Σχετικό: Οι «ολίγον» βασανιστές της χούντας
Κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο του στις 2 το πρωί είχε μονίμως το ένα χέρι σηκωμένο για να χαιρετάει το πλήθος που τον περίμενε. Το ελληνικό κράτος απαλλάχτηκε από κυβερνήτες που μπήκανε στο κοινοβούλιο με τα όπλα βρίσκοντας την σωτηρία στον κυβερνήτη που έμπαινε στο κοινοβούλιο με όπλο την εκλογική νοθεία. Εν πάση περιπτώσει αυτόν είχαμε.
Λίγους μήνες αργότερα (αρχές του 1975) ο επονομαζόμενος Εθνάρχης έφερε στην Βουλή ένα σχέδιο ψηφίσματος που θα φρόντιζε να τιμωρηθούνε οι πραξικοπηματίες απριλιανοί, ήταν το περίφημο “Περί πραξικοπήματος της 21ης 1967, διώξεως εγκλημάτων και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων” σχέδιο. Όλα καλά και όλα ωραία.
Αφού όμως παρήλθαν κάποιοι μήνες και ήρθε το καλοκαιράκι, κλείνοντας χρόνο από την πτώση της Χούντας, και αφού η υπόθεση παραπέμφθηκε στην δικαιοσύνη η τελευταία λειτούργησε τόσο δημοκρατικά και φιλελεύθερα που οι χουντικοί θα σκέφτηκαν ότι «καλά κάναμε που ανατρέψαμε τους παπάρες τους δημοκράτες. Είναι τόσο ηλίθιο το δημοκρατικό πολίτευμα που μας αφήνει τους περισσότερους ελεύθερους». Μέσα στο δεύτερο μισό του 1975 γίνανε 7 μεγάλες δίκες που αφορούσανε τους συνεργάτες και τους πρωταίτιους της Χούντας.
Για τις 6 δίκες- συμπεριλαμβανομένης αυτής για τον «συνωστισμό» του Πολυτεχνείου – που αφορούσανε την πλέμπα, εκτελεστικά όργανα και τους κρετίνους, τα μαθηματικά των φυλακίσεων και των ενοχών είναι πολύ φιλικά, ίσως γιατί πέσανε στις εκπτώσεις: Από τους 136 κατηγορούμενους αξιωματικούς, αστυνομικούς και οπλίτες – όλοι τους βασανιστές και δολοπλόκοι – βρεθήκανε ένοχοι μόνο ...
οι 79. Σε αυτούς προσθέτουμε και 6 φιντάνια βασανιστές του Ναυτικού και έχουμε 85 τον αριθμό. Εν τω μεταξύ το θεάρεστο έργο της δικαιοσύνης σιγοντάριζε και η ελληνική κυβέρνηση ευνοώντας την έκδοση 77 απαλλακτικών βουλευμάτων την περίοδο 1975-1976, δεν το λες κακό σκορ! Ο Υπουργός Δικαιοσύνης του Καραμανλή, Κ. Στεφανάκης επαναλάμβανε ότι «εμείς δεν φταίμε, η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη», πιάσε το αυγό και κούρευτο.
Και αφού γίνανε όλα αυτά με την πλέμπα ας περάσουμε στους απριλιανούς βαρώνους και τους πρίγκιπες, στην δίκη των πρωταιτίων της Χούντας. Σε αυτό το σκαμνί κάθισαν 20 «επαναστάτες» οι οποίοι μοιράσανε ποινές από θανάτου μέχρι και λίγα χρόνια. Φυσικά κανείς δεν εκτελέστηκε εισπράττοντας όμως πολλοί αρκετά ισόβια. Όλοι τους (Γ. Παπαδόπουλος, Στ. Παττακός, Ν. Μακαρέζος, Δ. Ιωαννίδης κ.α.) οδηγήθηκαν στον Κορυδαλλό. Ωστόσο ακόμα και εδώ η μεταπολιτευτική καραμανλική δημοκρατία φάνηκε πραγματικά φιλελεύθερη, όχι αστεία. Το Συμβούλιο Εφετών απάλλαξε μονοκοντυλιά 104 πρόσωπα κλειδιά στις δικτατορικές κυβερνήσεις από το 1967-1974 όπως ήταν ο Σπύρος Μαρκεζίνης, ο Ανδρουτσόπουλος, ο Κόλλιας και ΣΙΑ. Κοντολογίς οι 5 στους 6 ηγέτες της επταετίας μείνανε ατιμώρητοι.
