλύσει με τη βία.

Από παλιότερο άρθρο του Παναγιώτη Τραϊανού με τίτλο:

«Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΥΡΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΑ ΟΣΑ ΔΕΙΝΑ ΜΑΣΤΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

http://forza-traianou.blogspot.com/

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"