Ο Βλάσης Ρασσιάς, στα πλαίσια μιας ευρύτερης συνέντευξης αναλύει την αυθεντική, προχριστιανική έννοια του έθνους και εξιστορεί την μεταχριστια- νική της παραποίηση: «ΕΘΝΟΣ, ΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ»

Γνήσιο κατασκεύασμα του μονοθεϊστικού ολοκληρωτισμού, ο «Εθνικισμός» εκδηλώθηκε και εξακολουθεί φυσικά να εκδηλώνεται ως αυστηρή απαίτηση για απόλυτη ομοιογένεια και ενότητα, πολιτισμική θρησκευτική και γλωσσική, ώστε να παραχθεί η ψευδαίσθηση μιας υποτιθέμενης ιστορικής προσωπικότητας, σε ένα εκ των πραγμάτων συμφυρματικό συνάθροισμα εγωκεντρικών ατόμων. Σημαίες του Εθνικισμού έγιναν υποχρεωτικά η προκατάληψη, η αλλοφοβία, η πνευματική κλειστότητα, η καχυποψία και η εσωστρέφεια και ως «εχθροί» κηρύχθηκαν όχι οι εχθροί της συλλογικής Ελευθερίας και Αυτονομίας (που αποτελούσαν τους εχθρούς των Εθνικών), αλλά η κάθε είδους διαφορετικότητα, η οποία μέσα από έναν αρρωστημένο συλλογικό ψυχισμό εκλαμβάνεται πλέον ως πολιτισμική, θρησκευτική, ηθική ή φυλετική μόλυνση. Σκοποί του «Εθνικισμού» είναι η καθολική ομοιογένεια στο εσωτερικό του ψευδ - «έθνους» και η μανιώδης πολιτισμική επέκταση και ηγεμονία στο εξωτερικό του, όπως ακριβώς επί αιώνες: είχαν διδάξει οι κυρίαρχοι μονοθεϊστές, λ.χ. πάση θυσία καθολική ομοιογένεια μέσα στην Εκκλησία και μανιώδης προσηλυτισμός και υποδούλωση των υποτιθεμένων «ειδωλολατρών».
Το πιο ειρωνικό είναι μάλιστα, ότι το ψευδ - «έθνος» που ο «Εθνικισμός» ανεμίζει σαν σημαία γι' αυτήν του την απολυτότητα, τις περισσότερες φορές, εξαιτίας κυρίως του ετεροπροσδιορισμού του από το γνωστό «πόδι» της αυταρχίας, που ακούει στο όνομα «κρατούσα Θρησκεία» (ακόμη και όταν αυτή δεν δηλώνεται ευθέως ως τέτοια), καμμία σχέση δεν έχει με το αληθές εθνικό χαρακτηριστικό τής ανά τόπους ιδιαίτερης και αυτόχθονος (διάβαζε προχριστιανικής) Παράδοσης. Ψευδ - «έθνος» και «Εθνικισμός», πρωτομάστορες της ιδεοληψίας και του ανιστόρητου, του φορτισμένου αλλά ταυτοχρόνως και παραμυθητικού (νηπιώδους) λόγου, καθώς επίσης και της απολύτως μονομερούς «ανάλυσης» των πραγμάτων, κανακεύουν και αγοραπωλούν με την ύψιστη μαεστρία την Ψευδή Συνείδηση, δηλαδή την εδραιωμένη ως αλήθεια πίστη, σε ένα πασιφανέστατο ψέμα. ...
Και το χειρότερο: ψευδ - «έθνος» και «Εθνικισμός», μίζερα δουλικά του ισοπεδωτή κόσμου του «Μονοθεϊσμού», δημιουργούν από την γέννηση τους κιόλας, το «μεγάλο» αλλά τελικά επίπλαστο «πρόβλημα» των μειονοτήτων (και, βεβαίως, των λεγομένων «μειονοτικών»).