«Ρε σείς σοβαρολογείτε; Απαλλάξατε όλο το καθεστώς;» φώναζε από κάτω η αντιπολίτευση, ενώ ο εθνάρχης και οι φωστήρες του απαντούσανε από το βήμα «ρε παλικάρια ας δώσουμε τόπο στην οργή, να μην διαιωνίζουμε τα πάθη. Ας μπαγλαρώσουμε τους πιο έξυπνους και όμορφους του Απρίλη και ας κλείσει εκεί». Κοντολογίς ενώ σήμερα την Χρυσή Αυγή βάλθηκαν να την χαρακτηρίσουνε έγκλημα διαρκείας (σύσταση συμμορίας) ώστε να μπαγλαρώσουνε όσους περισσότερους γινότανε, η επταετής χούντα την σκαπούλαρε με τον χαρακτηρισμό ως στιγμιαίο έγκλημα ενώ τα αδικήματα των χουντικών θα παραγράφονταν μέσα σε 6 μήνες. Αυτό δηλαδή σήμαινε ότι αν κάποιος πολίτης ήθελε να κάνει κάποια μήνυση σε κανένα τομάρι από δαύτα θα έπρεπε να το κάνει μέσα σε αυτούς τους 6 μήνες γιατί μετά πολύ απλά δεν θα υπήρχε αδίκημα, θα έκανε φτερά.
Και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά ο Εθνάρχης, επειδή ήταν γνωστός για το θάρρος του και την μαχητικότητα του – μόνο αν ήξερε ότι είχε γύρω του «μπράβους» και την Δύση – απέφευγε να μένει στην ξηρά. Τους πρώτους μήνες της επανόδου του κοιμότανε σε θαλαμηγό γιατί φοβότανε τυχόν δολοφονική απόπειρα εναντίον του καθότι μόνο τους πρώτους 6 μήνες από την μέρα που έφτασε στην αγαπημένη του πατρίδα γίνανε 4 απόπειρες από χουντικούς.
Αρκετά χρόνια αργότερα ο καθηγητής Γ. Αναστασιάδης θα έγραφε «η πρωθυπουργική παρέμβαση […] άφησε μετέωρο το ερώτημα αν τελικά οι συγκεκριμένες ποινές σε συνδυασμό και με την απαλλαγή συνεργών και συνεργατών της δικτατορίας, θα μπορούσανε να λειτουργήσουν στο μέλλον ως αποτελεσματικός μηχανισμός αποτροπής για κάθε επίδοξο σφετεριστή της νόμιμης εξουσίας»
Το μήνυμα του πραγματιστή Εθνάρχη ακούγεται μέχρι σήμερα, οι φυλακές είναι εξαιρετικά λίγες και μικρές για να χωρέσουνε όλοι μέσα, πλάκα πλάκα οι φασίστες αυξάνουν και πληθαίνουν. Μωρέ άσε τους να κυκλοφορούνε ελεύθερους αρκεί να έχεις μια θαλαμηγό να σε προστατεύει.
Δεδομένου όμως ότι το πρωτοπαλίκαρο του Καραμανλή, Ευάγγελος Αβέρωφ, φρόντισε να θέσει υπό την επιρροή του τους Χουντικούς αξιωματικούς, αποφεύγοντας τον διωγμό τους, το μήνυμα ίσως είναι διττό και διαχρονικό:
Χρησιμοποίησε το μαύρο αυτό δυναμικό για να διατηρήσεις ή και να σώσεις την δική σου δυναμική… και η ιστορία επαναλαμβάνεται με τον τρόπο της.
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Λίγους μήνες αργότερα (αρχές του 1975) ο επονομαζόμενος Εθνάρχης έφερε στην Βουλή ένα σχέδιο ψηφίσματος που θα φρόντιζε να τιμωρηθούνε οι πραξικοπηματίες απριλιανοί, ήταν το περίφημο “Περί πραξικοπήματος της 21ης 1967, διώξεως εγκλημάτων και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων” σχέδιο. Όλα καλά και όλα ωραία.
Αφού όμως παρήλθαν κάποιοι μήνες και ήρθε το καλοκαιράκι, κλείνοντας χρόνο από την πτώση της Χούντας, και αφού η υπόθεση παραπέμφθηκε στην δικαιοσύνη η τελευταία λειτούργησε τόσο δημοκρατικά και φιλελεύθερα που οι χουντικοί θα σκέφτηκαν ότι «καλά κάναμε που ανατρέψαμε τους παπάρες τους δημοκράτες. Είναι τόσο ηλίθιο το δημοκρατικό πολίτευμα που μας αφήνει τους περισσότερους ελεύθερους». Μέσα στο δεύτερο μισό του 1975 γίνανε 7 μεγάλες δίκες που αφορούσανε τους συνεργάτες και τους πρωταίτιους της Χούντας.
Για τις 6 δίκες- συμπεριλαμβανομένης αυτής για τον «συνωστισμό» του Πολυτεχνείου – που αφορούσανε την πλέμπα, εκτελεστικά όργανα και τους κρετίνους, τα μαθηματικά των φυλακίσεων και των ενοχών είναι πολύ φιλικά, ίσως γιατί πέσανε στις εκπτώσεις: Από τους 136 κατηγορούμενους αξιωματικούς, αστυνομικούς και οπλίτες – όλοι τους βασανιστές και δολοπλόκοι – βρεθήκανε ένοχοι μόνο ...
οι 79. Σε αυτούς προσθέτουμε και 6 φιντάνια βασανιστές του Ναυτικού και έχουμε 85 τον αριθμό. Εν τω μεταξύ το θεάρεστο έργο της δικαιοσύνης σιγοντάριζε και η ελληνική κυβέρνηση ευνοώντας την έκδοση 77 απαλλακτικών βουλευμάτων την περίοδο 1975-1976, δεν το λες κακό σκορ! Ο Υπουργός Δικαιοσύνης του Καραμανλή, Κ. Στεφανάκης επαναλάμβανε ότι «εμείς δεν φταίμε, η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη», πιάσε το αυγό και κούρευτο.
Και αφού γίνανε όλα αυτά με την πλέμπα ας περάσουμε στους απριλιανούς βαρώνους και τους πρίγκιπες, στην δίκη των πρωταιτίων της Χούντας. Σε αυτό το σκαμνί κάθισαν 20 «επαναστάτες» οι οποίοι μοιράσανε ποινές από θανάτου μέχρι και λίγα χρόνια. Φυσικά κανείς δεν εκτελέστηκε εισπράττοντας όμως πολλοί αρκετά ισόβια. Όλοι τους (Γ. Παπαδόπουλος, Στ. Παττακός, Ν. Μακαρέζος, Δ. Ιωαννίδης κ.α.) οδηγήθηκαν στον Κορυδαλλό. Ωστόσο ακόμα και εδώ η μεταπολιτευτική καραμανλική δημοκρατία φάνηκε πραγματικά φιλελεύθερη, όχι αστεία. Το Συμβούλιο Εφετών απάλλαξε μονοκοντυλιά 104 πρόσωπα κλειδιά στις δικτατορικές κυβερνήσεις από το 1967-1974 όπως ήταν ο Σπύρος Μαρκεζίνης, ο Ανδρουτσόπουλος, ο Κόλλιας και ΣΙΑ. Κοντολογίς οι 5 στους 6 ηγέτες της επταετίας μείνανε ατιμώρητοι.