...Οι «εθνικιστές» αποδεικνύονται τελικά οι χειρότεροι εχθροί του πραγματικού «έθνους», μετατρέποντας την φυσική και λογική διεκδίκηση της ταυτότητας («Εθνισμός») σε μίσος για τους άλλους (κατά κανόνα σε μίσος για τον... γείτονα). Ενώ ο «Εθνισμός» συσπειρώνει, αντιπροσωπεύοντας την νόμιμη διεκδίκηση της συλλογικής αξιοπρέπειας, ο «Εθνικισμός» αποκλείει, αντιπροσωπεύοντας τίποτε περισσότερο από την απολύτως επιθετική καχυποψία. Ο «Εθνισμός» αντιπροσωπεύει την νόμιμη διεκδίκηση της συλλογικής αξιοπρέπειας. Ο «Εθνικισμός» αντιπροσωπεύει την απολύτως επιθετική καχυποψία.

Το μεγαλύτερο όμως εσωτερικό δράμα του «Εθνικισμού» είναι ο απόλυτος παραλογισμός τής προοπτικής που δήθεν προβάλλει, ένας παραλογισμός, ο οποίος έκλαμπρα καταδεικνύεται στην απλή συνειδητοποίηση, ότι αντίθετα από τον υποτιθέμενο και πλαστό «αντίπαλο» του, τον λεγόμενο «Διεθνισμό» (αμφότεροι παραπροϊόντα του «μονοθεϊστικού» Κόσμου), αυτός δεν μπορεί τελικά, ως πολιτικό ή κοινωνικό ή πολιτισμικό εάν θέλετε φαινόμενο, να γενικευθεί. Και αυτό, γιατί σε απόλυτη αντίθεση προς τον φυσικό (αρχαιοτροπο) «Εθνισμό», ο οποίος μπορεί να υπερασπίζεται θετικά την διαφορετικότητα / ετερότητά του (σεβόμενος την ίδια στιγμή βαθύτατα και την διαφορετικότητα / ετερότητα όλων των άλλων, που του συμπεριφέρονται ομοίως), ο κάθε επί μέρους «Εθνικισμός» θεωρεί την επί μέρους «ράτσα» του περιούσια και ανώτερη πασών των άλλων, άρα μπορεί να ορίσει την διαφορετικότητα / ετερότητα μόνον αρνητικά.

Σε πολιτικό επίπεδο τώρα, μετά την κατάρρευση στη Δύση της αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου, αυτού του κτηνώδους σφαγέα των ευρωπαϊκών εθνών, ο κόσμος του Ιαχωβά οργανώθηκε σε φεουδαρχική δομή, η οποία, αν και κράτησε αρκετούς αιώνες, οδήγησε σε αδιέξοδα για τον απλό λόγο του ότι ο κατακερματισμός της Εξουσίας τον έκανε τρωτό σε αλληλοσυγκρούσεις τμημάτων του και εύκολες ανατροπές από ανά τόπους δυσαρεστημένους πληθυσμούς δούλων. Παράλληλα, στην Ανατολή, το θεοκρατικό Βυζάντιο υπέκυπτε κι αυτό στο φεουδαρχικό μοντέλο, μένοντας τύποις μόνον «αυτοκρατορία» σε βαθμό που να εξασφαλίζει ικανό μηχανισμό συλλογής φόρων για τις ακόρεστες ανάγκες του παλατιού, της γραφειοκρατίας και του παρασιτικού κλήρου και παρα-κλήρου που άκουγε στο όνομα «μοναχισμός».

Το συνολικό μοντέλο πάντως, κατέρρευσε ταυτόχρονα με την περίοδο που εν συντομία ονομάζουμε Μεσαίωνα. Η τρωτή φεουδαρχία της Δύσης έδωσε, κατά τον 16ο αιώνα, τη θέση της στο άτρωτο από εξεγέρσεις δούλων «Εθνοκράτος», και στους επόμενους δύο αιώνες σύσσωμη η Ευρώπη υποχρεώθηκε, από άκρου σε άκρο της, ν’ ακολουθήσει το παράδειγμα, ενώ όμως την ίδια περίπου εποχή στο φαντασιακό / αντιληπτικό επίπεδο, η ανθρωπότητα όχι μόνο δεν μετασχηματιζόταν ουσιαστικά σε κάτι διαφορετικό, αλλά αντίθετα παρέμενε στην ίδια φρικτή και πνευματοκτόνο κοσμοθέαση, βυθιζόμενη συνάμα σε ακόμα μεγαλύτερη αποκτήνωση (Πόσοι άραγε ξέρουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εκατομμυρίων θυμάτων της ιαχωβικής θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, δεν αφορούν τον.. «επάρατο» Μεσαίωνα, αλλά, αντίθετα, την.. «φωτισμένη» Αναγέννηση;)