«Ρε σείς σοβαρολογείτε; Απαλλάξατε όλο το καθεστώς;» φώναζε από κάτω η αντιπολίτευση, ενώ ο εθνάρχης και οι φωστήρες του απαντούσανε από το βήμα «ρε παλικάρια ας δώσουμε τόπο στην οργή, να μην διαιωνίζουμε τα πάθη. Ας μπαγλαρώσουμε τους πιο έξυπνους και όμορφους του Απρίλη και ας κλείσει εκεί». Κοντολογίς ενώ σήμερα την Χρυσή Αυγή βάλθηκαν να την χαρακτηρίσουνε έγκλημα διαρκείας (σύσταση συμμορίας) ώστε να μπαγλαρώσουνε όσους περισσότερους γινότανε, η επταετής χούντα την σκαπούλαρε με τον χαρακτηρισμό ως στιγμιαίο έγκλημα ενώ τα αδικήματα των χουντικών θα παραγράφονταν μέσα σε 6 μήνες. Αυτό δηλαδή σήμαινε ότι αν κάποιος πολίτης ήθελε να κάνει κάποια μήνυση σε κανένα τομάρι από δαύτα θα έπρεπε να το κάνει μέσα σε αυτούς τους 6 μήνες γιατί μετά πολύ απλά δεν θα υπήρχε αδίκημα, θα έκανε φτερά.
Και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά ο Εθνάρχης, επειδή ήταν γνωστός για το θάρρος του και την μαχητικότητα του – μόνο αν ήξερε ότι είχε γύρω του «μπράβους» και την Δύση – απέφευγε να μένει στην ξηρά. Τους πρώτους μήνες της επανόδου του κοιμότανε σε θαλαμηγό γιατί φοβότανε τυχόν δολοφονική απόπειρα εναντίον του καθότι μόνο τους πρώτους 6 μήνες από την μέρα που έφτασε στην αγαπημένη του πατρίδα γίνανε 4 απόπειρες από χουντικούς.
Αρκετά χρόνια αργότερα ο καθηγητής Γ. Αναστασιάδης θα έγραφε «η πρωθυπουργική παρέμβαση […] άφησε μετέωρο το ερώτημα αν τελικά οι συγκεκριμένες ποινές σε συνδυασμό και με την απαλλαγή συνεργών και συνεργατών της δικτατορίας, θα μπορούσανε να λειτουργήσουν στο μέλλον ως αποτελεσματικός μηχανισμός αποτροπής για κάθε επίδοξο σφετεριστή της νόμιμης εξουσίας»
Το μήνυμα του πραγματιστή Εθνάρχη ακούγεται μέχρι σήμερα, οι φυλακές είναι εξαιρετικά λίγες και μικρές για να χωρέσουνε όλοι μέσα, πλάκα πλάκα οι φασίστες αυξάνουν και πληθαίνουν. Μωρέ άσε τους να κυκλοφορούνε ελεύθερους αρκεί να έχεις μια θαλαμηγό να σε προστατεύει.
Δεδομένου όμως ότι το πρωτοπαλίκαρο του Καραμανλή, Ευάγγελος Αβέρωφ, φρόντισε να θέσει υπό την επιρροή του τους Χουντικούς αξιωματικούς, αποφεύγοντας τον διωγμό τους, το μήνυμα ίσως είναι διττό και διαχρονικό:
Χρησιμοποίησε το μαύρο αυτό δυναμικό για να διατηρήσεις ή και να σώσεις την δική σου δυναμική… και η ιστορία επαναλαμβάνεται με τον τρόπο της.
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.