Καλύπτοντας λοιπόν όλα σχεδόν τα προ πολλού αλλοτριωμένα ευρωπαϊκά «έθνη», εκ των οποίων τα περισσότερα είχαν ταπεινωμένα τα ονόματά τους και παραποιημένη την προχριστιανική Ιστορία τους, με υπήκοους ονοματισμένους από το λεξικό της εβραϊκής μυθολογίας και με τα ιερατεία να ξελαρυγγιάζονται σε ύμνους υπέρ του Ιαχωβά («αλληλούϊα», «δόξα και τιμή στον Ιαχωβά»), το νεοφανές «Εθνοκράτος», βασίστηκε πάνω σε δίποδα θεμέλια. Σε έναν ολοκληρωτικό, βίαιο και συγκεντρωτικό εξουσιαστικό μηχανισμό από τη μία, αρχικά μόνον «μοναρχικό» και φυσικά πάντοτε «χριστιανικό», και σε μια βίαιη ομοιομορφία των υπηκόων από την άλλη, υπηκόων που όφειλαν ν’ αντιλαμβάνονται τα πράγματα -και κατ’ επέκταση να συμπεριφέρονται- στο εξής, ως ομογενές «έθνος» μέσα σ’ έναν κόσμο που το πρώτο και κύριο που εχθρευόταν ήταν η ύπαρξη πολυμορφίας, ήτοι.. «εθνών» με την αυθεντική φυσικά έννοια του όρου (ήτοι, ομάδες με ιδιαίτερα «έθη και νόμους και γλώτταν και βίον» όπως το ‘χε ορίσει παλαιά ο Απολλώνιος).

Η σχιζοφρένεια αυτή, ξεπεράστηκε ωστόσο από τον αυθαίρετο και διαστρεβλωτικό ορισμό του κρατίστικα δημιουργημένου ψευδο«Έθνους», ως ομοιόμορφης μάζας υπηκόων και όχι ως κοινωνικής ή φυλετικής ομάδας που τηρεί ένα ίδιο και αυτόχθον, ήτοι αρχαιότροπο «έθος»: Μία μικρή ομάδα εξουσιαστών αποφασίζει ιδία βουλήσει ότι ανήκουν στο κατασκευασμένο ψευδ«Έθνος» της κάποιες μεγάλες ομάδες λαού, που ούτε καν ρωτήθηκαν αν θέλουν ν’ ανήκουν σ’ αυτό.

Έτσι, ένας τερατώδης μηχανισμός φυσικής και πνευματικής υποδούλωσης γεννιέται, ένας μηχανισμός που είναι ταυτόχρονα κρατικός και χριστιανικός: το ιδιό-Τροπο (το με ίδιαίτερο ή ίδιον Τρόπον) άτομο ή η ιδιό-Τροπη ομάδα, συνθλίβονται οριστικά μέσα στην ξέφρενη και αμείλικτη υπηκοοποίηση (εκ του Υπο-Ακούειν, Υπακούειν) αλλά και πνευματική δουλοπρέπεια (ο Νίτσε έχει αναφερθεί με λεπτομέρεια πάνω στις κοσμοθεάσεις που δημιουργούν δούλους). Για πρώτη φορά λοιπόν στην μακραίωνη ανθρώπινη Ιστορία, η εθνική συνείδηση ξεπέφτει σε ένα προϊόν βίας και τρόμου.

Ο ΒΛ. ΡΑΣΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤO ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΘΝΙΣΜΟ


Ο ΒΛ. ΡΑΣΣΙΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΟΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ


==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"